Filip Rogiers – Nauwelijks lichaam

Lang geleden dat er in Vlaanderen nog zulke loepzuivere verhalen verschenen zijn als in Nauwelijks lichaam van Filip Rogiers.

Rogiers is niet zomaar een debutant: hij is een door de wol geverfde journalist – ex De Morgen, ex Knack en nu De Standaard – die recent woordvoerder was van Caroline Gennez. Daarnaast publiceert hij occasioneel gedichten.

Het titelverhaal is Rogiers op zijn best. Bérenice, een poetsvrouw, is een van die gedeukte personages waarop Rogiers het patent heeft. Ze is de typische ‘bangmens’, zoals het elders heet, maar geleidelijk aan vindt ze de kracht om haar eigen onderdrukte seksualiteit te beleven en haar baas na al die jaren van zwijgzame gehoorzaamheid flamboyant van antwoord te dienen.

Rogiers heeft een ingehouden, intense stijl die perfect aansluit bij de smeulende vulkanen die zijn meestal vrouwelijke hoofdpersonages zijn. In het slot van het verhaal komen ze tot ontploffing en stellen ze een opstandige daad, alsof Rogiers zijn lezers wil oproepen om eindelijk zichzelf te durven zijn.

Rogiers schrijft klassieke, existentialistische verhalen. Meer hoeft dat niet te zijn.

Frank Hellemans