Terwijl de Vlaamse socialisten zich lijken in te spannen om niet meer ernstig genomen te worden, is de federale regering-in-wording vast van plan een nieuw tijdperk in te luiden.
Chaos, dat voorspellen de vakbonden. De toekomstige federale regering werkt aan een minimale dienstverlening voor de spoorwegen en als die er echt komt, zal er chaos heersen. De vakbonden vergeten daarbij minstens twee zaken. Eén, die minimale dienstverlening functioneert elders goed, bijvoorbeeld in Frankrijk en Nederland. Twee, er heerst vandaag op onze spoorwegen al bijna elke dag chaos, ook zonder staking. De nieuwste Desiro-treinstellen zijn gemiddeld om de week defect, zoals spoorbaas Jo Cornu eerde deze maand in Knack bekende. De treinreiziger vraagt het zich telkens opnieuw af: rijdt mijn trein? Strand ik niet ergens onderweg? Haal ik mijn aansluiting? En dan waren er nog om de haverklap stakingen.
Als die minimale dienstverlening aanleiding zou geven tot meer chaos, zal snel geopperd worden dat, net als in andere bedrijven, ook bij het spoor een geheime stemming moet worden gehouden en er alleen nog gestaakt wordt als daar een ruime meerderheid voor is. ‘Dat is democratischer dan hoe het vandaag loopt,’ zei Cornu tijdens het interview, ‘want nu wordt vaak in een beperkte vergadering met militanten tot staken beslist’.
De minimale dienstverlening is een symbooldossier uit de formateursnota die de basis vormt voor een regering van N-VA, CD&V, Open VLD en MR. Er is sprake van verhoging van de accijnzen op diesel en tabak, van de btw op luxeproducten en de aanpassing van de lonen aan de index zou een keer worden overgeslagen. De nieuwe opbrengsten moeten een tax shift mogelijk maken: de sociale bijdragen die de werkgevers betalen op de brutolonen van hun werknemers zouden verminderen van 33 naar 25 procent. Dat moet het concurrentievermogen van onze bedrijven verbeteren.
Die loonlastenverlaging kan een eerste stap zijn in een nieuw beleid, maar is nog geen ommekeer. Belangrijk is of de toekomstige regering zal breken met het verleden en de overheidsuitgaven zal bevriezen. De Leuvens begrotingsexpert Wim Moesen houdt al langer een pleidooi om de overheidsuitgaven alleen nog maar met de index te laten stijgen. Als dat gebeurt, is een eerste belangrijke bocht ingezet.
Dan volgt een tweede uitdaging. Met het voorstel van Moesen kan de overheid morgen alles doen wat ze gisteren al deed, maar voor een nieuw beleid zal ze keuzes moeten maken. Dat mag niet neerkomen op bot besparen. Nu de economie nauwelijks aantrekt, zijn overheidsinvesteringen van groot belang, zoals het aanleggen en opkalefateren van wegen, spoorlijnen, rioleringen enzovoorts. Dan zal er minder geld zijn voor overheidsconsumptie, zoals voor ambtenarensalarissen. Dat wil nog niet zeggen dat de ambtenaren minder moeten verdienen, maar misschien kunnen we hier en daar met minder ambtenaren, met minder werkingskosten, met minder overheidspensioenen ook. Pas als een nieuwe regering daarin slaagt, mag worden gesproken van een ommekeer in het beleid.
De Vlaamse socialisten hebben niet gewacht om te schieten op de nog te vormen regering. Zo hekelde voorzitter Bruno Tobback de minimale dienstverlening als ‘stoerdoenerij’ en zei hij voor ‘een maximale dienstverlening’ te zijn. Dat klinkt niet overtuigend uit de mond van een voorzitter wiens partij mee verantwoordelijk is voor de aftakeling van onze spoorwegen. Ook zijn uitspraak dat ‘de Zweedse coalitie de welvaart van Wouter Torfs belangrijker vindt dan die van de magazijnier van Wouter Torfs’ is misplaatst, niet alleen omdat daarmee op de man wordt gespeeld, maar vooral omdat de manier waarop de SP.A omspringt met haar eigen personeel gekenmerkt wordt door intriges en gekonkel.
Alsof dat niet voldoende was, kwam ook ontslagnemend minister Johan Vande Lanotte met een loze uitspraak. Hij beweerde dat een elektriciteitspanne makkelijk kan worden vermeden als we een kabel van 15 kilometer leggen tussen een centrale in Nederland en België. Nog geen halve dag later was duidelijk dat die werken jaren vergen. Waarom heeft hij daar als minister niet eerder werk van gemaakt?
Terwijl de Vlaamse socialisten zich lijken in te spannen om niet meer ernstig genomen te worden, is de federale regering-in-wording vast van plan een nieuw tijdperk in te luiden. Maar van een echte breuk met het verleden is nog geen sprake. En het is afwachten of de koepel van de christelijke werknemersorganisaties, vroeger het ACW nu beweging.net genaamd, zo’n ommekeer zal toestaan.
Michel I: de 'Zweedse' coalitie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier