Luc Herman schrijft origineelste misdaadroman van het jaar

De Antwerpse hoogleraar verhaaltheorie Luc Herman schreef met ‘Nora en de feiten’ een knappe politieroman waarin geen bloed vloeit.

‘Nora en de feiten’, de origineelste en geestigste Vlaamse misdaadroman van het jaar, is het debuut van Luc Herman.

Veel over het verhaal kan je niet loslaten, want ‘Nora en de feiten’ is omwille van het verrassingseffect het soort boek dat je maar één keer kan schrijven. Luc Herman: ‘Dat klopt. Maar ik heb wel de smaak te pakken en als dit debuut wat succes heeft, dan wil ik met hetzelfde hoofdpersonage zeker verder werken.’

Centraal staat Nora Diels die haar academisch werk aan de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte vaarwel heeft gezegd om bij de Antwerpse politie te gaan werken. Aan de Scheldebocht in Antwerpen heeft een jogger het lijk van een Poolse werkster gevonden. Als stagiaire krijgt Nora de opdracht het verslag te maken van het moordonderzoek. Niet zo makkelijk als je kort en bondig moet zijn, taal zonder franje en metaforen moet schrijven en een literaire opleiding hebt gekregen. En dus bezig bent met de waarde van woorden en zinnen. Maar Nora wil haar werk goed doen, ze wil scoren. Zo geraakt ze als gortdroge verslagschrijfster betrokken bij het moordonderzoek zelf.

Luc Herman knipoogt vaak naar het genre: twee politiemensen luisteren naar de naam Verstyft en Voncke, Baantjer speelt een niet onbelangrijke rol, net als Bieke Ilegems en Kristien Hemmerechts. Nu en dan heeft Herman ook de academische wereld in zijn hilarisch vizier: ‘Ik heb een boek willen schrijven dat het groot publiek kan aantrekken, dat ontspant. Maar ik houd ook rekening met de genrecode. Er moet een einde zijn dat bevredigt. De oplossing van de zaak komt via teksten. Een beetje zoals het gebeurt in het beroemde verhaal van Edgar Allan Poe, ‘The Murders in the Rue Morgue’. De lezer krijgt een raadsel mee, kan het oplossen, is actief. Dat is iets wat ik nog maar zelden zie in Vlaamse misdaadromans die meer en meer thrillers worden.’

‘Nora en de feiten’ mag dan een whodunit zijn, het is ook een moderne misdaadroman. Zo heeft Herman oog voor de vrouw die Nora is. Iemand die werk en gezin wil combineren, zich verzetten tegen het machogedoe van sommige politiemensen. Omdat ze koste wat het kost een positieve beoordeling voor haar stageperiode wil krijgen, staat ze vaker dan ze wil voor een moeilijke keuze: collegiaal zijn of volgens het boekje werken. Een mooie scène – en compleet passend in de plot – is het bezoek aan haar moeder in een verzorgingsflat. Luc Hermans debuut is een spirituele, speelse, intelligente politieroman. Vakkundig geconstrueerd ook. Dat hij een bewonderaar is van auteurs als Elmore Leonard en Carl Hiaasen ligt bijna voor de hand.

Fred Braeckman