‘Dit is een historisch gemiste kans om een einde te maken aan een kwarteeuw zwarte zondagen’

Jean-Marie Dedecker heeft opnieuw de pen ter hand genomen en laat zijn licht schijnen over de Vlaamse formatie. ‘De kiezers van N-VA zijn in het kruis getrapt.’

Iemand vroeg mij waarom mensen zo weinig in politiek geïnteresseerd zijn. Het antwoord is nochtans simpel: omdat de politiek niet in de mensen geïnteresseerd is. De Amerikaans-Duitse novellist Charles Bukowski zei ooit dat het verschil tussen een democratie en een dictatuur er in bestaat dat je in een democratie eerst stemt en pas daarna de bevelen moet slikken. In een dictatuur verdoet men zijn tijd en geld niet met het organiseren van een stembusgang. In onze particratie geldt nu blijkbaar dezelfde stelregel.

Dit is een historisch gemiste kans om een einde te maken aan een kwarteeuw zwarte zondagen.

Het doet er niet toe wie de verkiezingen van 26 mei gewonnen heeft en door de bevolking op het schild werd gehesen. De winnaars worden uitgesloten en de verliezers schurken tegen elkaar aan om de macht te delen en voort te sudderen in een kabinet van losers. Verkiezingen als klootjesvolkverlakkerij, een karikatuur van de democratie. De boutade ” Mochten de verkiezingen iets veranderen dan waren ze al lang afgeschaft” is voor onze generatie van laffe zoetwaterpolitici in een land dat druipt van de consensusdwang meer dan ooit actueel.

Onze grondwet en de staatshervormingen uit het verleden hebben geleid tot een staatsstructuur die hervormingen moeilijker maakt dan revoluties. De politiek heeft echter geen recht op machteloosheid. Ze moet vuile handen durven maken en het belang van de kiezer voor ogen houden in plaats van de mening van de politieke inktkoelies, politicologen en opiniemakers achterna te lopen, en applaus te verwachten van lui die toch nooit voor hen stemmen.

In de tijd dat de verzuilde traditionele partijen nog absolute meerderheden behaalden (“rood of geen brood” en “God ziet u”) hielden de mensen hun mond. Nu zeggen ze wat ze denken, en in die zin is de opkomst van extreemrechts of extreemlinks ook een winstpunt voor de democratie, hoe ranzig sommige standpunten ook zijn. Lui wier mening nooit verder komt dan de toogrichel van de voetbalkantine, de klaagtafel in hun stamcafé of het lulhoekje van hun Facebook, kunnen enkel weerwraak nemen in het stemhokje en hun gevoel van machteloosheid omzetten in een politieke keuze. Zo lang men hun stem negeert, wordt hun onvrede niet naar het midden gekanaliseerd en verliezen de klassieke partijen het speelveld. Zo blijven de brandhaarden van onvrede aan de flanken woekeren en loopt men de valse profeten van een verlossende heilsleer na, zowel van extreemrechts (VB) als van extreemlinks (PVDA-PTB).

Spruitjesgeur

Afhankelijk zijn van een chagrijnige en revanchistische Bruno Tobback is gevaarlijker dan uit een vliegtuig springen zonder valscherm.

Er kwam geen witte rook uit het regeringsformatieschouwtje op 12 augustus, maar een walm van roet en spruitjesgeur. Een Zweedse, een Bourgondische of zelfs een Barcelona-coalitie, het waren allen prozaïsche termen voor een keuze tussen de pest, de cholera en de Spaanse griep. Het werd het eerste: Zweden II. Met de SP.A in zee gaan voor een Vlaamse regeringsvorming met een bonus van een paar zetels was voor Bart De Wever te chantagegevoelig. Afhankelijk zijn van een chagrijnige en revanchistische Bruno Tobback is gevaarlijker dan uit een vliegtuig springen zonder valscherm. Dat De Wever zijn eigen revanchisme voor de CD&V inslikte en met hen over stag ging, is enkel te verklaren uit mathematisch opportunisme. Elk ballonnetje dat in het vorige Zweedse kibbelkabinet werd opgelaten, werd nochtans door ex-minister Kris Peeters al afgeschoten nog voor het opgelaten werd. Hij zat als een rotzooitrapper op de bagagedrager van de regeringsfiets en trok ook nog stiekem de remmen dicht. De Wever kreeg een viscerale afkeer van dit tjevengedrag en moet nu met dichtgeknepen neus in coalitie met de enerzijds-anderzijdspartij om aan een deftige bestuursmeerderheid te komen.

Dat Open VLD zou meeheulen lag in de lijn der verwachtingen. Het kakelliberalisme van Gwendolyn Rutten heeft haar partij alleen maar ideologische windeieren gelegd en uitgeholde machtsuitoefening. Twintig jaar onafgebroken machtsdeelname werkt verslavend en een auto met chauffeur is niet zo goed voor het karakter van een mens. Erbij zijn is nog het enige blauwe adagio dat overblijft, want de Open VLD is verwaterd tot een kiesvereniging en een graaigenootschap voor haar kopstukken. In de nieuwe Zweedse constructie wacht voor Gwendolyn een ministerieel uitloopbaantje, evenals voor Bart Somers. De zelfverklaarde Mechelse superpraeses heeft het koekoeksjong Calvo en zijn groene partij zo sterk in het zadel gehesen dat hij zelf van het paard gevallen is, zodat hij nu zelfs een blauwe minderheid heeft in zijn eigen meerderheid. De vlucht vooruit naar het Martelarenplein ligt nu open.

Angst

We worden jammer genoeg te dikwijls geregeerd door mensen die te weinig moed hebben om te doen waarvan ze zelf denken dat het goed is.

Komt uit de Melsenstraat de penetrante geur van nihilistisch graaien, dan komt uit het N-VA hoofdkwartier aan de Koningstraat de penetrante geur van angsthazenwinden. In tijden van politieke opwinding is koelbloedigheid altijd het eerste slachtoffer. De angst om het cordon sanitaire te doorbreken, nochtans de wens van 86 procent van de N-VA-kiezers, spleet aanvankelijk de geesten, maar de sirenezang van de macht klinkt er ook luider dan de ruis van het geweten. De Wever had de bal rustig kunnen terugspelen naar de traditionele partijen en roepen “los het maar zelf op” in een appelblauwzeegroene kakelcoalitie. Ze waren met hangende pootjes en blauwe schenen teruggekeerd, want de N-VA is voor de Vlaamse regeringsvorming incontournable. Het werd echter een historisch gemiste kans om Van Grieken & Co in het bad te gooien om hen te leren zwemmen of te verdrinken, om een einde te maken aan een kwarteeuw zwarte zondagen en om te kijken of er achter het behang van het Vlaams Belang meer schuil gaat dan een kale muur. We worden jammer genoeg te dikwijls geregeerd door mensen die te weinig moed hebben om te doen waarvan ze zelf denken dat het goed is.

Telkens hetzelfde doen en een andere uitkomst verwachten is de definitie van krankzinnigheid. De N-VA moet er nu op rekenen dat het langetermijngeheugen van de kiezer kort is. Haar kiesvee werd in het kruis getrapt en zou haar in 2024 wel eens aan het kruis kunnen nagelen. Na de bocht van Bart De Wever terug naar zijn Koekenstad, is Jan Jambon wel de geknipte man om de Vlaamse regering te leiden en zijn startnota is geen vrijblijvend boterbriefje maar een gedegen nieuwjaarsbrief. De kandidaat minister-president zei dat hij voor zijn beleid naar boven kijkt…heel waarschijnlijk ook om vandaaruit wat genade af te smeken. Hopelijk wordt hij geen staatsman, want dat is een politicus die lang genoeg leeft om zijn mislukkingen te vergeten. Van deze soort hebben we er al genoeg doorgestuurd naar De Europese praatbarak.