Campagne van Di Rupo heeft een groot ‘et pour les Flamands’-gehalte

Premier Di Rupo heeft zich tijdens de campagne voor de federale verkiezingen zelden of niet laten zien in Vlaanderen. Volgens Geert Hoste – die vaststelt dat het Nederlands van de premier nog beroerder is dan hij het kan parodiëren – is dat niet slim.

Het voorbije weekend verscheen Elio di Rupo, breedlachend op de Pride Parade. Een premier die openlijk uitkomt voor zijn geaardheid, in grote delen van de wereld kunnen ze er alleen maar van dromen.

Maar terug naar de verkiezingen. Elio Di Rupo voerde, tijdens het rouwweekend voor Dehaene, dus toch campagne en dat in Brussel. In deelstaat Vlaanderen, daarentegen, heeft de premier zich in de kiescampagne van 2014 amper laten zien.

Hij toonde zijn rug op Vier, opende een café in Antwerpen en hij gaf het startschot van de campagne van de SP.A in Oostende. Die bewuste avond was ik er bij, ik werd gevraagd om de premier in te leiden. Het was aan de vooravond van zijn ontmoeting met Obama, Xi Jimping en nog een paar andere kleppers. Voor mij was het een uitgelezen kans om het, tussen twee grappen door, toch ook over de mensenrechten te hebben. Ik draag het gedachtegoed van Amnesty International altijd met mij mee. Tot driemaal toe heb ik de premier er aan kunnen herinneren dat in het regeerakkoord sprake is van een Mensenrechteninstituut in België. En dat daar tot nu toe niets van in huis is gekomen.

Niet dat ik denk dat Di Rupo onder de indruk was. Zijn kennis van het Nederlands is, zo kon ik vaststellen, nog beroerder dan ik het parodieer in mijn conferences. De voorbije maanden heb ik Syrische vluchtelingen gehoord die na een jaar in Vlaanderen vlotter Nederlands spreken.

Begrijp me niet verkeerd: van mij moet Di Rupo geen Nederlands spreken tijdens de campagne. Er zijn al Belgen genoeg die Nederlands spreken. Maar hij moet alleen niet doen alsof. Geen half werk, dat is tijdverlies. Ik vond het een verademing dat Magnette en De Wever elk in de eigen taal debatteerden op VTM/RTL. Ik verkies inhoud boven vorm.

Maar is het slim dat de premier afwezig bleef in Vlaanderen? Dat vind ik nu weer niet. Zijn gedrag heeft een groot ‘et pour les Flamands’-gehalte.

De voorbije maanden werden de kiezers tot een keuze gedwongen tussen het NVA- of het PS-model. Aangevuurd door anti-Vlaamse opmerkingen van Reijnders en pesterijen van Wathelet. In plaats van zich te manifesteren als staatsman schuift Di Rupo de dampende potjes door naar Magnette en een handvol SP.A-ers. En die verklaren hem ongenuanceerd zalig in de strijd van het zelfbehoud.

Komende zaterdag wordt het ultieme kopstukkendebat uitgezonden op televisie, na de finale van de Champions League. Bart De Wever, Kris Peeters, Maggie De Block en Bruno Tobback mogen elkaar naar hartenlust tackelen en dramatisch over de studiovloer rollen. Aan de zijlijn staat de aanhang als een opgewonden trainer pogingen te doen het thuispubliek te beïnvloeden. De waarheid doet er niet toe, in de politiek is het overtuigingskracht die telt. Zeker de laatste uren, als de zwevende kiezer moet gevangen worden.

Ik geniet met volle teugen en van dichtbij, want ik zal ook dit debat in- en uitleiden. Een politiek cabaretier in het hol van leeuw. Ik ben mijn messen al aan het slijpen.

Daarna gaan we zondag allemaal naar de stembus. Vrolijk fluitend wat mij betreft, want er zijn landen waar inwoners nìet vrij mogen kiezen en waar journalisten, homo’s, kunstenaars, vrouwen of mannen opgesloten worden als ze zich roeren.

En daarna hoop ik dat de volgende premier breedlachend werk maakt van dat Mensenrechteninstituut. Het zou mooi zijn als Vlaanderen en België de rest van de wereld hiermee zou kunnen inspireren. Los van wie er ook, binnen dit en de komende duizend dagen, aan de macht komt.

Geert Hoste is al 25 jaar politiek cabaretier

Rond de verkiezingen focust hij op de mensenrechten.

Hij is ambassadeur van Amnesty International Vlaanderen