Frank Van Laeken

De grote tsjevenbocht van Stefaan De Clerck

Frank Van Laeken Freelance journalist en auteur

De traditionele partijen zijn verknocht aan de Oude Politieke Cultuur, die ze zelf een decennium geleden nog luidop hadden afgezworen. In de coulissen staat er eentje te grinniken. De Vlaams-Venetiaanse leeuwtjes op zijn das deinen vrolijk mee.

Hij heeft er recht op, dus zouden we er eigenlijk niet zoveel woorden aan vuil moeten maken. Als Stefaan De Clerck straks na drieëntwintig jaar de Kamer van Volksvertegenwoordigers inruilt voor het voorzitterschap van Belgacom zal hem iets meer dan 270.000 euro bruto worden uitgekeerd, het equivalent van dertig maanden parlementaire wedde. Uittredingsvergoeding, heet dat officieel.

Als u zelf ontslag neemt, heeft u geen recht op zo’n vergoeding. Waarom zou uw afscheidnemende werkgever dat trouwens moeten betalen, u bent immers diegene die vertrekt? Dat is de logica der dingen. Maar logica is niet altijd van toepassing op onze parlementaire werking. Dus dokterden de politici voor zichzelf een systeem uit waarbij ze een soort ontslagvergoeding krijgen.

Ik kan me er nog iets bij voorstellen dat dat interessant en verantwoord is als je niet wordt herverkozen. In tegenstelling tot de populaire en populistische mythe verdienen onze politici echt niet te veel (gesteld dat ze niet te veel cumuleren en zich honderd procent inzetten om hun kiezers te vertegenwoordigen, uiteraard!). Politicus wordt hoe langer hoe meer een knelpuntberoep, waaraan ernstige maatschappelijke risico’s verbonden zijn. Voor de doorsnee politicus geldt stilaan een parafrase van de flauwe, seksistische oneliner die wel eens over vrouwen verteld wordt: ‘Politicians: can’t live with them, can’t live without them!’

Maar voorgaande opmerking geldt vanzelfsprekend niet wanneer politici zelf opstappen. Dan kiezen ze bewust voor een carrièrewending en is dat vangnet onnodig en totaal misplaatst. De voorganger van Stefaan De Clerck bij Belgacom verdiende 182.000 euro bruto per jaar, lees ik in de krant (los van de bijdragen die hij van Huawei ontving en wie weet ook van de Chinese overheid…). Dat is méér dan een parlementaire wedde jaarlijks oplevert. Conclusie: De Clerck heeft die uittredingsvergoeding écht niet nodig.

Bovendien: De Clerck wringt zich in allerlei bochten. Met zijn bekende wollige taalgebruik heeft hij zich de jongste dagen onmogelijk gemaakt. Als hij zich ervan af had gemaakt met een stevige ‘Ik heb daar recht op en de rest zijn uw zaken niet!’ of een Mitterrandachtige ‘En dan!?’, dan zouden we dat allicht arrogant hebben gevonden, maar viel er geen speld tussen zijn redenering te krijgen. Door het zelf te verbloemen als ‘een soort groepsverzekering’ en de belofte om het te schenken aan goede doelen in zijn streek (de familie De Clerck uit Kortrijk?) verviel hij echter in tsjeventaal van het zwaarste kaliber.

Ons land kijkt ietwat angstig de verkiezingen van 25 mei 2014 tegemoet, waar een heuse politieke aardverschuiving wordt verwacht. De N-VA wordt voorgesteld als de grote boeman. Als die partij haar voorspelde klinkende overwinning behaalt, zal niets meer zijn als voorheen, want ofwel komt ze op alle niveaus aan de macht, ofwel worden er kunstmatige gedrochten van regeringen gevormd die een aanfluiting zijn van alle politieke principes en zal het democratische deficit navenant zijn.

‘Stefaan De Clerck is een schoolvoorbeeld van de graaicultuur’

Frank Van Laeken

Net daarom zou nederigheid passen bij de traditionele partijen en politici. Toch zijn het juist doorgewinterde politici als Johan Vande Lanotte (met zijn gigantische invloed op politieke topbenoemingen), Guy Verhofstadt-Karel De Gucht-Guy Vanhengel (met hun vanuit tactisch oogpunt totaal onbegrijpelijke uithalen naar het Vlaams-nationalisme) en Stefaan De Clerck (met zijn actuele schoolvoorbeeld van de graaicultuur) die de arrogantie van de macht uitoefenen. Alsof ze in het vooruitzicht van een zware nederlaag nog eventjes het onderste uit de kan proberen te halen. Die vertrekpremie wordt zo een verrekpremie, waarbij de inwoner van dit koninkrijk diegene is die mag verrekken: alle heilige principes van eerlijke en rechtvaardige politiek worden overboord gesmeten. En nu we toch op een schip zijn aanbeland, moet ik me hoeden voor een metafoor over een zinkend schip en een orkest dat een vrolijk deuntje blijft spelen.

Veel cynischer kan politiek niet worden. In plaats van met volwaardige programma’s naar de burger te stappen, zijn de traditionele partijen verknocht aan de Oude Politieke Cultuur, die ze zelf een decennium geleden nog luidop hadden afgezworen. Het is wansmakelijk. Het is zielig. En het is vooral o zo contraproductief. In de coulissen staat er eentje te grinniken. De Vlaams-Venetiaanse leeuwtjes op zijn das deinen vrolijk mee.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content