Decenniumdoelen: beleid van de Vlaamse regering om armoede te bestrijden, voldoet niet

. © Belga

Het beleid van de Vlaamse regering om armoede te bestrijden, schiet tekort. Dat stelt Decenniumdoelen – een samenwerking van dertien sociale organisaties (onder meer vakbonden, ziekenfondsen en armoede-, jeugd- en minderhedennetwerken) tegen armoede – aan de kaak in zijn jongste barometer.

De organisatie heeft het over een ‘non-beleid’ waarbij de regering middelen wegtrekt, hindernissen voor zowel armen als armoedeorganisaties opwerpt en mensen in moeilijkheden culpabiliseert. ‘De toon en het beleid moeten anders’, vindt voorzitter Anne Van Lancker.

Sinds Decenniumdoelen het levenslicht zag, is er weinig veranderd aan het armoederisico. In Vlaanderen schommelt het aandeel personen met een beschikbaar inkomen onder de armoededrempel al jarenlang rond de 10 procent, in België rond de 15 procent. Voor Vlaanderen komt dat in absolute aantallen neer op zowat 850.000 mensen.

Achter die relatief stabiele cijfers gaat wel een kloof schuil, die tijdens de coronacrisis nog groter is geworden. Zo wijst Decenniumdoelen erop dat het aantal leefloners in Vlaanderen in 2020 fors is gestegen, veel meer mensen een beroep moesten doen op de voedselbanken, het aantal huishoudens waar niemand werkt weer is toegenomen, en de wachtlijsten voor sociale woningen opnieuw aanzienlijk zijn aangedikt.

‘2020 was een rampjaar voor armoede’

‘Eigenlijk kan je alleen maar zeggen dat 2020 een rampjaar was voor armoede’, zegt Michel Debruyne, coördinator bij Decenniumdoelen. ‘We moeten hoe dan ook het beleid hier met de vinger wijzen: de cijfers tonen een gebrek aan structureel beleid aan.’

Met name de Vlaamse regering krijgt de wind van voren. ‘Vandaag zwijgt de Vlaamse regering over armoede. In de Vlaamse regeer- en beleidsverklaringen komt het woord armoede amper aan bod en ook de armoededoelen verdwenen geruisloos uit het beleid’, luidt het. ‘Dit non-beleid resulteert in het wegtrekken van middelen, het opwerpen van belemmeringen en hindernissen voor zowel mensen als organisaties, en in het culpabiliseren van mensen in moeilijkheden.’

Wat dat laatste betreft, wijst Decenniumdoelen onder meer op het beleid rond sociale huisvesting en de recente uitlatingen daarrond van ministers van Wonen Matthias Diependaele (N-VA) en Binnenlands Bestuur Bart Somers (Open Vld). ‘Het lijkt erop dat men vindt dat we komaf moeten maken met de sociale huurders, en niet met de wachtlijsten’, zegt Debruyne, die erop wijst dat de stijging van het aantal kandidaat-huurders juist ‘het resultaat is van het gebrek aan beleid’.

Voorts hekelt Decenniumdoelen onder meer nog dat de Vlaamse regering bezuinigde op kinderbijslag door de indexering te beperken. De plannen van de regering om langdurig werklozen te verplichten om gemeenschapsdienst te doen, vindt Van Lancker dan weer ‘hallucinant’.

De federale regering krijgt van Decenniumdoelen iets betere punten, maar ook zij heeft ‘nog heel wat stappen te zetten in de uitvoering van haar beleid’. Zo is het volgens Van Lancker onder meer ‘een goede zaak’ dat de federale regering de sociale minima heeft opgekrikt en de eerste stappen heeft gezet bij het aanpakken van de ongelijkheid in de gezondheidszorg. Maar bij beide moet ze nog verder gaan, luidt het. Zo liggen de sociale minima, op de pensioenen na, nog steeds onder de armoedegrens, benadrukt ze.

Daarnaast vraagt Decenniumdoelen van de federale regering onder meer nog om een verlenging van de tijdelijke uitbreiding van het sociaal energietarief. De maatregel kwam er wegens de coronacrisis maar zou volgens Van Lancker structureel gemaakt moeten worden. ‘De grote facturen zijn nog lang niet van de baan.’

Partner Content