De brakke grond van de N-VA

N-VA Kamerlid Siegfried Bracke maakte brakke grond van de communautaire stellingen van zijn partij, die als eerste punt in haar statuten ‘de onafhankelijkheid van Vlaanderen’ heeft ingeschreven.

Siegfried Bracke stelde dat na de verkiezingen van mei 2014 prioritaire aandacht moet gaan naar onze sociaaleconomische problemen en dat zijn partij hiervoor in de nieuwe federale regering verantwoordelijkheid dient op te nemen.

Bracke werd door zijn partijvoorzitter De Wever meteen gebanbliksemd want die wil na de verkiezingen België omvormen tot een confederale staat met onder meer de volledige splitsing van de sociale zekerheid, de fiscaliteit, de justitie en ga zo maar door. Het gaat in feite om een ‘interne splitsing’ van het land in afwachting dat dit land in brokstukken uiteen zou vallen.

Siegfried Bracke, een man met inzicht en nog meer intuïtie, voelt wel aan dat die separatistische haring moeilijk te braden valt bij de meeste Vlaamse kiezers. Het zijn burgers met een viervoudige identitaire aanhankelijkheid: ze houden van hun gemeente, zij zijn Vlaming, ze zijn Belg en ze zijn Europeaan.

Ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van het overlijden van koning Boudewijn werd op de VRT een reportage uit 1993 uitgezonden waarin Siegfried Bracke, 20 jaar jonger, de lof zong van het intense Belgische gevoel dat hij constateerde aan het koninklijk paleis, toen hij met de micro in de hand dreigde te verdrinken in een massa van honderdduizenden rouwende landgenoten.

Bart De Wever van zijn kant verdedigt, zonder tegenbericht, nog steeds de overtuiging dat na de verkiezingen communautaire knopen radicaal en onverwijld moeten worden doorgehakt. De Vlamingen moeten de Franstaligen voor de keuze plaatsen: het N-VA-confederalisme pruimen of de plaats ruimen voor een Vlaamse republiek. Hierbij wordt gezwaaid met artikel 35 van de grondwet, dat zegt dat alle bevoegdheden behoren aan de gewesten en dat die onderling moeten afspreken wat zij nog samen willen doen, ook al is dat ongeveer nihil. Hierbij wordt zelden aan de Vlamingen uitgelegd dat dit artikel maar kan worden toegepast als in het federale parlement niet alleen een tweederde meerderheid maar ook een meerderheid in elke taalgroep akkoord gaat.

Het radicale N-VA standpunt geeft derhalve de garantie aan de vermaledijde PS dat die na de verkiezingen incontournablement in de regering komt met een Bart De Wever, die dan de wever zal zijn van een Belgisch wandtapijt. En als dit wandtapijt mislukt, stevenen we af op een blokkering van de instellingen en de mogelijkheid dat het land aan diggelen valt.

Wat er dan moet gebeuren met Brussel blijft een groot N-VA-enigma. Over het inzetten van een Vlaams leger teneinde de Europese hoofdstad te behouden binnen de grenzen van een Vlaamse republiek, zwijgt de nationalistische partij in alle talen. Moeilijker wordt de verdeling van de openbare schuld want zodra de internationale financiële pers hierover ook maar één woord schrijft, breekt het angstzweet uit bij de hoofdzakelijk buitenlandse houders van de Belgische staatsfondsen, goed voor 365 miljard euro. Met als gevolg dat de solvabiliteit van de Belgische schatkist in het gedrang komt en de intrestvoeten in ons land klimmen naar Griekse hoogten, waardoor onze economie wordt gewurgd.

De totale splitsing van de fiscaliteit, wat ook behoort tot het confederaal project van N-VA, zou België, in afwachting van zijn splitsing, zegenen met vier verschillende ministeries van financiën: een federaal, een Vlaams, een Waals en een Brussels. In een land met zeer belangrijke multinationals die goed zijn voor 30 procent van onze tewerkstelling en talloze multiregionals, Belgische bedrijven met zetels in verschillende gewesten, zal het onontwarbare rimboe van federale en regionale wetgevingen en regels elke investeerder op de vlucht jagen en de fraude verheffen tot een unieke pretpartij.

Natuurlijk moet België een aantal sociaaleconomische hervormingen doorvoeren, willen we onze welvaartsstaat met zijn indrukwekkende sociale zekerheid, zijn voortreffelijke gezondheidszorg, zijn goedkoop onderwijssysteem in standhouden. Daarbij moet ook zuinig wordt omgesprongen met de federale en gewestelijke begrotingen, waarvan de laatsten belangrijker zijn geworden dan de eerste. Maar wat het begrotingsbeleid betreft staan we, gelukkig maar, volledig onder Europese voogdij, een realiteit die door de confederalisten halsstarrig wordt genegeerd en die het samenwerkingsfederalisme des te noodzakelijker maakt.