Patrick Conrad, winnaar Hercule Poirotprijs: ‘Ik wilde in de eerste plaats een familieroman schrijven’

De Hercule Poirotprijs voor beste thriller gaat dit jaar naar Patrick Conrad. Met het boek Moço, waarin de fotograaf Harry Kramer op zoek gaat naar de moordenaar van zijn moeder, kan hij zijn vijfde nominatie voor de prijs eindelijk verzilveren. ‘Elk kind van elf kan een plot verzinnen.’

Waarom denkt u dat Moço de prijs gewonnen heeft?

Patrick Conrad: Hopelijk heb ik niet gewonnen omdat ik al vijf keer genomineerd was. (lacht) Moço vertelt niet alleen een verhaaltje over een moord, maar behandelt ook een ander onderwerp. Ik wilde in de eerste plaats een familieroman schrijven: de ontknoping is iets dat zich echt heeft voorgedaan in mijn familie. Mijn boeken gaan altijd over meer dan het uiteindelijke plot, en daarom ben ik blij dat één van mijn thrillers eindelijk bekroond wordt met deze prijs. Ik schrijf niet elke keer over dezelfde twee inspecteurs die in het begin van het boek een lijk vinden en op het einde weten wie de moord heeft gepleegd. Ik ben dan ook geen flik die na zijn pensioen thrillers is beginnen schrijven. Mijn leven is altijd gewijd geweest aan literatuur en film.

Op de cover van Moço staat dat het een thriller is, maar binnenin is ‘Roman noir’ het onderschrift. Verkiest u de tweede omschrijving?

Conrad: Ja. Mijn boeken zijn zoals de film noir. De sfeer en de fotografie spelen een belangrijke rol. De rode draad door mijn 15 thrillers is de stad Antwerpen. Ik beschrijf de sfeer die er tussen de jaren 80 en 2000 heerste. Die periode heb ik zelf meegemaakt. Ik kijk vervolgens achter het vernis, en de maskers die mensen dragen. Soms zie je verbijsterende dingen. Taal en vorm zijn ook belangrijk: ik voel me nog steeds in de eerste plaats een dichter [deze zomer verschenen met ‘As’ ook de verzamelede gedichten van Conrad, nvdr]. Ik ken meer dan 600 woorden, en die gebruik ik ook graag. Mensen vinden mijn zinnen soms te lang. Dat is misschien de reden waarom ik minder verkoop dan andere thrillerauteurs. (lacht)

Er wordt door literatuurliefhebbers nog steeds neergekeken op thrillers. Betreurt u dat?

Conrad: Geef ze eens ongelijk: de stijl is vaak teleurstellend slecht. Ik lees zelf ook geen thrillers: alleen de Amerikaanse klassiekers zoals de boeken van Dennis Lehane, James Ellroy en en Dashiell Hammett. Ik wil me ook niet laten beïnvloeden door de collega’s die het wél kunnen.

Waarom schrijft u eigenlijk thrillers als u niets met dat genre hebt?

Conrad: Ik voel veel voor het genre, hoor. De thriller is een fantastisch vehikel. De spelregels zitten heel goed in elkaar: ook al zet ik ze graag op hun kop.

Is het handig om zo’n geraamte te hebben van waaruit u kan vertrekken?

Conrad: Zo werkt het niet. Ik heb nooit een plan. Ik vertrek soms vanuit een woord of een klank. Moço is ontstaan uit een vlek die ik in Brazilië op een muur had gezien en waar ik een foto van heb genomen. Daarna begin ik te schrijven, en ongeveer vanaf pagina 40 nemen de personages het van me over. Soms heb ik drie vierde van het boek geschreven en weet ik nog steeds niet hoe het zal aflopen.

U wist op voorhand niet wie Maria in Moço zou vermoorden?

Conrad: Nee. Ik wist dat ik een anekdote uit mijn familieverleden wilde vertellen. Hoe dat precies zou lopen en met welke personages, is organisch gegroeid. Zo gaat het altijd. Elk kind van elf jaar kan zo’n plot verzinnen. Daarna hoef je het voor een thriller alleen maar achterstevoren op te schrijven. Dat is echt niet het belangrijkste.