Stan Lauryssens – Rijker dan rijk

De vaart is eruit bij Lauryssens. Wat het sluitstuk had moeten worden van een hoogstaande trilogie verzandt jammer genoeg in een saaie doorlichting van de onderbuik der samenleving.

De vaart is eruit bij Lauryssens. Wat het sluitstuk had moeten worden van een hoogstaande trilogie – na Doder dan Dood, Bloter dan Bloot – verzandt jammer genoeg in een saaie doorlichting van de onderbuik der samenleving.

Populariserende, en geregeld populistische toogpraat over hoe doorslecht onze instellingen wel zijn. Gevangenis, gerecht, politie, diamanthandel, één pot nat: wie niet bedriegt, wordt bedrogen.

Rijker dan Rijk is de verplichte afwikkeling van een ooit op de spits gedreven, ultraspannende en vooral bloederige aanval op de Nationale Bank. De roof van de eeuw zorgt voor hoofdbrekens bij de pas bevorderde commissaris Sofie Simoens en de opportunist-overvaller Ricco Ravioli.

Hamvraag is: waar houdt zich de verzwonden dader Bruxmann schuil? De oplossing riekt even erg naar uitlokking als naar kunstgreep. En dat gebeurt onder het voorwendsel van een niet zo ordinaire moord, de dood van Miss Diamantannex-paaldanseres-in-de-Cric-Crac. Die eigenlijk niet ter zake doet, zo blijkt, al kan Lauryssens op die manier zonder forceren de hele handel in steentjes te kakken zetten.

De zwakheid van Lauryssens is hier dubbel: de plot verzuipt in achterkamerpsychologie; en de onwaarschijnlijke gemoedswisselingen dienen uitsluitend de parodie die hij wil maken van enkele personages: Simoens, die zich tot animeermeisje ontpopt, een rist belegen speurders, die het niet zo nauw nemen met de voorschriften, en vooral malloten met seksistische ‘small talk’ en afgeleefde moppen waar Lauryssens stilaan een patent op neemt.

Toch staan er heel sterke passages in Rijker dan Rijk. Niemand is zo beslagen in de gedrongen actiescène (met veel bloed) als Lauryssens. Het volstaat helaas niet om de roman te redden. Tijd voor nieuwe karakters, een gebaldere roman, en vooral: nieuw, vers, vergoten bloed.

Lukas De Vos