De kinderen van Save

Sarah Heynssens

Een geschiedenis tussen Afrika en België

Polis, Kalmthout 2017

378 blz., ? 24,99 ISBN 978 94 631 0231 5

Op een moment dat het wachten is op wat het nieuwe museum over Midden-Afrika in Tervuren aan gedifferentieerde koloniale verhaallijnen zal bieden, duiken er naast de discussie over de plaats van de standbeelden van koning Leopold II en zijn koloniale helpers in het hedendaags publiek domein af en toe bijzondere verhalen op. Het beleid rond en het lot van kinderen uit gemengde relaties in Rwanda, Burundi en het Congolese Kivu is zo’n vergeten hoofdstuk uit de Belgische koloniale geschiedenis. Het was een gedwongen evacuatie, dikwijls tegen de uitdrukkelijke wens van hun moeders, want de meeste kinderen waren geen wezen. Omdat ze als kind van een blanke man en een zwarte vrouw niet pasten in het duaal beeld en organisatie van de koloniale samenleving, werd, onder staatscontrole, hun internaatsopvoeding door een speciaal instituut zoals Save georganiseerd. Ook de evacuatie gebeurde met steun en goedkeuring van de koloniale overheid in Brussel. Zowel kinderen uit katholieke als protestantse instituten werden naar België ‘verstuurd’. Daar werden ze geadopteerd door gewone Belgische gezinnen. Losgetrokken uit alle bekende structuren en zonder begeleiding die naam waard, was het niet voor elk kind een eenvoudig integratieproces. Het botste soms hard, met opname in gevangenis en gesloten instelling tot gevolg. Ze bouwden met vallen en opstaan een leven op in Europa. Het gaat hier ‘slechts’ over een driehonderdtal kinderen die begin jaren 1960 naar België kwamen. Maar het is geen fraai hoofdstuk uit de Belgische paternalistische publieke en missionaire kolonisatiegeschiedenis. Gelukkig is het geschreven op een moment dat de meeste gestolen kinderen nog leven en deze ‘humanitaire’ actie voor iedereen kan geduid worden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content