Gewenste intimiteiten

Begrijpe wie begrijpen kan : twee politici die zich geweldig hebben opgewonden over de manier waarop kortgeleden hun nieuwe relatie ongevraagd in het nieuws kwam, geven op tien dagen tijd een interview weg en poseren gewillig met hun geliefde voor de grootste krant van het land.
Patrick Dewael verhult zelfs niet dat het interview op zijn voorwaarden is gebeurd, hij zet geroutineerde interviewster Frieda Joris in de hoek, waar ze dan ook gewillig blijft zitten. Wàt blij dat haar krant, Het Laatste Nieuws, de primeur heeft van Patrick en Greet samen, paginagroot met vakantiefoto’s en al. De week daarvoor was het met Rik Daems met zijn Sophie van hetzelfde laken een broek.

Het zijn natuurlijk straks gemeenteraadsverkiezingen, ik weet het wel en die heren hebben de bladen en de journalisten dan nodig om hun ietwat geschade reputatie weer op te lappen. Terwijl ze tegelijk voor de Raad voor Journalistiek andere journalisten aanklagen die niet wilden meewerken op hun condities.
“De mensen” vinden het zo fijn om te kunnen binnen kijken bij Patrick en Greet, om te weten dat zij nog niet tegen de hellingen op kan, maar dat ze het toch probeert uit liefde voor hem. Schoon, hé?
En dat Sophie en “Henrik” niet samen wonen omwille van electorale redenen, dat vinden ze ook fijn om weten.
Een mens krijgt de indruk dat hij die koppels kent, dat het buren zouden kunnen zijn. Allez, mensen gelijk gij en ik… Mensen die hard werken die vooruit moeten gaan, zoals de slogan van de VLD het zegt. Achterom kijken leidt immers tot niets.
Stefan Hertmans zegt uitgerekend vandaag in De Standaard dat die vorm van subjectiviteit, die geregisseerde gewenste intimiteiten, lijken op “een soort binnenkamer waarin je onbeschaamd mag kijken. Ik denk niet, gaat hij verder, dat democratie daar wel bij vaart. Het wekt de indruk van een gezellig samenzijn, zonder problemen. En dat is er niet…”