Van wandelende juwelen tot genitale jingle bells: de gevaren van piercings
Lip-, wang- en tongpiercings zijn in. Maar specialisten, met de tandartsen op kop, hebben hun bedenkingen. Een rondgang langs de risico’s.
Barbell, Labret, Medusa, Madonna, Banana Bell, Smiley, Lowbret… het is een greep uit de fantasierijke namen voor tong-, lip- en wangpiercings. In de Verenigde Staten en in mindere mate ook in Europa is het heel normaal om er een te nemen. Zelfs de huig moet er soms aan geloven. Maar hoe populair ook, piercings zijn minder onschuldig dan ze lijken.
Broeihaard voor bacteriën
Mondpiercings gaan met dezelfde risico’s gepaard als gewone piercings, zoals overdracht van hepatitis B of C via het bloed, besmetting met hiv en een allergie voor het materiaal waarvan de piercing is gemaakt. In dat laatste geval stelt niet alleen nikkel een probleem, maar ook zilver, dat in aanraking met speeksel oxideert. Een piercing van titanium (hoe duur ook) of van staal of acryl is daarom een betere keuze. In de mond komen van nature al veel bacteriën voor. Hij is erg gevoelig voor complicaties, pijn, ontstekingen en bloedingen, hoe zorgvuldig en hygiënisch er bij het aanbrengen ook te werk wordt gegaan.
Het blijft echter niet bij deze algemene risico’s alleen. Om te beginnen is er het piercen zelf. Bij andere lichaamsdelen zijn hier meestal weinig risico’s aan verbonden, maar in het geval van de tong met zijn talloze bloedvaatjes is dat wel zo. Zo kunnen de slagaders in de tong worden doorgesneden of de tongzenuwen beschadigd raken. Naast de pijn en de zwelling die een slecht verdragen piercing kan veroorzaken, komt het vaak voor dat de speekselaanmaak tijdelijk toeneemt of het gebied rond de piercing langdurig overgevoelig wordt. Soms ook kan de drager niet meer normaal praten (en begint hij te slissen), kauwen en slikken. Tot slot kunnen de luchtwegen verstopt raken of wordt de piercing weleens per ongeluk ingeslikt.
Mondpiercings kunnen de tanden beschadigen als gevolg van het constante getik. De aantasting van het glazuur kan cariës in de hand werken en leiden tot overgevoeligheid voor omgevingsprikkels als kou, warmte en zure etenswaren. Ook het tandvlees kan te lijden hebben onder de voortdurende aanraking van de sluiting. Mondpiercings moeten bij het maken van röntgenfoto’s van de mond soms worden uitgedaan. Bij een lokale mondverdoving zal de tandarts van geval tot geval bepalen of de tongpiercing mag blijven zitten. Als de tong en de lippen worden verdoofd, bestaat er een verhoogde kans op letsel doordat de patiënt de controle over zijn kaken, tong, wangen en lippen verliest.
Mondpiercings kunnen de tanden beschadigen als gevolg van het constante getik.
De genezing van een piercing neemt enkele weken tot maanden in beslag : het oorlelletje iets minder dan een maand, de tong 3 tot 8 weken, de onderlip (labret) 6 maanden en de navel 6 tot 12 maanden. Duur en kwaliteit van de genezing hangen niet alleen af van de algemene gezondheid en de medische antecedenten, maar ook van de gekozen plek, materiaal en type van de piercing, en het vakmanschap van de piercer. Zelfs een vakkundig uitgevoerde piercing kan problemen opleveren als de hygiëne in de behandelruimte te wensen overlaat. Een andere reden voor de frequentere complicaties bij mondpiercings heeft te maken met de littekenvorming, waar het mondslijmvlies en de opperhuid (behalve op de tong) aan te pas komen. Deze weefsels moeten naar elkaar toegroeien en zich aan elkaar hechten in het gaatje waarin de piercing was aangebracht. Littekenvorming tussen 2 verschillende weefsels levert echter nooit een perfect resultaat en geeft ontstekingen alsnog een kans.
Genitale jingle bells
De meest intieme hoekjes en gaatjes worden tegenwoordig doorprikt met juwelen : kraaltjes, pareltjes en ringetjes doorheen de schaamlippen, de clitoris, het scrotum, het frenulum van de penis (het kleine peesje dat verticaal over de eikel loopt), of zelfs dwars door de eikel. De meest populaire, de Prince Albert, is een ring die door de onderkant van de eikel loopt en langs de urinebuis terug naar buiten komt. Ondertussen is er ook een vrouwelijke variant, de Princess Albertina, die de urinebuis doorboort en vlak erboven tussen de schaamlippen terug naar buiten piept.
Sommige mannen met een Prince Albert kunnen niet meer normaal plassen
Een genitale piercing geeft de drager iets unieks. Volgens de schaarse literatuur over het onderwerp zou seks intenser worden. Maar zoals verwacht veroorzaken genitale piercings ook kommer en kwel. Dat begint al bij het aanbrengen, dat matig tot veel pijn doet. Om allergische reacties te beperken, gebruikt men materiaal uit roestvrij edelstaal. Uiteraard moet het aanbrengen in uiterst hygiënische omstandigheden gebeuren en liefst door een professioneel. Nadien duurt het weken tot maanden eer de wonde genezen is, afhankelijk van de plaats. In die periode is nauwgezette desinfectie en seksuele onthouding noodzakelijk. De nazorg is bij voorkeur blijvend : dagelijks grondig reinigen en ontsmetten. Zo blijft het risico op infecties laag, maar gescheurde condooms en verwondingen bij zichzelf of bij de partner zijn wel een probleem. Er wordt bijvoorbeeld aanbevolen om twee condooms over elkaar te gebruiken.
Sommige mannen met een Prince Albert kunnen niet meer normaal plassen : de straal is omgebogen of gebroken, waardoor ze genoodzaakt zijn om zittend te plassen. Vrouwen met een Albertina ervaren frequente blaasinfecties.
Uit een enquête bij 146 Amerikanen met een intieme piercing kwam het volgende profiel naar voren: de gemiddelde leeftijd is 27 jaar, iets meer mannen dan vrouwen, vaker homo- of biseksueel, meestal niet getrouwd, wel een uitgebreid seksleven. De respondenten waren zich bewust van de mogelijke medische complicaties, maar zijn over het algemeen wel tevreden.
Juweel op wandel
Sommige piercings, zoals in wenkbrauw en navel, worden weleens door het lichaam afgestoten en laten dan een lelijk litteken achter. Met mondpiercings doet dit probleem zich minder voor. Wel hebben tongpiercings de neiging om naar achteren te verschuiven door de talloze tongbewegingen en het frequente contact met de tanden en het gehemelte. Ook dat is een vorm van afstoting. Mondpiercings zijn sterk te ontraden voor mensen die onder corticoïdebehandeling staan of lijden aan diabetes, nierinsufficiëntie, een hartklep afwijking of een auto-immuunziekte.
In de VS duiken intussen nog extremere trends op. Zo zijn er mensen die zich een slangentong laten aanmeten door het puntje van hun tong in te laten snijden. Fans van post-punk en metal rock laten hun voortanden in puntvorm slijpen om er bloeddorstig uit te zien. Hierbij worden de tanden van hun natuurlijke bescherming ontdaan en zo blootgesteld aan cariës, overgevoeligheid en zelfs afsterving. Tandjuwelen zullen waarschijnlijk minder weerstand oproepen bij de tandartsen. Eén druppetje tandlijm en het zilver-, opaal- of smaragd kleurige juweeltje blijft stevig en zonder gevaar zitten op de bovenste snij- of hoektand (de twee populairste plekken). Deze minder ingrijpende en volledig verwijderbare versiering biedt een alternatief om zonder risico’s in de mode te blijven.
Toestemming op papier
De wettelijke beroepsregels voor piercers-tatoeëerders hebben sinds januari 2006 schoon schip gemaakt in deze sector. Op sommige studio’s is dan ook niets aan te merken. Het gevaar doet zich vooral voor bij de impulsieve piercings (en tatoeages) die in het toilet van een discotheek of op een exotisch strand worden gezet. Een professionele piercer moet elke klant verplicht op de risico’s wijzen en hem voorafgaand aan de behandeling een toestemmingsformulier laten tekenen. Sowieso is het verstandig om eerst nog enkele dagen bedenktijd te nemen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier