Damien Jalet brengt ‘Skid’ op de bühne: ‘De zwaartekracht is de danspartner van mijn performers’

Choreograaf Damien Jalet toont het spectaculaire Skid in de Turnhoutse Warande.

Brussels ketje Damien Jalet is wereldwijd gewild in de film-, muziek- en danswereld. Zo gaf hij Luca Guadagnino’s horrorfilm Susperia (2018) een sensuele twist, schonk zijn jeugdidool Madonna in 2019 voor haar Madame X-tour een ontroerend duet met haar dochter Lourdes, scoorde met Thom Yorke op Netflix met Anima (2019) en vond in de Japanse kunstenaar Kohei Nawa een zielsverwant met wie hij het wereldwijd bejubelde Vessel (2015) maakte. Toch is Jalet in zijn geboorteland amper bekend. Verandert Skid dat?

De titel Skid verwijst naar de schuine wand van tien meter hoog die op het podium prijkt. Spectaculairder wordt een decor niet.

Damien Jalet: Dat idee groeide uit de opdracht. De GöteborgsOperans Danskompani plande in 2017 een avond omtrent het werk van Sidi Larbi Cherkaoui. Sidi en ik maakten samen onder meer Babel(words) (2010). ‘Kun je iets maken zonder dat we het decor van Cherkaoui’s icon hoeven af te breken?’ was de vraag. Dat was een uitdaging. Tot ik met kunstenaar Jim Hodges het idee bedacht om deels vóór het podium een enorme helling te plaatsen, met een hellingsgraad van 34 procent.

Laat u op die helling dansers of acrobaten los?

Jalet: Er staan zeventien dansers op. Het zijn performers die de virtuositeit van acrobaten hebben maar méér dan verwondering oproepen. Ik maak zulke dans niet louter voor het effect. Dit stuk verwijst ook naar het Onbashirafestival dat om de zes jaar in het Japanse dorpje Suwa plaatsvindt. Mannen gaan de bergen in om reuzegrote bomen te vellen. Op die bomen glijden ze met een rotvaart naar beneden. Dat ritueel viert de steunkracht van de natuur. De stammen worden als hoekpilaren van de tempels gebruikt.

Wat is Skid nog meer dan een verwijzing naar dat ritueel?

Jalet: Het fascineert me hoe de omgeving onze manier van bewegen beïnvloedt. Op de maan is er geen zwaartekracht, dus die omgeving verplicht ons te springen. Op aarde heerst er wel zwaartekracht, daarom wandelen we. In Skid is de zwaartekracht de danspartner van mijn performers. In drie seconden kunnen ze tien meter overbruggen. Dat is geweldig én gevaarlijk. Dit duelleren met de zwaartekracht is een metafoor voor hoe de mens zich tot de wereld verhoudt: we proberen alles te bemeesteren maar moeten onze kwetsbaarheid erkennen. Dat leerden we de afgelopen twee jaar.

De pandemie onderbrak de tournee van Skid. Deze maand ging u in Göteborg al in première met opvolger Kites.

Jalet: Kites – Engels voor vliegers – katapulteert een feestgevoel in de zaal. Die positieve vibes heeft de wereld zo nodig. Kites ontstond ook uit tekeningen van Jim Hodges. Hij tekende de bewegingen van een vlieger. Het leek net een tekening van dansende serpentines. Van daaruit ontstond de dans. Voorlopig speelt Kites niet in België. Misschien is dat gebrek aan zichtbaarheid in België een gevolg van hoe ik werk en leef: zonder gezelschap, als freelancer de wereld rondtrekkend. Ik wil vrijheid voelen en tonen. Daarom werk ik zo graag grensoverschrijdend: met muzikanten, beeldende kunstenaars, filmmakers. Eigenlijk leef ik zoals een vlieger vliegt. (lacht)

Waar vliegt u binnenkort heen?

Jalet: Ik vertrek naar Mexico om aan een onwaarschijnlijke film van Jacques Audiard mee te werken. De productie Planet [wanderer], die in oktober 2021 in Parijs in première ging, gaat op wereldtournee. En ik maakte met Koshei Nawa een boek over Vessel en Planet [wanderer]. Dat verschijnt in mei en toont wat Skid laat voelen: de schoonheid van een lijf dat versmelt met de natuurelementen en de natuurkrachten.