‘Coronabonds? De protestantse euro gaat altijd in het katholieke offerblok’

‘Een crisis vereist een krachtige stabilisatie, maar alles wat we vandaag uitgeven moeten we morgen terugverdienen’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Lockdown, zelfbeperking uit burgerzin? Het klinkt nobel. Maar zouden gewoon pure angst, instinct voor zelfbehoud, bezorgdheid voor familie en geliefden, en de drang om de miserie zo snel mogelijk te counteren en om weer gewoon te kunnen leven, niet veel sterkere drijfveren zijn om ons afgeremd leven vol te houden? Iets minder nobel dan burgerzin, maar wel dwingender: het snakken naar de upgrade van overleven, naar gewoon weer ademen en gewoon weer leven!

Wat onze reactie op het virus bepaalt zijn stilaan niet meer de feiten op zich, maar wel het verhaal dat omtrent de feiten geconstrueerd wordt. Van mondmasker naar muilkorf. Honderden ‘vergeten’ sterfgevallen in de woonzorgcentra, en in de dramatische top drie van de wereld wat betreft het aantal sterfgevallen per miljoen inwoners. Ministers van Volksgezondheid en van Begroting die 63 miljoen mondmaskers hebben laten vernietigen om van de opslagloodsen een asielcentrum te maken, en niet in staat zijn nieuwe te bestellen, zouden in een bananenrepubliek aan de schandpaal genageld worden. Hier vindt men dat men in crisissituaties de kapiteins aan het roer moet laten staan. Zou men er op de Titanic ook zo over gedacht hebben?

De coronamaatregelen kosten ons land 4,2 miljard per maand, en de minister van Begroting die het budget liet ontsporen tot 12 miljard euro, is nu onze premier. Onze diverse regeringen bieden tegen elkaar op met een paaipolitiek. Een hinderpremie van 4.000 euro in Vlaanderen, wordt prompt gevolgd door eentje van 5.000 in Wallonië. Ondertussen heeft elke dag zijn nieuwe premie. Een crisis vereist een krachtige stabilisatie, maar alles wat we vandaag uitgeven moeten we morgen terugverdienen.

In 2003 kende Europa een grote hittegolf. Er vielen 50.000 slachtoffers waarvan één derde in Italië. In de laars leeft de oudste bevolking van Europa, één kwart bestaat uit 65-plussers. Lage productiviteit, corruptie, instortende bruggen, slecht onderwijs, slechte belastinginning, onrustwekkende financiën, 11,7% werkloosheid, en een staatsschuld van 135% van het BBP of 2.500 miljard euro enz…Sinds de start van de eurozone kende het nauwelijks economische groei en herstelde het zich het slechtst van de economische crisis van 2008 door het wanbeleid van een falende parasiterende politieke klasse en van dito bankiers. De dienstensector beslaat er 70% van de economie, 94,2% van de bedrijven ontduikt er belastingen, maar de zwarte economie is er wel goed 202 miljard euro per jaar. Europese steun passeert er eerder door de klauwen van de maffia dan door de handen van de burger.

De Italianen moeten nu terecht geholpen worden, maar voor wat hoort wat. En daarvoor staat er een crisispotje van 430 miljard euro klaar in het ESM, het Europees stabilisatiemechanisme. Maar dan moet Italië onder curatele, en de Romeinse regenten willen geen controle op hun klaploperij.

De EU behandelt failed Italian state echter steeds met zachte hand en slappe knieën wegens too big to fail. Ze zouden bijvoorbeeld hun 2.500 ton grote goudvoorraad ten gelde kunnen maken, de vierde grootste van de wereld na de VS, Duitsland en het IMF. Nu willen de linkse EU-Mandarijnen eurobonds uitgeven onder de noemer coronabonds, zodat de klaplopende landen meer overheidsschulden kunnen aangaan, en de rekening evenals de verminderde kredietwaardigheid kunnen doorschuiven van Zuid naar Noord. Alsof je buurman die boven zijn stand leeft en zijn hypotheek niet meer kan betalen je komt vragen om een gezamenlijke lening af te sluiten met een hypotheek op jouw huis als onderpand om zijn dolce vita te kunnen voortzetten.

Ons land loopt graag mee in die Europese fanfare van honger en dorst, in de hoop mee te kunnen eten uit de ruif, want het heeft zelf ook nooit kunnen voldoen aan de eurovoorwaarden van Maastricht, namelijk een begrotingstekort van max. 3% en een staatsschuld van max. 60% van het BBP. In de tijden van economische hoogconjunctuur, begin deze eeuw, heeft roeptoeter en euro-neuroot Guy Verhofstadt het verkwanseld met zijn paarse ploeg. Hij heeft er wel zelf een riant optrekje met olijfgaard in Toscane aan overgehouden.

Net zoals België het perfect instrument is om onder de mom van solidariteit inkomensoverdrachten te bewerkstelligen van Vlaanderen naar Wallonië, is de EU dat voor Noord- naar Zuid-Europa. De Europese Mandarijnen komen nooit verder dan een sinterklaaspolitiek met geld dat ze altijd bij dezelfde leden inzamelen, nl. in Duitsland en in de landen ten noorden van de Belgische taalgrens, om ze dan uit te delen aan de Mediterrane landen. De protestantse euro moet altijd in het katholieke offerblok. Als ze daar lastig overdoen, worden ze egoïsme en gebrek aan solidariteit verweten.

Maar gedwongen solidariteit is chantage. Een gift van één miljard euro van Nederland aan de Italianen om de coronacrisis te bestrijden wordt als een aalmoes beschouwd, eerder als chrysanten op hun graf dan tulpen op hun schouw. De krekel verwijt de mier dat hij gespaard heeft, en wil dan aan zijn spaargeld zitten. Onze Noorderburen hebben hun rekeningen op orde, een begrotingsoverschot van 12 miljard euro – evenveel als ons tekort – en een staatsschuld van nauwelijks 50% van het BBP. Een Nederlander moet tot zijn 66^ste werken opdat een Franse cheminot op zijn 52^ste op pensioen zou kunnen gaan. Door toe te treden tot de muntunie konden de zwakke landen lenen aan de tarieven van de sterke en hun verspilzucht doorzetten. De Griekse tragedie werd het voorlopig hoogtepunt van de schuldepidemie.

De Europese Centrale Bank drukt geld bij zoals de Grieken in de oudheid zoveel koper aan hun gouden munten toevoegden tot ze bijna geen waarde meer hadden. De Hellenen hebben het nooit afgeleerd. In 2015 hebben we hen nog bijgesprongen met 400 miljard euro. In de 14^e eeuw, toen de pestbacil als de Zwarte Dood door Europa waaide, morrelden de Franse koningen aan het “allooi” of de metallische samenstellingen van hun munten. Praktijken van laag allooi die de Europese Mandarijnen ook nog niet verleerd hebben. Met Euro-bonds dreigt nu hetzelfde te gebeuren. We herontdekken plots de nationale staten voor draconische maatregelen en gesloten grenzen, maar pleiten voor een internationalisering van de schulden. De Franse president Macron vorderde alle 6 miljoen mondmaskers van de Zweedse firma Mölnlycke uit Lyon op voor zichzelf, maar de Scandinaviërs moeten wel het gapend gat in zijn begroting helpen vullen.

We hebben nu 1,5 miljoen (tijdelijke) werklozen. Onze uitkeringsafhankelijkheid was al structureel hoog en onze productiviteitsgroei structureel laag. We moeten zo vlug mogelijk aan de slag. Onze overheid is in het verleden altijd al een oplichter gebleken die voor elke euro die ze uitdeelde achteraf woekerbelastingen hief. Met Vivaldi zullen we straks groen lachen en ons blauw betalen en zal de pandemie misbruikt worden als hefboom voor antiglobalisme, corporatisme en protectionisme. ‘De sociale achteruitgang van de middenklasse is een drijfveer voor agressieve polarisatie’, schreef Francis Fukuyama. Zeg later nooit dat ik daarvoor niet gewaarschuwd heb.