Maurits Vande Reyde (Open VLD)

‘Geen job is minderwaardig, mensen moeten kunnen werken zoals ze dat zelf willen’

Maurits Vande Reyde (Open VLD) Vlaams Parlementslid (Open VLD) en oud-voorzitter van Jong VLD

Volgens Jong VLD-voorzitter Maurits Vande Reyde wil niet iedereen een 9-to-5-job in een 38 urenweek. ‘Mensen moeten kunnen werken zoals ze dat zelf willen’, schrijft hij in zijn wekelijkse bijdrage voor Het Schaduwparlement.

Geen job is minderwaardig, mensen moeten kunnen werken zoals ze dat zelf willen

‘Straks gaat iedereen minderwaardige flexi-jobs moeten doen’, zo hoorde ik onlangs in een debat. Daar erger ik me geweldig fel aan. Geen werk is namelijk minderwaardig. Elke arbeid, elke poging om het heft in eigen handen te nemen en vooruitgang te boeken, verdient respect. Je kan het erg vinden dat de traditionele werkweek stilaan verdwijnt en mensen voortaan hun eigen keuzes maken in de arbeid die ze doen. Maar laat ons, beste vakbonden en politici, alsjeblief geen job minderwaardig noemen. Die zijn er namelijk niet.

Het succes van de flexi-jobs in de horeca heeft duidelijk weer wat losgeweekt. Eén jaar na de lancering klussen meer dan 20.000 mensen ermee bij. Philippe De Backer en Alexander De Croo hebben iets unieks gerealiseerd, dat eigenlijk heel erg vanzelfsprekend zou moeten zijn: mensen vrijheid geven om te werken, bij te verdienen en jobs te combineren zoals ze dat zelf willen. Jobs in de economie van 2017 zijn niet dezelfde als die uit 1817, de periode waarin de traditionele werkweek ontstond. Voor steeds minder mensen zal die one-size-fits-all in de toekomst nog passen. De vaste werkweek is eigenlijk een anachronisme.

Het grote succes van de flexi-jobs spreekt daarom voor zich. Uitbreiden naar andere sectoren en gepensioneerden is logisch. Mensen willen zelf kiezen hoe(veel) ze werken. De overheid mag dat niet nodeloos beperken. Niet voor mensen die al werken, niet voor gepensioneerden, nergens.

Mensen willen zelf kiezen hoe(veel) ze werken. De overheid mag dat niet nodeloos beperken.

Bij het invoeren van flexi-jobs werd door tegenstanders beweerd dat wie meer wil werken, jobs zou inpikken van anderen. Dat klopt dus duidelijk niet. Uit de cijfers blijkt dat er naast de 20.000 flexiwerkers in de horeca ook nog eens meer dan 3.000 vaste jobs bijkwamen. Flexibele arbeid zorgde bovendien voor meer dan 13 miljoen aan extra belastinginkomsten.

Ik schreef het een jaar geleden al over de kritiek op flexibel werken: werk maakt ander werk. Mensen die een inkomen verwerven geven dat opnieuw uit, wat op zijn beurt een inkomen verschaft aan andere mensen, jong en oud, deel- of voltijds werkend. Dat is de basis van onze economische vooruitgang. Het voornaamste argument tegen flexi-jobs is daarmee definitief ontkracht.

Ondanks de overduidelijke voordelen is de tegenstand gek genoeg niet gaan liggen. Nu wordt de kaart van minderwaardig werk volop gespeeld. Flexibel werken is geen keuze, zo luidt het, maar zou worden opgedrongen door de werkgever, met verminderde sociale bescherming tot gevolg. Kijk, ik vind dat weinig respectvol voor iedereen die wat wil bijverdienen. Het gaat hier om volwaardige jobs met alle nodige sociale rechten. Gemiddeld 4 uur in de week, goed voor zo’n 200 euro per maand. Dat maakt voor mensen het verschil om die éne verre droomreis te kunnen maken of niet. Allemaal legaal bovendien, waardoor ze bijdragen aan de maatschappij.

Het getuigt van vreselijke misplaatste arrogantie om iemand dat te ontzeggen. Hoog tijd daarom om de eigen keuzes in werk ook toe te laten in andere sectoren dan enkel de horeca.

Gek trouwens: wanneer het over minder arbeid gaat, zoals 4/5e gaan werken om meer tijd met je gezin te nemen, zijn het blijkbaar wel steeds eigen keuzes. Maar als mensen méér willen werken dan de traditionele werkweek toelaat, dan zou dat volgens tegenstanders plots niet uit vrije wil zijn. Komaan, zeg.

Interimwerk hekelen omwille van alleenstaande gevallen is alsof we vaste werktijden in twijfel trekken, omdat er mensen foefelen met de prikklok

Een laatste wapenfeit in de strijd tegen flexibel werken is de vermenging met interimwerk, een vorm van flexibele arbeid die al langer bestaat. Ik heb daarmee zelf de nodige peren, diepvriesproducten en hoteldekbedden gedraaid. Waren dat mijn droomjobs? Nee. Ben ik blij dat ik die destijds heb kunnen doen? Ja. Heb ik ooit het gevoel gehad minderwaardig werk te doen? Integendeel: het gaf me enorm veel respect voor mensen die deze jobs dagdagelijks deden. Net als flexi-jobs zijn interims niet minderwaardig. Niet in loon, niet in rechten, niet in inhoud en hopelijk binnenkort ook niet langer in waaderering van sommige beleidsmakers.

Jan Cornillie, studiehoofd van S.PA, tweette daarover bijvoorbeeld dat de freelance maker van de veelbesproken Pano-reportage best snel een vast contract kan worden aangeboden. Daar sta ik versteld van. Alsof iedereen alleen maar met een vast contract in een 9 to 5 wil werken. Alsof dat het ideaal is. Alsof mensen geen waarde kunnen hechten aan meer vrijheid en onafhankelijkheid van hun werk. God den here, die arme freelancer toch. Is een job pas volwaardig als ze voltijds en vast is? Ik vind dat een zeer verontrustende gedachte.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Diegenen die klagen over wantoestanden, zijn er zelf minstens deels zelf verantwoordelijk voor

Natuurlijk zijn er misbruiken. Elk systeem kent er. Daar moet iets aan gedaan worden. Bij interimwerk is dit, ironisch genoeg, de verantwoordelijkheid van sociale partners. Diegenen die klagen over wantoestanden, zijn er dus zelf minstens deels zelf verantwoordelijk voor. Ik denk niet dat we er blind voor moeten zijn. Als flexibel werken effectief niet langer een eigen keuze is maar wordt opgedrongen, moet daar iets aan gedaan worden.

Tegelijk mogen we de problemen niet overtrekken. In ons land zijn jaarlijks een half miljoen uitzendkrachten aan het werk. Interimwerk hekelen omwille van alleenstaande gevallen is alsof we vaste werktijden in twijfel trekken, omdat er mensen foefelen met de prikklok. In heel onze economie krijgen elke dag duizenden mensen de kans om aan de slag te gaan in volwaardig interimwerk dat anders hoogstwaarschijnlijk in het zwart zou gedaan worden. Ook daar is niets minderwaardig aan.

Ik snap het dedain tegen alles wat niet past in een vastgeroeste vaste werkweek daarom niet. Veel mensen hechten belang aan vaste uren. Dat is hun goed recht. Er zijn mensen die minder willen werken, daarvoor een lager loon aanvaarden en meer tijd in andere dingen willen steken: prima dima.

Tegelijk is er echter ook een grote groep mensen die niet langer hun ding kunnen doen met één job, binnen vaste uren, 38 uur per week. Waarom zouden zij de vrijheid niet verdienen om eigen keuzes te maken? Geen enkele arbeidskeuze kan daarbij ooit minderwaardig zijn. Ik hoop daarom dat iedereen overal gauw zelf mag beslissen hoe, wanneer en hoeveel hij wil werken. Daar heeft de overheid niets te verbieden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content