Anglofielen in beeld: uit de Unie, maar niet uit het hart

De brexit maakt de overtocht naar het Verenigd Koninkrijk sinds 1 januari 2021 wel wat lastiger, maar daar laat de ware anglofiel zich niet door afschrikken.

Het Verenigd Koninkrijk is uit de Europese Unie gestapt en heeft dus ook de Europese interne markt en de douane-unie verlaten. En dat heeft gevolgen voor iedereen die naar het Verenigd Koninkrijk wil reizen, er een pakje wil bestellen of er wil gaan wonen of werken. Toch laten echte anglofielen het hele brexitgedoe niet aan hun hart komen. Hun liefde voor The British Empire is voor het leven.

‘Tijdens mijn studentenjaren werd ik gebeten door de Britse cultuur’, zegt Carl Despriet. Hij heeft er een loopbaan als leerkracht Engels op zitten en geniet nu van zijn pensioen. ‘De humor, de tradities, de koppigheid en de onmiskenbare stijl waarmee de Engelsen door het leven gaan, vind ik ronduit fantastisch.’

Carl neemt me mee naar zijn garage. Daar staat een oude Londense Taxi. ‘Deze Black Cab is uit 1981. Ik droomde al heel mijn leven van zo’n auto. Toen ik hem een paar jaar geleden op de kop kon tikken, maakte ik meteen de belofte om er ooit mee naar London te rijden. Dat bleek geen makkelijke opdracht. Omdat dit een auto voor stadsverkeer is, ligt de topsnelheid ver onder de 100 km per uur. Je kunt er dus niet mee op de snelweg rijden. Mijn vrouw en ik hebben toen een route via secundaire wegen uitgestippeld en zijn vertrokken. Ik met een klein hartje. Zij met een wegenkaart op schoot. Erg old school allemaal. Maar het was een prachtige belevenis. De prestatie heeft me veel aanzien opgeleverd bij de mensen van de London Vintage Taxi Association. Sterker nog, ik zit nu zelfs in de bestuursraad van die oer-Britse vereniging.’

‘Mijn liefde voor Engeland begon in mijn kindertijd’, zegt Jessica Van Humbeeck, terwijl ze voorzichtig een kopje thee inschenkt. ‘Mijn mama had penvrienden uit Engeland. Die kwamen tijdens de zomer met de boot naar Oostende. Wij gingen ze daar dan oppikken. Ik vond het fascinerend dat die mensen van de andere kant van de Noordzee kwamen en dat wakkerde mijn interesse voor Engeland aan. Op mijn zestiende deed ik niets liever dan thee drinken en samen met mijn moeder naar Britse romcoms kijken.’

Van haar passie voor Engeland heeft Jessica ook haar beroep kunnen maken. Ze is nu gecertificeerd theesommelier en etiquette-expert. ‘Mijn passie voor thee is in al die jaren alleen maar toegenomen. Niet alleen de bereiding en de samenstelling van de thee, maar ook alle gebruiken en tradities eromheen boeien me enorm. Enkele jaren geleden kreeg ik een opleiding van Britse etiquettespecialist Philip Sykes over de do’s-and-don’ts van de Engelse Afternoon Tea. En wat bleek? Terwijl hij mij de etiquette bijbracht, kon ik hem iets bijleren over thee zetten. En zo kon ik – als niet-Engelse – een theemodule geven aan de gerenommeerde British School of Etiquette.’

‘Sinds mijn zestiende ben ik verliefd op alles wat uit Engeland komt’, vertelt Steven De Cort. ‘Vooral de muziek en de modcultuur doen mijn hart sneller slaan.’ Mods (van het Engelse ‘modernist’) zijn strak in het maatpak zittende rockers die houden van Britse bands als The Jam en The Who. Ze verplaatsen zich het liefst met een vespa. ‘In de jaren tachtig had je een bloeiende modcultuur in Brussel. De punks waren onze grootste vijanden. We deden alles om elkaar te provoceren. Zo herinner ik me dat een Brusselse mod een vinylsingel ging kopen in een platenwinkel met alleen punkmuziek en die vervolgens voor het oog van de winkelier in stukken brak.’

Steven stak al ontelbare keren het Kanaal over. ‘Sinds mijn puberjaren ga ik meermaals per jaar naar Engeland. Vroeger was het om kleren en langspeelplaten te kopen. Tegenwoordig is het om de sfeer op te snuiven in de alternatieve wijken van London of Brighton.’ Of een reispas en strengere grenscontroles hem zullen afschrikken? ‘Zeker niet. Zo gauw het coronavirus bedwongen is, zit ik weer op de trein of boot richting Engeland.’