Dimitri Leue: ‘Laten we de vaccinatiecampagne nog eens overdoen met een empathieprik’

is theatermaker en auteur. In februari verschijnt zijn roman Wij is niets en start de tournee van de bijbehorende theaterproductie Onderland. Maar hoe is hij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had hij 47 minuten en 12 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Toen ik het nieuws over kleuter Dean hoorde, was ik helemaal in shock.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

De vaccinatiecampagne lijkt goed te werken. Laten we dat nog eens overdoen, maar dan met een empathieprik.

Wat is uw grootste prestatie?

In 2013 bracht ik met Rataplan De diepte van het dal. Achteraf kwam een toeschouwer vertellen dat hij dankzij die voorstelling geen zelfmoord had gepleegd. Iemand zo kunnen raken dat zijn leven voorgoed verandert, is het mooiste wat bestaat.

Wat is uw grootste mislukking?

Ik ga er prat op nooit een voorstelling te annuleren, maar bij één productie, De zaak van de dieren tegen de mensen, had ik dat wel moeten doen. Het was een ramp, vooral op vriendschappelijk vlak.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Als twintiger heb ik wel wat landen en steden bezocht waarvan ik dacht: hier leven zou zo erg niet zijn. Indonesië, Mexico, Zuid-Afrika, New York. Maar als schrijver en theatermaker ben ik heel taalgebonden. De laatste tijd ben ik me zelfs nog meer aan het verdiepen in dat ‘Vlaams-Vlaams’, via auteurs als Timmermans, Streuvels en Walschap.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Op woensdagmiddag gaan eten bij bomma en bompa. Boules de Berlin van de markt, of verse appelmoes met pens.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Ik eet geen vlees, we hebben ons huis goed geïsoleerd en zonnepanelen geplaatst, en we vliegen al jaren niet meer. En ik maak voorstellingen over ecologie, zoals Onderland.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Dat ik het sexappeal van een schoendoos heb. Maar aangezien heel wat vrouwen enorm van schoenen houden, is dat eigenlijk een compliment.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Alleen als onze poes, Sushi, me zelf iets vraagt.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Dat ik ooit Nalu ben beginnen te drinken. Ik heb er een stevige verslaving aan overgehouden, à rato van twee of drie per dag. Sinds Nieuwjaar ben ik gestopt, maar het blijft moeilijk. Is er een groep Anonieme Naluïsten?

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Daar ben ik niet slim of oud genoeg voor.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

De zelfportretten van Egon Schiele, in al hun kwetsbaarheid.

Waarover zou u meer willen weten?

Op dit moment zou ik misschien liever een psychiater zijn, want ik merk bij me thuis hoe ontwrichtend de voorbije jaren voor tieners waren.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Sinds maart 2020 nul euro, helaas. Maar daarvoor schonk ik geregeld aan Hommes et Terre, de organisatie van mijn broer. Hij plant bomen in Senegal, Burkina Faso en Ivoorkust.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Op mijn 22e bedacht ik een definitie voor liefde: elkaar aanvaarden als mensen en elkaar zien als goden. Intussen besef ik hoe moeilijk dat is.

Vindt u seks overschat?

Ik drink geen alcohol en heb nog nooit drugs aangeraakt, dus seks is mijn enige manier om even van de wereld te zijn.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Tien dagen.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Nee. Ik sport, maar puur voor het plezier.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Waarschijnlijk wel. En dat heeft niets met lafheid te maken.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat vriendelijkheid deuren opent.