Expo in Brussel zoomt in op het leven van wijlen Agnès Varda als fotografe

Ik heb drie levens gehad’, zei wijlen Agnès Varda ooit. ‘Een leven als fotografe, een leven als cineaste, en een leven van wat men een plastisch kunstenaar pleegt te noemen.’

Vooral haar leven als filmmaakster maakte van haar een popcultureel icoon. Ze stond mee aan de wieg van de nouvelle vague, draaide klassiekers als Cléo de 9 à 5 (1965), Le Bonheur (1967) en Sans Toi Ni Loi (1985), en deed zo een feministische wind door de auteurscinema waaien, lang voor Jane Campion, Céline Sciamma, Greta Gerwig en co. kwamen piepen. Maar Varda, die in 1928 in Elsene werd geboren maar haar leven lang in Parijs woonde en werkte, was meer dan de matrone van het vrouwelijke regisseursgild. Dat toont deze expo, gecureerd door haar dochter Rosalie, die inzoomt op haar eerste leven: dat van fotografe.

Veel foto’s, waarvan een deel pas na haar dood in 2019 werden geprint, zijn voor de eerste keer te zien. Het zijn portretten van Alexander Calder, Germaine Richier, Valentine Schlegel, en Vera en Pierre Székely, kunstenaars met wie Varda intiem bevriend was en die gewillig voor haar poseerden. Of haar hun werk toonden. Het zijn beelden die, in lijn met haar audiovisuele oeuvre, het spontane aan het cerebrale, het alledaagse aan het poëtische, en het serieuze aan het speelse koppelen. In contrastrijk en ruimtelijk uitgebalanceerd zwart-wit. Calder die met zijn mobiele sculpturen speelt, Schlegel die haar klei kneedt, of Richier die tussen haar getormenteerde, uitgemergelde figuren staat. Varda observeert, registreert en regisseert. Vaak subtiel, op intuïtie, en met een kwieke kwinkslag en aandacht voor het fysieke. Waardoor ze u niet alleen in hun atelier, maar ook in hun ziel laat kijken.

Zoals ze zelf zei: ‘Ik ben nieuwsgierig. Punt. Ik vind alles interessant. Het echte leven. Het neppe leven. Objecten. Bloemen. Katten. Maar toch vooral mensen.’