Jan Blokker jr. – Alle wegen naar Rome

Jan Blokker jr. maakte een pelgrimage van vier maanden en schreef er het boekje ‘Alle wegen naar Rome – Een voettocht’ over.

‘Ik doe de deur open en stap naar buiten in het zonlicht.’ Dat is een zin die al zijn onschuld verliest als je weet dat hij neergeschreven wordt door een man die zijn huis verlaat om te voet van Amsterdam naar Rome te wandelen, 2500 kilometer ver.

Over zijn pelgrimage schreef Jan Blokker jr. het boekje Alle wegen naar Rome – Een voettocht. Vier maanden duurt de tocht. De dappere reiziger heeft veel getraind, maar afzien wordt het hoe dan ook.

Waarom Rome? Omdat Blokker, die verliefd is op de stad, graag een keer wil binnenkomen door de Porta del Popolo. Maar waarom te voet? ‘Omdat een voetreis me dichter bij de reizigers uit vroeger tijden zou brengen.’

De pelgrim heeft echter ook tegenstanders onderweg. Hij heeft een apparaatje bij zich dat ultrasone tonen uitzendt. Daarmee kan hij de hond, de grootste vijand van de wandelaar, hopelijk de stuipen op het lijf jagen.

Maar er zijn ook andere en nieuwe vijanden opgedoken: motorrijders die met het gas wijd open over de smalle weggetjes razen, en vooral wielrenners in colonne, die er vanzelfsprekend van uitgaan dat de hele weg van hen alleen is.

Andere lastposten zijn vrachtwagens, jongeren met harde pestmuziek en vooral hardnekkige regenbuien, die de wandelaar in de buurt van Genève half gek maken: ‘Ik weet nauwelijks dat ik loop, ik merk niet of ik moet klimmen of dalen, ik zie überhaupt niets van de omgeving. Ik raak in een trance.’

Het gezin wacht de dappere man op in Rome. Eerst is er veel begrip en zorg, maar de vriendelijke vraag of de pelgrim na aankomst nog kan wennen, slaat op een bepaald ogenblik om in irritatie: ‘Ben je nou nóg niet gewend? Hoe lang denk je nog nodig te hebben?’

Blokker antwoordt ook op de vraag of zo’n excursie een mens verandert. Zeker, ook al weet de man die dit boek geschreven heeft ook niet wat die metamorfose nu precies inhoudt. Misschien heeft de tocht hem milder en geduldiger gemaakt, het is zelfs niet uitgesloten dat hij het contact met de schepper heeft verdiept….

Maar het enige wat de wandelaar zeker weet, is dat weer meedoen met het leven van alledag – zeg maar invoegen in de file – geen sinecure is.

Piet de Moor