Luk Lambrecht

De slimme kunst van Michael Snow

Le Fresnoy in Tourcoing toont een greep uit de (recnte) kunst van de Canadees Michael Snow, een pionier van de experimentele film en media-kunst. (***1/2)

Medium versus message

In de indrukwekkende hal van Le Fresnoy in Tourcoing is een mooi vormgegeven overzicht te beleven van de Canadese kunstenaar Michael Snow (1929). Hij is één van de vele kunstenaars die in de schaduw van andere en meer bekende kunstenaars werk maakt dat als “multidisciplinair” kan worden beschouwd.

Michael Snow maakte al heel vroeg met alle mogelijke nieuwe media zeer toegankelijke en zelfs onderhoudende kunst in een werkwijze die volledig transparant werd gehouden.

De techniek is hier als het ware het medium. Zin kunst illustreert dat het gebruikte medium niet in de eerste plaats komt, wel van belang blijft in de mate van “hoe” dat medium wordt gebruikt en “wat” het beeld en/of de bijbehorende insinuatie aan “zeggingskracht” kan oproepen.

De expo in Tourcoing toont het uitgebreide werk (50 jaar!) van Michael Snow met een accent op zijn meest recente periode met kunst gaande van goed in de expo-architectuur geïntegreerde video-projecties via ingenieus gefotografeerde situaties tot over elkaar gemonteerde kortfilms met niet zelden een naar performance neigende banale plot.

Piano

Michael Snow is ronduit een artistieke duizendpoot en bovendien ook een zeer begenadigd experimenteel musicus en daarvan getuigen niet alleen zijn fonoplaten die men op de expo via koptelefoons in alle intimiteit kan beluisteren maar ook bijvoorbeeld zijn fameuze installatie “Piano Sculpture”.

In een relatief kleine ruimte worden vier films van een spelende pianist – de kunstenaar zelf – geprojecteerd op vier schermen. Een luidspreker maakt telkens in het midden van het projectiescherm inherent deel uit van de installatie zodat de beleving van het werk even sterk blijft op visueel als op het vlak van het genieten van de “vrije” muziek die hier heel mooi weerklinkt in quadrofonie.

Kaders

Kadreren van beelden loopt als een rode draad in zijn eclectisch te definiëren oeurve.

Michael Snow denkt in “frames”. “Serve, Deserve” (2009) wordt geprojecteerd op een tafel en laat het publiek zien hoe het voedsel op die tafel door video-beelden wordt geregisseerd en niet zoals in het beste geval door een kelner. “In Media Res” (1998) kijkt de toeschouwer naar een foto op de vloer; als op een tapijt wordt men vanuit een perfect vogelperspectief getuige van een uit de hand gelopen salon-scène.

Naar beneden kijken wordt ook de instructie bij een typisch interactief werk uit de jaren zeventig; “Observer” (1974) laat de bezoeker plaats nemen op de aanduiding van een kruis en ziet vervolgens “in real time” zichzelf gefilmd als in een diepte, opgenomen vanuit een strak perspectief pal boven het hoofd…

Conceptueel qua inslag is ook de taal-installatie “That/Cela /Dat” waar in drie talen (ook het nederlands) woorden tot zinnen verschijnen die inhoudelijk naar niets anders en méér verwijzen dan naar wat men op dàt moment “al lezend” kijkt.

Eén van de mooist werken op deze expo is “Solar Breath” (2002). Een gordijn slaat met tussenpauzes (hard) tegen een open venster; het is een prachtig en ronduit schilderkunstig beeld waarin dat gordijn als een vlies tussen de intieme binnenruimte en “buitenwereld” een prachtig, poëtisch spel met licht verzaakt…

Verklaringen

De expo in Tourcoing is heel logisch en luchtig opgebouwd en bij elke installatie wordt nauwkeurige uitleg verstrekt. Het is kunst die een beetje aan het euvel lijdt als dat van Luc Tuymans. Verklaringen mogen er zijn maar het gevaar lonkt om de hoek dat de toeschouwer op die manier het werk ondergaat en interpreteert op de manier waarop de kunstenaar de aanbevelingen regisseert.

De veelzijdige kunstenaar Michael Snow die zijn plaats in de recente geschiedenis van de kunst zeker verdient, excelleert niet echt met een ijzersterk oeuvre. Hij raakt wel aan alle mogelijke en denkbare stijlen en artistieke strategieën; ondermijnt daarmee wel alle voornemens om zijn kunst in een welbepaald vakje te duwen maar op een indringende manier “aangrijpen” doet zijn werk niet echt.

Michael Snow is als kunstenaar een handige eclecticus die op een huppelende manier kunst maakt die aantoont dat hij heel veel bij machte is en dat formuleert hij zelf als volgt: “Mijn schilderijen zijn gemaakt door een cineast – mijn beelden door een musicus – mijn films door een schilder”.

Wel jammer dat er in Tourcoing niet dieper wordt ingegaan op zijn historische experimentele films uit de jaren zestig, Michael Snow onderzocht als geen ander de technische mogelijkheden en kwaliteiten van het medium film an sich en nam ze als uitgangspunt voor het maken van straffe grensverleggende films zoals dat gebeurde met zijn legendarische film “Wavelength (1966-67).

Solo Snow van Michael Snow nog tot 24 april in Le Fresnoy in Tourcoing.

http://www.lefresnoy.net

Luk Lambrecht

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content