‘Bomen omhakken tegen transmigranten: Kunnen we even bij de kern van de zaak blijven?’

‘Hoe het kan dat de aandacht voor transmigratie overgaat naar broedende vogels en vervolgens naar het kapbeleid van het Agentschap Wegen en Verkeer’, vraagt Hilde Vautmans zich af. ‘Kunnen we even bij de kern van de zaak blijven?’

Ik wist niet wat ik hoorde toen ik deze week op de radio vernam dat er bomen gekapt werden langs de E313 om te vermijden dat transmigranten zich kunnen verstoppen. Daaropvolgend werd een debat over vogels en hun broedplaatsen geopend. De kap zou namelijk voor deze diersoort nefaste gevolgen hebben. Iets later wordt het nog beter. Want wat blijkt? Het Agentschap Wegen en Verkeer hakt er rustig op voort, zelfs als er geen sprake is van transmigratie.

Tijdens het beluisteren van dit geklets, vraag ik me toch wel af hoe het kan dat de aandacht van transmigratie naar broedende vogels en vervolgens naar het kapbeleid van het Agentschap Wegen en Verkeer overgaat. Niet dat ik geen natuurliefhebber ben. Natuurlijk moeten vogels rustig hun ding kunnen doen en zijn bomen de longen van onze aarde. Maar kunnen we even bij de kern van de zaak blijven? Namelijk de mensen waar deze bomen zogenaamd gekapt voor, of beter gezegd tegen, worden. Hun situatie, hun lot, hun leven zou het onderwerp moeten vormen van de huidige discussie.

Transmigrant, migrant, vreemdeling of vluchteling, ongeacht hoe je hen ook noemt, het gaat hier over mensen van vlees en bloed, zoals u en ik. En onder deze mensen bevinden zich ook kinderen. Kinderen met hun ouders, kinderen die alleen naar Europa vertrokken of kinderen die op weg naar een beter leven hun ouders kwijt geraakten. Kinderen dus.

Thuis hebben ze heel wat meegemaakt en onderweg naar Europa zijn hun ervaringen gewoonweg gruwelijk te noemen. Wanneer ze dan eindelijk in Europa aankomen, is de realiteit wel heel anders dan verwacht. Ze worden niet altijd met open armen ontvangen, er is vaak geen communicatie en geen degelijke opvang. Er rest hen enkel lange aanvraag -en familieherenigingsprocedures, detentie, onverschilligheid en overleving in een land waar ze zich eigenlijk ook niet willen bevinden.

Dus stopt hun reis niet in Italië of Griekenland, maar zetten ze deze verder. Ofwel naar een land waar hun familie of vrienden zich bevinden ofwel naar een land zoals het Verenigd Koninkrijk, een beloofd paradijs. Beloofd, omdat het een sprookje betreft dat mensenhandelaars -en smokkelaars maar al te graag verkopen. Voor deze criminelen is het tenslotte hun broodwinning. En wat is nu gemakkelijker dan jonge mensen en kinderen erin luizen met loze beloften? Het is een booming business.

Zo belanden ze vaak in de bosjes en modder van Noord-Frankrijk of bij ons in België. Daar wagen ze elke nacht een poging om zich in een vrachtwagen te verstoppen en het Verenigd Koninkrijk te bereiken. Ook dit is door smokkelaars en handelaars georganiseerd, wat een volwassene of kind veel geld kost. En om deze trip af te betalen, worden ze vaak misbruikt en uitgeperst.

Deze vreselijke situatie is enkel en alleen het gevolg van het (in feite) niet-bestaande Europees asiel -en migratiesysteem. Momenteel hebben we 28 verschillende asielprocedures, beschermingsstatuten, opvangsystemen en noem maar op. Bovendien dragen lidstaten aan de Europese grens zoals Griekenland en Italië door de Dublin-verordening alle verantwoordelijkheid. Ik moet niemand dus uitleggen dat deze landen kreunen onder de asielaanvragen en opvang.

Daarom moet er zo snel mogelijk een degelijk Europees systeem komen. Een systeem gebaseerd op logica, verspreiding tussen de lidstaten en dat voldoet aan de internationale standaarden. Daarenboven zijn er Europese regels nodig die lidstaten ertoe verplichten om onder andere een menswaardige opvang, snelle procedures, voogden en grondige informatie te voorzien.

Tot slot moet ook de strijd tegen mensensmokkelaars -en handelaars verdubbeld worden. Het kan niet dat deze criminelen er goedkoop van afkomen en dat kinderen dag in dag uit de prijs betalen. Een betere bescherming moet hand in hand in gaan met een keiharde aanpak van smokkelaars en handelaars.

Ik schreef er een boek over dat ik deze week uitbracht: ‘Waar zijn ze?’. Omdat het meer dan tijd is voor actie.

Dus laat ons alsjeblieft stoppen met het kappen van bomen. Laat ons stoppen met personen, kinderen tot transmigranten te reduceren. Laten we daarentegen samen met een allesomvattend antwoord komen. Dat is onze verdomde plicht.