Koen Meulenaere

Gevangenen van de Wetstraat

Koen Meulenaere Van 1991 tot 2012 de satiricus van Knack

Wat ook vervelend begint te worden, bijna zo vervelend als Rik Torfs, zijn achtergrondreeksen over formatiegesprekken.

Met ‘De zestien dssis van u’ pakte De Standaard een paar jaar geleden uit met een verbluffende serie waarin tot in de onbenulligste details uit de doeken werd gedaan welk gesukkel voorafging aan de regering-Leterme I. Hugo De Ridder is in deze discipline de hoog geprezen pionier, al voelen ze aan de Gossetlaan van tegenwoordig meer affiniteit met Sven dan met Hugo De Ridder.

Jammer genoeg leidt een succesvol procédé altijd tot plagiaat, en dat brengt ons vanzelf bij De Morgen. ‘De gevangenen van de Wetstraat’, over de huidige onderhandelingen. Pijnlijk. Bij het lezen van een onthullende reeks in De Morgen is het sowieso onontbeerlijk om eerst naar de provisiekast te rennen en daar een goed gevuld pak zout van het schap te graaien. De Morgen zal tot in de eeuwigheid beroemd blijven vanwege de X-dossiers, gepubliceerd onder de leiding van de commanditaire loftsocialist en wereldwijd erkend als de grootste flater uit de geschiedenis van de pers, nog net iets groter dan de zaak notaris X, ook al in De Morgen.

Bij ‘De gevangenen van de Wetstraat’ dient men deze voorgeschiedenis in gedachten te houden. Het is niet omdat de auteurs vermelden wat de onderhandelaars hebben gegeten en de lezer, die goede lobbes, in zijn argeloosheid aanneemt dat niet alleen dat juist is maar derhalve ook al de rest, dat dit ook zo is. De falsificatietoets. Want zoals de commanditaire loftsocialist destijds verklaarde bij de eerste aflevering van de X-files: ‘Als ze ons op één fout kunnen betrappen, neem ik ontslag.’ Dat heeft hij niet hoeven te doen, want in de X-files stond effectief niet één fout, er stonden er minstens 500 in.

Passen wij die in de wetenschap algemeen aanvaarde test nu toe op ‘De gevangenen van de Wetstraat’, bijvoorbeeld op de passage over de samenkomst in Vollezele, een eerste aanzet tot een akkoord tussen de PS en de N-VA. In De Morgen staat dat Philippe Moureaux daar de tweede dag mee aan tafel zat en er zelfs een bevlogen uiteenzetting over vorige staatshervormingen hield. En dat Bart De Wever daar smalend op reageerde.

Tiens, wij hadden in Knack van eind december al een reconstructie over het complot van Vollezele gelezen, maar daarin was van Moureaux toch geen sprake? Onze chef-Wetstraat geïnterpelleerd, die meteen Moureaux zelf opbelde om zeker te zijn: ‘Was u erbij in Vollezele?’ ‘Maar nee, bijlange niet Rik. Waar haalt ge dat nu weer?’
Falsificatietoets niet doorstaan, bij de eerste controle al prijs. Op een andere dag ging het over het beruchte etentje in het van zijn wijn beroofde sterrenrestaurant Bruneau aan de basiliek, waar toplui van de N-VA en de MR elkaar eind augustus troffen.

De Morgen, zaterdag 8 januari: ‘Aan de ene kant is er de N-VA-clan met voorzitter Bart De Wever, gewezen journalist en Kamerlid Siegfried Bracke en een kennis van De Wever. De MR-clan zit aan de andere kant van de tafel. Naast MR-voorzitter Didier Reynders gaat het om EU-parlementslid Louis Michel en Jean-Claude Fontinoy, de voorzitter van de NMBS Holding.’

Een kennis van De Wever! Er zijn zes aanwezigen, van wie vier nogal evidente, en van de andere twee hebben ze er dus maar één kunnen achterhalen. Van onderzoeksjournalistiek gesproken. ‘De N-VA betaalt de rekening. Die is gepeperd, maar het was dan ook een veelbelovende lunch.’ De N-VA betaalt de rekening, dat zal wel. Daarvoor moet je ook veel inzicht hebben. De laatste rekening die Vlaams-nationalisten hebben betaald, is die van de collaboratie.

Weer bij onze chef-Wetstraat binnengelopen, weer één telefoontje, en weer onmiddellijk het antwoord: de zesde man was Koen Blijweert, de meermaals in opspraak gekomen lobbyist door wiens gulle hand meerdere kwaliteitsjournalisten zich graag hebben laten verwennen. Siegfried Bracke het meest van allen, maar in dat verband vallen ook al eens de namen van commanditaire collega’s.
Wat wij nu gaan vertellen is authentiek. Het vorige trouwens ook. Op maandag 10 januari liet onze chef-Wetstraat, die zelden kan weerstaan aan een kans op leedvermaak én aan de christelijke plicht om te helpen, een bevriende scribent van De Morgen weten wie de zesde man was geweest en wie in werkelijkheid die schranspartij had betaald.

Op dinsdag De Morgen gekocht, niets. Woensdag niets. Donderdag nog niets. Vrijdag… Maandag 17 januari! Grote primeur op de voorpagina: ‘ONTMASKERD! De mysterieuze superlobbyist aan tafel bij De Wever en Reynders.’ Op bladzijde 3: ‘De top van N-VA en MR ontmoet elkaar eind augustus in restaurant Bruneau in Ganshoren, voor een uiterst confidentieel gesprek over de slabakkende regeringsonderhandelingen. Er schoven zes personen mee aan tafel. (…) De identiteit van de zesde aanwezige bleef een mysterie. De Morgen kon achterhalen dat het om Koen Blijweert gaat, een bekende naam in de Wetstraat, maar tegelijkertijd ook zeer omstreden.’

De Morgen kon achterhalen dat het om Koen Blijweert ging! Mysterieuze lobbyist ontmaskerd! Een volle week nadat Van Cauwelaert het hen had gemaild. Verder in hetzelfde artikel een overzicht van alle zakenmensen, magistraten en politici die faveurtjes van Blijweert mochten ontvangen, maar niets over journalisten, laat staan over die van de eigen krant.

Kwaliteitspers… Telkens als iets gepubliceerd wordt waarvan u toevallig zelf precies weet hoe het in elkaar zit, blijkt dat hun berichtgeving bol staat van onvolledige tot totaal verkeerde beweringen. Leest u een buitenlands kwaliteitsblad en het gaat over België, dan botst u op de ene kemel na de andere. U hebt zich dan ongetwijfeld de bedenking gemaakt: ‘Zou dat bij hun andere berichten ook zo zijn?’ En terwijl het antwoord op die vraag zonneklaar ‘ja’ luidt, blijft u toch altijd bereid te geloven dat het ‘nee’ is. Brave dutsen, u.

Koen Meulenaere

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content