Mark Boog – Het lot valt altijd op Jona

Opeens moeten Sandra en Daan met hun zoon Jonas naar het kinderziekenhuis.

Gisteren keek het zevenjarige jongentje nog uit naar de kampioenswedstrijd die hij zondag zou voetballen, nu schreeuwt hij het uit van de buikpijn. En het gaat snel slechter. Hij heeft epileptische aanvallen. Hij slaapt voortdurend. Hij krijgt een mysterieuze vlek in zijn gezicht. En geen van de specialisten heeft enig idee wat Jonas mankeert.

Of de ziektegeschiedenis in Het lot valt altijd op Jona medisch correct is, valt moeilijk te beoordelen. Maar de heftige angst en onzekerheid van Daan en Sandra is zo beklemmend levensecht dat je snel begrijpt dat Mark Boog voor zijn vijfde roman uit eigen leven heeft geput.

Steeds weer nieuwe, in jargon pratende dokters en verpleegsters van wie de ouders volstrekt afhankelijk zijn. Het onpersoonlijke doolhof waarin ze zich opgesloten wanen. Het tergend verstrijken van de tijd. Het grijpt de lezer werkelijk bij de keel.

Boog bereikt dit effect door juist niet te mikken op de emoties van de lezer. Hij beschrijft afstandelijk wat er gebeurt en wat Sandra, vanuit wier perspectief hij het verhaal vertelt, denkt en voelt. ‘De behandelkamer kromp tot een zo kleine ruimte dat Sandra de plotselinge behoefte voelde (…) om de deur in te trappen voor die zo klein werd dat ze er niet meer door zou kunnen’, staat er zakelijk.

Knap beweegt hij ook mee met het ritme van Sandra: van de eindeloze lange dagen in het begin tot het vluchtig voortschrijden van lege dagen die allemaal op elkaar lijken.

Of de bange hoop van Daan en Sandra ook wordt beloond met een genezing van Jonas, moet hier verzwegen blijven. Om de beklemming intact te houden voor nieuwe lezers.

Maarten Dessing