‘Eddo-Lodge is niet meer geïnteresseerd in een gesprek, maar vuurt liever haar fanbase aan’

Waarom ik nog maar weinig zin heb om met Reni Eddo-Lodge te praten.

Normaal had u deze week in Knack een interview gelezen met Reni Eddo-Lodge, een Engelse schrijfster wier Why I’m No Longer Talking to White People About Race in oktober in het Nederlands verschijnt. Die titel is briljant: de voorbije jaren verscheen er veel activistische lectuur over racisme, maar die auteurs doen meestal niets liever dan discussiëren met witte mensen. Deze titel komt binnen als een gil die het aanslepende debat even stopzet. Het is ook de reden waarom ik het originele pamflet twee jaar geleden in Knack heb gerecenseerd.

Eddo-Lodge is niet meer geïnteresseerd in een gesprek, maar vuurt liever haar fanbase aan.

Wat ik toen nog niet wist, was dat de titel ook echt klopte. Ik ging vorige maandag voor een interview met Eddo-Lodge naar Londen. We hadden afgesproken in een chique hotellobby, maar ik heb haar nooit te zien gekregen. Ze was boos vertrokken na een eerder interview met Patrick van IJzendoorn van de Volkskrant. Zijn vragen waren volgens Eddo-Lodge ongehoord, want gingen veelal niet over het boek. Hebt u al eens een boekeninterview gelezen waarin alleen maar vragen over het onderhavige boek worden gesteld? Ik niet. Van IJzendoorn heeft misschien wat krasse vragen gesteld – dat is zijn recht – maar de Volkskrant is nog altijd niet GeenStijl.

In Waarom ik niet meer met witte mensen over racisme praat beschrijft Eddo-Lodge nog een voorval dat ze meemaakte tijdens een interview voor de radio. Ze gaat er, ontzet, pagina’s over door, terwijl het in mijn lezing in hoofdzaak over een misverstand gaat. Eddo-Lodge maakt een nogal paranoïde indruk als het over de media gaat. Ze is daarin helaas lang niet de enige.

In de culture wars zijn er al mensen die zich aangevallen voelen als iemand iets zegt over plastic rietjes, maar weinig raakt mensen zo hard als racisme. Ten diepste is het even persoonlijk als politiek. Het moet lastig zijn in een tijd die zo verhit is als de onze om daar als zwarte man of vrouw publiek over te spreken, en je standpunt te verdedigen tegen witte mensen die je als politieke vijand bestrijden.

Eddo-Lodge maakt een nogal paranoïde indruk als het over de media gaat. Ze is daarin helaas lang niet de enige.

Maar wat deed Eddo-Lodge maandag? Ze liep weg, zette haar telefoon uit, negeerde haar uitgeverij die haar probeerde te bereiken, en ging trots over dit voorvalletje op Twitter verhaal halen. Die tweet, waarin ze tussen de lijnen dus zei dat ik kon ophoepelen, had de laatste keer dat ik keek 342 retweets en 2326 likes. Eddo-Lodge is niet meer geïnteresseerd in een gesprek, maar vuurt liever haar fanbase aan. Zo ken ik er nog wel, en het zal de verkoop van haar volgende pamflet allicht goed doen. Maar waarom zouden witte mensen dan nog moeten willen luisteren?