Muziek was zijn eerste en grootste liefde, maar af en toe liet Arno Hintjens zich verleiden om in films le plus beau te zijn. Het zat hem niet lekker.
‘De gebraden kiekens vliegen hier in mijn mond. We lopen van het ene feest naar het andere en toch amuseer ik me niet. Het is hier zo fake. Normaal ben ik degene die de boîte sluit, gisteren lag ik om één uur al in bed.’ Nee, Arno Hintjens was niet in zijn element toen hij in 2006 kennismaakte met het filmfestival van Cannes. Hij ergerde zich aan ‘de cinema’ die er werd verkocht, vond de vele acteurs ‘met een erectie zo groot als de Eiffeltoren’ ronduit zielig. Over zijn acteerprestatie was hij ook maar matig tevreden. Hij verschoonde zich met een arnoïsme: ‘Een koe geeft melk maar geen champagne.’ Oordeelt u vooral zelf.
Skin (1987)
Beroepsacteurs Frank Aendenboom, Josse De Pauw en Hilde Van Mieghem spelen mee in Skin van regisseur Guido Henderickx, maar de hoofdrol in deze in de vergetelheid gesukkelde polderwestern was voor Arno. De rockster leent zijn charisma aan een Oostendse rebel met een gouden hart, twéé vriendinnen en een zware motor. Chico moet zijn militaire dienstplicht vervullen en krijgt vrijwel meteen bonje met autoritaire machthebbers die niets van de jeugd of de nieuwe tijden begrijpen. Met de hulp van een motorbende wil Chico vrienden uit de gevangenis bevrijden.
Camping Cosmos (1996)
Jan Bucquoys Camping Cosmos werd in het buitenland cult dankzij Lolo Ferrari, een pornoactrice met een enorme borstomtrek die zich in 2000 van het leven zou benemen. Anarchist Bucquoy schetst in het scabreuze vervolg op zijn semi-autobiografische debuutfilm La vie sexuelle des Belges hoe grotesk het er in 1986 aan toe ging op een camping aan de Belgische kust. Naast Jan Decleir, Marcel Vanthilt en Herman Brusselmans liet ook Arno zich tot een gastrol verleiden. Hij speelt een strandredder die zich als enige niet laat verleiden door Lolo Ferrari.
Alors voilà (1997)
Arno kon moeilijk ‘nee’ zeggen toen Michel Piccoli hem vroeg mee te spelen in zijn eerste langspeelfilm: Alors voilà. Hij was bevriend met het Franse filmicoon. Alleen dankt Piccoli zijn faam aan rollen in klassiekers als La grande bouffe van Marco Ferreri, Le charme discret de la bourgeoisie van Luis Buñuel en tweehonderd andere films. Als regisseur oogstte hij veel minder applaus. Arno schreef ook een instrumentaal nummer voor Piccoli’s tragikomische praatfilm over de excentrieke familie van een oude grappenmaker.
Komma (2006)
De Brusselse kunstenares Martine Doyen overtuigde Arno om de hoofdrol te spelen in haar debuutfilm Komma. Zijn personage kruipt levend uit een lijkzak in een mortuarium en neemt de identiteit over van een wel dood gebleven Zweed. De mythomaan ontmoet een neurotische kunstenares die haar geheugen verloor en ontvoert haar naar Neuschwanstein in het ondergesneeuwde Beieren. Dat is het slot van Koning Ludwig II dat portret stond voor sprookjeskastelen in Disney-films. Komma ging in Cannes in wereldpremière. Het eerste hoogtepunt in de carrière van de film was meteen ook het enige.
J’ai toujours rêvé d’être un gangster (2008)
Het Sundance Film Festival bekroonde de gangsterkomedie J’ai toujours rêvé d’être un gangster in 2008 met de prijs voor beste scenario. In de verrassende epiloog onthult de Franse regisseur-scenarist Samuel Benchetrit het verband tussen gestileerde zwart-wittaferelen die zich allemaal afspelen in een wegrestaurant. Arno speelt zichzelf, zijn Franse evenknie Alain Bashung ook. De muzikanten ontmoeten elkaar in de toiletten. ‘Zodra ik pis, peins ik’, zegt Arno. Bashung beaamt. Een gestolen hit is het volgende gespreksonderwerp.
Le goût des myrtilles (2014)
Onderweg naar het graf van hun zoon verdwalen twee tachtigers in een wonderlijk groen bos. Zij klampt zich vast aan de objecten die getuigen van een vol leven. Zijn ogen fonkelen omdat het een mooie dag is voor vlinders. De Belg Thomas de Thier bouwde het gekunstelde maar poëtische Le goût des myrtilles op rond de gerenommeerde acteurs Natasha Parry en Michel Piccoli. Arno duikt op als een oud-leerling die hen in een warenhuis herkent. Ook deze film was geen hit.
Préjudice (2015)
Hoezo, een koe geeft geen champagne? Arno was wel degelijk uitstekend in Préjudice van de Belg Antoine Cuypers. In dit intense, paranoïde, psychologische familiedrama speelt de bekroonde Franse actrice Nathalie Baye de matriarch van een bourgeoisfamilie die met ijzeren vuist regeert om de schone schijn op te houden. Haar zachtaardige, doodbrave echtgenoot tracht dan weer voor iedereen goed te doen. Veel verder van een rockster kun je niet staan, maar Arno zet hem vachement bien neer.
De soundtracks
In een veertigtal films zit muziek van Arno. Bertrand Blier gebruikte Lonesome Zorro en Jive to the Beat in Merci La Vie, en voor Hombres Complicados van zijn vriend Dominique Deruddere schreef Arno de soundtrack. En laten we het niet vergeten: dankzij de cinema heeft Arno ook enkele Nederlandstalige liedjes gezongen. Zijn Je bent een vriend van mij in de Vlaamse versie van de Pixar-klassieker Toy Story doet niet onder voor het origineel: het onvergetelijke You’ve Got a Friend in Me van Randy Newman. Niet voor kinderoortjes is het schunnige Een boeket met pisseblommen uit Ex Drummer, de beruchte Herman Brusselmans-verfilming van Koen Mortier.
