‘Grensverleggend slecht’

Het discours van Bart De Wever heeft één en slechts één voordeel: de duidelijkheid.

Tenzij hij het heeft over het toekomstig statuut van Brussel, dan is het veeleer wazig. Of over zijn toch op zijn minst bizarre verhouding met Liesbeth Homans, waarvan het verloop pijnlijk scherp gelijkt op dat van de onsmakelijke romance tussen Wilfried Martens en Miet Smet. Wat het angstbeeld oproept van De Wever en Homans die op hun 75e op een diefje met elkaar zullen trouwen, en inherent toegeven dat ze al die jaren gelogen hebben. Maar voor de rest is de leider meestal duidelijk. Als hij dus afkondigt dat Reyers Blaat grensverleggend slecht is, wat hier al vijftig keer is geschreven, kan er geen discussie meer over bestaan: einde van de samenwerking. De volgende dag zat hij er zelf in!

Wat is dit toch voor een ellendig land? Hoe immens laag moet je zijn gevallen om iemand die je net grensverleggend slecht heeft genoemd de volgende dag in je eigen studio uit te nodigen? Zodat hij zijn barnumreclame nog wat meer kan verzorgen dan hij van die openbare nieuwsdienst al mag. En in plaats van die vent dan in de grond te boren, krijgt hij alle tijd en ruimte om door geen kritische vraag gehinderd zijn propagandapraatjes weer af te draaien. De andere gast was den Baard! Eén scherpe vraag? Welnee. Ze moeten de Uitzendingen door Derden niet opnieuw invoeren op de VRT, ze zijn al opnieuw ingevoerd.

Onze zelfverklaarde kwaliteitspers is de slechtste van de hele wereld. Kwaliteitspers moet zich van boulevardpers onderscheiden door wat ze niet brengt, meer dan door wat ze wel brengt. En daar faalt die van ons op alle fronten. Elke dag weer zijn ze er als de kippen bij om de N-VA op te voeren. Over n’importe quoi, in goede of in slechte zin. Met Pol Van Den Driessche en Siegfried Bracke, met peilingen of kandidaatstellingen, met het dieet van de leider, met een verzuchting links of een opmerking rechts, maakt niet uit met wat, desnoods met Geert Bourgeois… als ratten achter de fluitist van Hamelen.

Al maanden, zo niet jaren gaat het alleen over de N-VA. En als ze het in hun kranten of hun Journaals en aanverwante kletsprogramma’s zelf moe zijn geworden, springen hun magazines of hun human-intrestrommel wel op de kar. Hebben we ook dat gehad, volgen de opiniebijdragen van professoren met te veel vrije tijd om het fenomeen te duiden. En is ook dat eindelijk achter de rug, komt het ergste van al: columns, dé grote mediaplaag van deze tijd. Columnisten zijn de verschrikkelijkste mensen die bestaan, en helaas zijn er steeds meer. Rol de galg naar buiten, snel.

En dat doet Bart De Wever dan ook nog: columns schrijven. In De Standaard. Onvoorstelbaar dat zoiets mag van die redactie. Bij alle reclame die hij in de rest van de krant al krijgt, mag hij zijn publiciteit ook nog zelf verzorgen in een eigen column. Joseph Goebbels kijkt van uit zijn graf jaloers toe. Zo ver als De Wever het weet te drijven, heeft hij het nooit gekund. Al zal dokter Joseph wel beter zijn geëindigd, gesteld dat het huwelijk waarvan eerder sprake er inderdaad komt.

‘Grensverleggend slecht’, dat was een goede vondst van de leider. Die kwalificatie wordt een staande uitdrukking, en Reyers Blaat wordt er het eerste eponiem voor. Eerst mochten twee vrouwen een niet-aanwezige van een misdrijf beschuldigen. Dan mocht Gui Polspoel een privéafrekening komen maken met een voormalige vriend die hij een set slagersmessen in de rug plantte. In de marge daarvan staat de quote van de maand nu al op naam van Siegfried Bracke die in De Standaard verklaarde: ‘Ik hield mijn pollekes altijd thuis.’ Helaas is ’thuis’ bij Bracke een rekbaar begrip, zoals zijn adresvoering van de voorbije jaren heeft bewezen. Als hij nog wat overmoediger van de Belforttoren blaast, heeft de N-VA binnenkort ook in Gent geen lijsttrekker meer.

Na Polspoel was het de beurt aan Kris Smet om te komen vertellen dat iemand die zij kende fysiek en mentaal was mismeesterd door iemand die noch door haar noch door de redactie gecontacteerd was. Sommigen meenden hierin een zweem te ontwaren van een schending van de privacy en van het vermoeden van onschuld.

En alsof dat alles nog niet volstond om het programma op te doeken en de hoofdredacteur te ontslaan, kwam Herwig Van Hove er vertellen dat de befaamde ‘blanc bleu belge’ runderen vol hormonen zitten en dat hun vlees smaakt naar door katten beplast karton dat vier weken in een kuip zure melk heeft gelegen. Dat was de druppel te veel. Piet Vanthemsche diende namens de geschoffeerde koeien prompt een klacht in bij de Raad voor Journalistiek.

Herwig liet in dezelfde uitzending trouwens ook een blinde test uitvoeren met een lap blanc bleu en een sneetje van het fijnste Limousin-rund, om de andere gasten in de studio met eigen papillen te laten ondervinden hoe groot het kwaliteitsverschil was. Jammer genoeg wezen die allebei het stuk blanc bleu aan als het lekkerste. Waarna Herwig met zijn bekende wellevendheid de enig juiste conclusie trok: ‘Ik hecht gelukkig geen waarde aan een test in een achterlijk teeveeprogramma als dit.’

Koen Meulenaere