Schrijfster Stella Bergsma: ‘We zijn zo tuttig geworden’

© Sanne De Backer
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

‘Feministe fatale’ Stella Bergsma verhit het nieuwe literatuurfestival Bru·Taal met sexy passages uit haar Pussy Album.

Mannen zijn klootzakken, nietwaar mevrouw Bergsma?

Stella Bergsma: (Grijnst) Dat is de openingszin uit mijn boek waarmee ik ook mijn optreden tijdens Bru·Taal begin. Past perfect, toch? Ik lees het eerste hoofdstuk voor waarin het hoofdpersonage – een 37-jarige lerares die na een vrijpartij met een leerling ontslagen wordt en troost zoekt in drank en mistroostige seks – het leven beschrijft vanuit een o zo mannelijk perspectief: vrouwen zijn kuthoeren, kinderen zijn pockethitlers en dieren zijn opportunistische hufters.

Neemt u de ‘klootzakken’ van uw rockband EinsteinBarbie mee naar Bru?Taal?

Bergsma: Helaas niet. Ik zou erg graag in België spelen met mijn band. Mijn muziek past als een soundtrack bij mijn boek. Mijn songs zijn wel minder ‘vol’ omdat de woorden een eenheid vormen met de muziek. In mijn boek zijn de woorden de muziek. Niet het verhaal maar het ritme is het belangrijkste. Ik schreef het boek onder meer door korte mails naar mezelf te sturen. Zo schreef ik de 286 pagina’s die ik dan twintig keer hardop voor mezelf las vóór ik het manuscript naar de uitgever stuurde. Ik ben gefascineerd door dichters die een ritmische pen hebben én voordrachtkunstenaars zijn zoals Johnny van Doorn, de Amerikaanse beat poets – denk aan Jack Kerouac – of de experimentele klankdichter Jaap Blonk. En ik luister graag naar de Russische dichter Joseph Brodsky.

Als je een woord gebruikt, bestaat het toch?

Bru?Taal organiseert ontbijtjes met auteurs. Met wie van uw helden zou u willen ontbijten?

Bergsma: Met Charles Bukowski! Hij is een van mijn helden omdat hij in een ‘uitgeklede’ stijl over seks, drugs en rock-‘n-roll schreef. Dat was ook mijn uitgangspunt voor Pussy Album. Laat ik, als vrouw, eens schrijven wat ik wil, dacht ik. Doen wat ik wil, is de leidraad van mijn leven. Ik ben opgevoed – of beter: niet opgevoed – door ouders die veel met zichzelf bezig waren. Ze lieten me vrij. Als kind voelde ik me verloren. In de kunsten vond ik houvast. Geen grenzen kennen, is daar net een pluspunt.

Uw taalgebruik kent evenmin grenzen. U verzint er maar op los.

Bergsma: Ik verzin graag woorden zoals ‘sletvrees’ (in 2014 opgenomen in Van Dale, nvdr.) of ‘manstructie’. Mensen wijzen me er soms op dat die woorden niet bestaan. Hoezo? Als je een woord gebruikt, bestaat het toch? We zijn zo tuttig en behoudend geworden. Dat vertaalt zich in nationalisme, ook in Nederland. In de literatuur zorgt het voor degelijke verhalen in degelijk Nederlands. Ik vind dat saai. Ik lees liever een spannend verhaal in een speelse vorm.

Op welk speels project broedt u nu?

Bergsma: Pussy Album wordt verfilmd en er komt een theaterstuk, mogelijk geregisseerd door een Belg. Belgen zijn minder direct dan Nederlanders, maar staan meer open voor kunst en experiment. En er groeit – langzaam – een nieuw boek. Niet weer over seks, nee. Ik wil geen woord meer over seks schrijven. Ik wil over andere dingen schrijven die men niet graag uitspreekt. En ik wil vrouwen meer levensruimte geven. Wij mogen ook feilbaar zijn, toch? Met mijn tweede boek wil ik aan mezelf en aan iedereen bewijzen dat ik over meer kan schrijven. Stom, hé? Is dat typisch vrouwelijk? Of is het eigen aan de onzekere kunstenaar? Ik zou zo graag schijt hebben aan jullie! (Lacht)

Stella Bergsma leest voor op 13/05 tijdens BruTaalFeest!, de slotavond van het internationale literatuurfestival Bru.Taal dat van 05 tot 13/05 plaatsvindt in Brugge.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content