Guido Lauwaert

‘Een toneelstuk schrijven is geen bandwerk, Jo Van Damme’

Guido Lauwaert Opiniemaker

Vergeet het van Jo Van Damme met Bob De Moor in de hoofdrol is een toneelstuk met weinig om het lijf. ‘Een toneelstuk schrijven is geen bandwerk, en daar lijkt het bij Van Damme sterk op’, aldus Guido Lauwaert.

Naar jaarlijkse gewoonte beginnen de Gentse Feesten met een nieuw Gents theaterstuk, à la manière de Romain De Coninck. In de Minardschouwburg, zijn verblijf dat op gelijke hoogte stond met zijn woning in de Hofstraat. Bob De Moor heeft na een lange dip de gewoonte overgenomen. De Coninck schreef, regisseerde en speelde de hoofdrol. Zo niet bij De Moor, die het enkel bij de hoofdrol houdt. Hij koopt een toneelstuk van Jo Van Damme en huurt een regisseur in. Voor het nieuwste stuk Walter Janssens. Hij is de reddingsboei van Vergeet het.

Een toneelstuk schrijven is geen bandwerk, Jo Van Damme

Vergeet het is een toneelstuk met weinig om het lijf. Een broze verhaallijn, zo recht als de horizon van een zee, niet beschadigd door windmolens of een passerend schip. Het kijkplezier met om de tien minuten een lach moet komen van bijgeschoven grapjes die weinig tot niets met het verhaal te maken hebben. Ontbraken ze, zou Vergeet het een vervelend verhaal zijn. Ook Romain De Coninck had zijn flops, maar geplaatst in zijn totale oeuvre was dat één op vijf. Bij Jo Van Damme is ’t omgekeerde het geval. Een toneelstuk schrijven is geen bandwerk, en daar lijkt het bij Van Damme sterk op. Klap op de vuurpijl is dat er niet eens kinderziektes zijn. Ze kunnen er niet zijn, omdat het product nu eenmaal verroest en versleten is van bij zijn geboorte. Zowel in zijn concept als in zijn onderwerp.

Bezoek met dubbele agenda

Didier Aspeslagh [Bob De Moor], gepensioneerd ambtenaar, wordt een dagje ouder en lijdt aan naderbij sluipend geheugenverlies. Bij momenten. Hij weet het zelf. Daarom dat hij er bij wijlen gebruik van maakt om zijn bezoekende valse vrienden Thomas [Dirk Buyse] en zijn vrouw Katrien [Tania Van der Sanden] te pesten met scabreuze woordgrapjes. Didier wordt verzorgd door een verpleegster [Tanya Zabarylo], waar Thomas een oogje op heeft, uiteraard, hij is [cliché, cliché] een vrouwverslaafde. Zij het eentje op zijn retour [alweer een cliché]. Didier is een zondagsschilder. Als late puber en na WO II heeft hij een blauwe maandag in Parijs gezeten. Daar heeft hij op een dag in een muf ruikende boekenwinkel op de rive gauche voor een zacht prijsje een Matisse op de kop getikt. En daar is het bezoekende koppel op uit. Ze doen alsof ze begaan zijn met de gezondheid van hun oude vriend. In werkelijkheid is het om die Matisse te doen. En de werken van een ander lid van het Parijse gezelschap dat geen ‘brol’ schilderde. Maar waar te zoeken in de rommel van Didier? Nu Didier nog niet helemaal gaga is, moet er toegeslagen worden. Wat hun uiteindelijk lukt, al blijft de vraag of het een echte, namaak of een zoveelste kopie van de meester is. Wat de waarde sterk zou doen dalen.

De acteurs redden de meubelen

u003cemu003eVergeet hetu003c/emu003e moet het werkelijk hebben van de kunde van de acteurs, het spelplezier is het toetje op de taart.

Didier is na zijn pensionering weer beginnen schilderen. De onderwerpen: prentjes van de Artisalbums uit zijn jeugd. Wat verwacht mag worden, gebeurt: het schilderen van de prentjes is een goeie gelegenheid om een grapje te maken over Luc Tuymans en zijn fotoschilderij dat de wereldpers haalde. Het is niet de enige grap uit het stuk refererend naar de actualiteit, maar ze zijn zeldzaam. En vooral, ze wegen nauwelijks op het verhaal. Ze zijn er enkel om de acteurs alle stemregisters te gunnen. Daarmee kunnen ze van een banale zin een oneliner maken, bruikbaar om de lach bij het publiek te activeren. Wat ze naar hartenlust doen. Gelukkig maar. Waren ze er niet geweest, zou de voorstelling gevallen zijn en een gat los door de aarde hebben veroorzaakt. Vergeet het moet het werkelijk hebben van de kunde van de acteurs, het spelplezier is het toetje op de taart. De regisseur heeft dat goed begrepen en bescheiden maar niet onverdienstelijk werk geleverd. Pep voor de acteurs en blow up van de flauwe grappen, in gebaar en kabaal.

Kort en krachtig

Wie dus een voorstelling zonder doordenkertjes wenst, zal niet bedrogen worden. Maar wie naar meerwaarde zoekt, een sociaal maatschappelijk element, zoals dat bij Romain De Coninck het geval was: vergeet het!

VERGEET HET – van Jo Van Damme – regie Walter Janssens – productie Vernieuwd Gents Volkstoneel – t/m 26 juli in Minardschouwburg, volgend seizoen op reis door Vlaanderen – http://www.vernieuwdgentsvolkstoneel.be/

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content