Dit weekend verkiezen de Vlaamse socialisten Bruno Tobback tot hun nieuwe voorzitter. De enige vraag die telt, is of het met meer dan 80 dan wel 90 procent van de stemmen zal zijn.
Mooie complimenten kreeg hij al eerder. ‘Een keurige heer, niet direct een barricadefiguur. Redelijk rationeel.’ Enzovoort. Die woorden komen niet van Louis Tobback of een andere SP.A’er. Ze zijn te horen in een filmpje dat Bruno Tobback op 21 april 2007 zelf op YouTube zette en deel uitmaakte van de socialistische kiescampagne. Het filmpje heette: ‘Ja! Ik ben Rik Torfs. Kerkjurist en nog veel meer’. (Zie onder)Als zoon van leek Bruno Tobback voorbestemd voor de politiek, maar dat was niet zo. Het was alleen with a little help of his friends dat hij voor de actieve politiek koos. Zelfs toen hij al in het parlement verkozen was, overwoog hij nog een carrière in de advocatuur. ‘Meer dan een telg uit een BSP-geslacht ben ik een kind van de Club van Rome. De ‘No Time to Waste’-T-shirts waren mijn ding, meer dan “het socialisme”. Dat was er wel, zij het op de achtergrond. Maar het was geen toeval dat ik geen sociaal recht erbij nam, maar milieurecht.’
Bruno Tobback (° 1969) wordt evenwel gevraagd om zijn achternaam electoraal te laten verzilveren: in 1994 is hij provincieraadslid, in 1995 wordt hij als lijstduwer verkozen in het Vlaams parlement. Dat maakt dat ‘jonge’ Tobback toch al 16 jaren nationale politiek op zijn teller heeft staan. En vanaf dit weekend is hij dus partijvoorzitter.
Tobback is zich er zich goed van bewust dat de structurele tekorten van de SP.A onder Tobback dezelfde zijn als die onder Gennez. ‘Onze grote zwakte is dat we nog altijd met een been vastzitten in de langste periode dat we ooit meegeregeerd hebben, sinds Van Miert inbrak in de Vlaamse regering. We zijn er sinds 1988 niet uitgeraakt. Daardoor is de sociaaldemocratie verworden tot sociaaltechnocratie. We hebben een cultuur gekweekt van “uitleggers van bestuur”, veeleer dan van dragers van een boodschap. We hebben ons daarop georganiseerd. Dat is onze grootste zwakte. We doen te veel aan bestuur, te weinig aan politiek.” En ook: “We zijn ook te veel een carrièreapparaat en te weinig een politieke partij geweest. Er is niets mis met het maken van carrières, maar daarvoor dienen partijen toch niet?’ (WP)
