Voor de verkiezing van Het Beste Boek houdt Walter Pauli een pleidooi voor de gedichten van Charles Ducal. ‘De beste Vlaamse – of Zuid-Nederlandse, zo u wil – dichter van het laatste decennium.’
Knack gaat samen met Radio 1 op zoek naar Het Beste Boek. Welk Nederlandstalig boek van de voorbije 25 jaar moeten we gelezen hebben? Een literair panel stelde een suggestielijst van 100 boeken samen waaruit u mag kiezen. De winnaar wordt op 11 november bekend gemaakt.
Knack-redacteur Walter Pauli houdt alvast een warm pleidooi voor zijn favoriete dichter: Charles Ducal met ‘Alsof ik er haast ben. Verzamelde gedichten 1987-2012’.
Charles Ducal is de beste Vlaamse – of Zuid-Nederlandse, zo u wil – dichter van het laatste decennium. Zijn verzamelde poëzie is veruit het interessantste oeuvre dat de afgelopen jaren in Vlaanderen werd geschreven.
Charles Ducal – nom de plume van Frans Dumortier ( ° 1952) – debuteerde halfweg de jaren tachtig. Samen met Bernard Dewulf, Erik Spinoy en Dirk Van Bastelaere werd hij opgevoerd als de stem van ‘een nieuwe generatie’. Maar elkeen ging zijn eigen weg. In het geval van Ducal leek dat een kort straatje: op wat heterogeen proza na kwam er vanaf de late jaren negentig geen vervolg meer op zijn eerste bundels. Tot in 2006 In Inkt gewassen verscheen, en sindsdien blijft Charles Ducal publiceren alsof zijn beste jaren er pas aankomen. Vandaar dat Alsof ik er haast ben, best een profetische titel is voor zijn verzamelde gedichten: Ducal is al gepensioneerd maar nog niet uitgeschreven. Twee jaar na de uitgave van zijn verzamelde gedichten verscheen De Buitendeur (2014), en vandaag is hij erg bedrijvig als eerste Dichter des Vaderlands.
Zijn poëzie heeft Charles Ducal niet alleen lof opgeleverd. In 2008 publiceerden Dirk Van Bastelaere, Erwin Jans en Patrick Peters een intrigerende en verduiveld interessante bloemlezing van de naoorlogse poëzie in Vlaanderen: Hotel New Flanders. Helaas vonden de auteurs het nodig om bijzonder normerend te doen over de dichters die ze selecteerden. Van Bastelaere brandde zijn oude makker af als een dichter die beloftevol begon maar wezenlijk slechts weinig voorstelde: Ducal ‘vernieuwde het paradigma’ van de poëzie niet meer.
Wellicht is dat juist. Ducal schrijft in een klassieke stijl en een toegankelijke taal over herkenbare onderwerpen die vertrekking vanuit zijn eigen leven en zijn persoonlijke waarneming. In tegenstelling tot een steeds ‘groter’ publiek, heeft een postmodernist als Van Bastelaere aan die poëzie geen boodschap. Maar maakt dat gebrek aan (vormelijke) vernieuwing van Ducal daarom een mindere dichter?
Of speelde er iets anders mee? Van Bastelaere deed nadien nog eens minachtend over Ducal: toen die Dichter des Vaderlands werd. Dat Dirk Van Bastelaere zelf inmiddels op de loonlijst staat van N-VA, heeft met die kritiek natuurlijk niets te maken. Uiteraard niet.
Het hart van Charles Ducal heeft altijd links geklopt. Ook in zijn poëzie neemt hij op het voor de kleine, de arme, de zwakke, de vreemde en de vrouw. Zo confronteert hij in de verzen over zijn eigen huwelijk de verder zo progressieve poëet Charles Ducal met diens eigen egoïsmen:
Mijn vrouw is getrouwd met een dichter,
Al had zij de zaak heel anders gepland.
Zij dacht aan een vader, een minnaar, een man.
Hij schrijft. Verder zijn er geen plichten.
Ook dat maakt de poëzie van Charles Ducal zo dwingend: de gruwelijke herkenbaarheid ervan.
Boeksong
Elke dag maakt een Vlaamse groep of zanger een nieuwe song over een boek voor het programma ‘Het Beste Boek’ op Radio 1. Vandaag is dat Sioen met De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst.
Het Beste Boek
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier