Slechts weinig politici wagen zich aan het schrijven van een roman. Bekendst is wellicht de Nederlander Jan Terlouw (D66). Met N-VA’er Louis Ide hebben we nu zo iemand in Vlaanderen. In februari verschijnt zijn debuut ‘Het project’.
Bij het brede publiek doet de naam Louis Ide wellicht niet direct een belletje rinkelen. Achter de schermen en zeker in het gezondheidsbedrijf is zijn naam en impact echter onmiskenbaar. Opmerkelijk toch dat een toppoliticus een roman schrijft: ‘Het project’ verschijnt in februari.
Louis Ide (Roeselare, 1973) is sinds 2007 werkzaam als klinisch bioloog in het Jan Palfijn ziekenhuis in Gent. Daar is hij verantwoordelijk voor de microbiologie, infectiecontrole en het antibioticabeleid.
Dokter Ide stond mee aan de wieg van de N-VA, was drie jaar ondervoorzitter, gedurende meer dan zeven jaar senator en momenteel algemeen secretaris van de partij en gemeenteraadslid in Zwalm. Hij is de bezieler van het ‘ebbenhouten spoor’, een prijs die N-VA uitreikt aan een verdienstelijke nieuwe Vlaming. Ide schreef drie boeken over gezondheidszorg, levert regelmatig bijdragen aan diverse websites en kranten en heeft meer dan twintig wetenschappelijke publicaties en een tiental posters in zijn vakgebied op zijn naam staan.
Joggen
Om te beginnen: waar haalt iemand met een drukke praktijk en dito politieke activiteiten de motivatie vandaan om zich aan een roman te wagen? Louis Ide: ‘Een aanleiding is er niet echt, Ik schrijf gewoon graag en heb dat ook altijd gedaan. Lange tijd publiceerde ik opiniestukken en columns online bij Knack, in de Artsenkrant en in Tertio. En er zijn mijn drie boeken over de organisatie van de gezondheidszorg.’
Zijn activiteiten als arts en politicus staan los van zijn romandebuut, de mens Louis Ide houdt de pen vast. ‘Als ik fictie schrijf, amuseer ik me en sluit me helemaal af van de wereld. Het is een hobby, zoals ook politiek een hobby is. Behalve gemeenteraadslid zijn al mijn andere mandaten onbezoldigd. Schrijven is als joggen. Tijdens het lopen maak je je hoofd helemaal leeg. Het is een manier om te ontsnappen uit mijn professionele bezigheden. Voorts hou ik ervan om de psyche en de kleine kantjes van mensen uit te spitten. En ik heb een levendige verbeelding. Met veel plezier vertel ik mijn jongste dochter nog altijd zelf verzonnen verhaaltjes.’
Kortverhaal
Van het een kwam het ander. ‘Op een dood moment, in de file, ontstond het idee om een verhaal te schrijven. Ook op het thema kwam ik in de file.’
Vervolgens toog Ide aan het werk. ‘Het is een hobby, maar ik probeer het schrijverschap – net zoals de politiek – wel zo professioneel mogelijk aan te pakken. In een eerste fase ging het over een kortverhaal. Dat stuurde ik naar enkele vrienden. Ze waren enthousiast en sommigen vonden het zo goed geschreven en zo interessant dat ze me aanmaanden het te publiceren. De uitgevers drukten me echter al snel met de neus op de feiten: in Vlaanderen worden geen kortverhalen van debutanten uitgegeven.’ De Gentse klinisch bioloog liet zich echter niet ontmoedigen, trok de verhaallijnen open, diepte zijn personages uit en ging voor een bredere insteek. Het kortverhaal ontbolsterde tot roman.
Boodschap
Het was een lang proces. Louis Ide: ‘Inclusief de zoektocht naar een uitgever sleepte het zeker twee jaar aan. Het is ook iets totaal anders dan een boek over gezondheidszorg. Een roman is veel meer werk vergeleken met een ’technisch’ werk. Het is een hele uitdaging en een leercurve om het verhaal, de lijnen en de personages goed te krijgen.’
Onherkenbaar weefde hij in het verhaal elementen uit zijn eigen leefwereld. Ide: ‘Er wordt bijvoorbeeld een kasteel beschreven. Dat bestaat echt maar in werkelijkheid staat het wel niet in Wallonië.’ En uiteraard konden medische en politieke invalshoeken niet ontbreken. ‘Het is natuurlijk niet omdat ik een roman schrijf dat alles plots ophoudt. Onbewust bevat het boek wel degelijk een maatschappelijke boodschap. Maar niet zoals een politicus dat zou doen. Als politicus neem je een standpunt in, verdedig je het en probeer je het probleem op te lossen.’
Risico
De debuutroman van Louis Ide gaat over erfelijkheid, over talent versus opvoeding. Louis Ide: ‘Het stamboomgegeven bij de adel, aristocratie en meritocratie vormen de kapstok. Daarmee hangt de wat groteske, barokke, schrijfstijl samen…Thema’s die de volgende jaren meer op de voorgrond zullen komen zoals sociaal en biologisch ouderschap komen eveneens aan bod. Echter nooit met als doel hierover een standpunt in te nemen of dit hoog op de politieke agenda te krijgen.’
Als politicus beseft dokter Ide dat hij met zijn debuutroman een zeker risico neemt. ‘Ik had het boek kunnen schrijven en het in mijn lade laten liggen. Zonder het uit te geven… Maar ik hoop dat het meevalt en dat velen het lezen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
