Jaarlijks krijgen iets meer dan 500 Belgische kinderen en jongeren kanker. Vaak gaat het om leukemie, hersentumoren of lymfomen. De meesten overleven de ziekte, maar de mentale aardschok laat zich nog jaren voelen. De jongeren moeten weer vertrouwen krijgen in hun lichaam dat hen heeft bedrogen en voelen zich vaak vervreemd van leeftijdsgenoten. En soms dwingen de nieuwe fysieke of cognitieve beperkingen tot andere studiekeuzes.
CHARLOTTE (15)
‘Met een schone lei beginnen’
Begin 2016 kreeg Charlotte leukemie, nu eindigt haar chemotherapie. ‘We zijn een nieuwe heup en tal van complicaties verder. We zitten nog steeds in de vechtmodus, maar we staan dichter bij elkaar dan ooit’, zegt haar moeder Kathy.
‘Als alles meezit, wordt Charlotte anesthesist. Ze heeft geen leerachterstand geleden dankzij Bednet, dat gratis synchroon internetonderwijs verzorgt: de klas ziet en hoort jou en jij hen, er is zelfs een knop om je vinger op te steken. Het is een soort videoconferentie. Zo kon Charlotte tijdens de pauze met haar vriendinnen kletsen en erbij horen.’
Sinds begin 2018 gaat Charlotte weer elke dag naar school. ‘Een klas op de benedenverdieping, een toilet waar alleen zij heen mag. Die eerste dag was moeilijk. Wat zullen ze zeggen? De directeur wilde haar feestelijk verwelkomen, maar Charlotte stond erop om via een zijingang naar de klas te verdwijnen. Niet opvallen, daar draait het voor haar om. Ze piekert over die stempel, weet je wel. Zal er ooit een jongen verliefd op me worden, zal ik trouwen, krijg ik kinderen? Charlotte is gehaast om naar de universiteit te gaan, om met een schone lei te beginnen op een plek waar niemand haar kent. Om geen ziekte meer te zijn’.
ALEXANDER (12)
‘Hij is mijn held’
‘Toen hij vijfenhalf was, kreeg Alexander een hersentumor’, zegt moeder Sigrid. ‘Op zijn zevende kon hij weer naar school, maar we wisten dat de behandeling een weerslag zou hebben op zijn IQ. Gaandeweg ontdekten we dat lezen en rekenen niet lukten en dat buitengewoon onderwijs nodig was. Op de nieuwe school gaat het goed.
Alexander is mijn absolute held. Toen ik zelf borstkanker kreeg, heeft hij me voorgedaan hoe je dat doet, kanker hebben. Hij leerde me om elke dag te zoeken naar een lichtpuntje, een fijne kleinigheid die de monotonie doorbreekt.
Alexander is een ontzettend vrolijk kind. Elke dag staat hij zingend op en dekt de tafel, in het weekend maakt hij voor het hele gezin ontbijt. Vroeger wilde hij brandweerman of politieagent worden, die dromen moet hij nu bijstellen. Ik weet dat straks, met de puberteit, ook de boosheid komt, over wat hem is overkomen. Maar dat zien we dan wel.
Mijn man maakt zich zorgen over de toekomst, maar ik merk dat de maatschappelijke visie op mensen met een beperking verandert. Er komen meer aangepaste arbeidsinitiatieven. Alexander zal heus zijn plek wel vinden, al zullen anderen hem daarbij moeten helpen.’
CARO (19)
‘Andere mensen helpen’
Op haar vijftiende kreeg Caro de ziekte van Hodgkin. Na zes maanden leek ze genezen, nog een half jaar later was ze ten dode opgeschreven. Ze kreeg een stamceltransplantatie en vocht er zich door.
‘Aanvankelijk steunde mijn beste vriendin me ontzettend, maar bij de tweede onheilstijding haakte ze af. Wellicht wilde ze iemand die energiek was, met wie je leuke dingen kunt doen. Ik begrijp dat, maar ik heb er toch ontzettend onder geleden. Ik besloot geen vriendschappen meer aan te gaan. Dat voornemen heb ik nog maar onlangs laten varen, toen ik kennismaakte met een meisje in mijn situatie. We zijn mentaal zo veel ouder dan onze leeftijdsgenoten en begrijpen elkaar veel beter.
Naar school blijven gaan, dat heb ik zo veel mogelijk geprobeerd. In die eerste tijd lukte dat halftijds, ondanks de chemo. Later moest ik afhaken. Maar zo gauw ik kon, ging ik terug. Ik moest en zou het diploma verzorging-voeding halen. Ik heb er hard voor gevochten, om op het einde van het jaar te horen dat het toch niet zou lukken. Een gigantische klap was dat.
Het is nu wachten op september, en een nieuwe opleiding verzorging. Het is mijn droom om andere mensen te helpen zoals ik werd geholpen. Met zo veel liefde.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
