‘Egyptische president bezoekt Duitsland: ‘Beste dictator, de parel aan de Duitse industriekroon is u dankbaar”

‘De grote uitverkoop van principes en het leven van een mens, in ruil voor een contract voor een Duits bedrijf’, zo vat Matthias Somers (SP.A) het staatsbezoek van de Egyptische president aan Duitsland samen. ‘Er geldt maar één principe: hoe kunnen we onze vrienden bedrijfsbazen geld laten binnenrijven.’

Nog geen twee jaar nadat het Egyptische leger een staatsgreep pleegde en de eerste democratisch verkozen president van het land omverwierp, een staatsgreep gevolgd door een orgie van door de staat gesanctioneerd geweld met als triest dieptepunt de dood, op één enkele dag, van minstens 817 vreedzame betogers bij het ‘opruimen’ van een sit-in actie, opeenvolgende arrestatiegolven van journalisten en opposanten (de Australische journalist Peter Greste zat meer dan 400 dagen vast voor hij het land werd uitgezet), het sluiten van elke krant die zich op een onzedige gedachte over het regime laat betrappen, het plunderen en kort-en-klein slaan van de kantoren van televisiezenders die de verkeerde boodschap durven te brengen, massale gerechterlijke executies van al wie het regime niet welgezind is, openbare moordpartijen op tegenstanders van de dicator (kan iemand de foto vergeten van de dood van de socialistische politica Shaimaa al-Sabbagh, nog geen vijf maanden geleden?), en het ter dood veroordelen van de democratisch verkozen president Morsi, wordt die tiran, die ex-generaal van lik-me-vestje, die folteraar, die brutale, moordzuchtige couppleger Abdul Fatah el-Sisi, gefêteerd en met alle eerbetuigingen overladen in de Duitse hoofdstad door president Joachim Gauck en bondskanselier Angela Merkel.

Meer zelfs: Duitsland schakelt nu ook zijn eigen politieapparaat en gerecht in om die dictator toch maar ter wille te zijn: een journalist van Al-Jazeera werd dit weekend in Berlijn gearresteerd en in de gevangenis gegooid op vriendelijk verzoek van Egypte – u weet wel, Egypte, dat land dat elke vrije pers in de kiem smoort en waar een scherpe pen met de dood bekocht wordt, dat land waar het gerecht het vuile werk van het regime moet opknappen en de politie een instrument is om oppositiestemmen uit de weg te ruimen, dat Egypte schakelt nu Duitsland in bij de vervolging van journalisten, en Duitsland haast zich om de Egyptische machthebbers van dienst te zijn.

‘Meningsverschillen tussen Duitsland en Egypte’

Niet dat Merkel tijdens het bezoek van de dictator niet één woord van kritiek heeft geuit: ze durfde erkennen dat er op enkele punten “meningsverschillen” bestaan tussen Duitsland en Egypte maar, zo voegde ze er meteen aan toe, dat wil niet zeggen dat zij en el-Sisi niet “erg, erg nauw kunnen samenwerken op andere punten”. Zoals, blijkbaar, het arresteren en in de cel opsluiten van journalisten die niet trouw verkondigen wat het Egyptische regime hen opdraagt te verkondigen.

Gelukkig levert dat legitimeren van een dictator en het hand-en-spandiensten verlenen aan een moorddadig regime dat elke hoop op democratie in het grootste Arabische land de bodem in sloeg Duitsland ook iets op. Of beter: het levert het Duitse industrieconcern Siemens iets op. Tijdens het staatsbezoek werd immers de voor Siemens grootste deal ooit ondertekend door el-Sisi en de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Sigmar Gabriel, een investering in energieproductie in Egypte ter waarde van maar liefst 8 miljard euro. Of zoals de topman van Siemens het zei (ik kan mijn tranen van ontroering amper bedwingen): “Het Egyptische volk kan rekenen op Siemens.”

En Siemens kan gelukkig rekenen op het Egyptische volk, want die investering van 8 miljard euro was erg nodig om de energietak van Siemens niet finaal ten onder te laten gaan, uit de markt geduwd door rivalen in eigen land die wél op tijd hebben ingezet op hernieuwbare energie. Beste dictator met wie we enkele kleine “meningsverschillen” hebben maar met wie we toch ook “erg, erg nauw kunnen samenwerken,” de parel aan de Duitse industriekroon is u dankbaar.

Dat Egypte de deal financiert met een lening die -wie weet mijn verbazing te beschrijven?- gedekt wordt door de Duitse overheid, ach kom, wie maalt daarom, als de kat maar muizen vangt. Dat de Duitse kat ondertussen ook een journalist moet vangen en opsluiten en een dictator moet fêteren, in het licht van 8 miljard euro is dat maar een kleine prijs, toch? De grote uitverkoop van principes en het leven van een mens, in ruil voor een contract voor een Duits bedrijf.

Ach, principes. Ach, mooie woorden over mensenrechten en vrije pers, over democratie en rechtstaat. Er geldt maar één principe: hoe kunnen we onze vrienden bedrijfsbazen geld laten binnenrijven. Al de rest is onzin voor naïeve dwazen.