Adolf Hitlers vrouwen en andere geheimen van het Derde Rijk

In ‘Geheimen van het Derde Rijk’ onthult de Duitse historicus en journalist Guido Knopp heel wat feiten over Hitlers vrouwen, Rommels mythe en Speers leugens.

Over Hitler zijn al zeker zeventig biografieën geschreven. Toch zijn zes hoofstukken van Knopps jongste boek aan de nazidictator gewijd. Het gaat dan wel om heel specifieke onderwerpen. Bijvoorbeeld over zijn vage en duistere afkomst en het feit dat Hitler als opruier van de rassenhaat zelf geen waterdichte stamboom kon voorleggen. Dat Hitler onbaatzuchtig en een enkel om het Duitse volk bekommerd leider was, is een grove leugen. De opbrengst van ‘Mein Kampf’, de postzegels met zijn portret, erfenissen, de jaarlijkse steun van Henry Ford… spijsden zijn bankrekening met miljoenen. In zijn dagboek laat zelfs Goebbels verstaan dat hij jaloers is op de rijkdom van de Führer.
En dan Hitlers vrouwen. Een paar pleegden zelfmoord. Geli Raubal, zijn halfnichtje bijvoorbeeld. Ze was 23 toen ze in 1931 in zijn appartement in München werd gevonden. Neergeschoten met zijn pistool. Zijn Britse adellijke vriendin en ‘groupie’ Unity Midford overleed in 1948 als gevolg van een mislukte zelfmoordpoging bij het begin van de oorlog. Eva Braun deed twee zelfmoordpogingen. Hitler maakte ‘zijn’ vrouwen zeker niet gelukkig. Knopp: ‘Vrouwen hielden van hem, maar hij was niet in staat liefde te geven. Hij was niet ongelukkig, maar keerde zich tegen het geluk.’

Woestijnvos

Een ander geheim van het Derde Rijk is de legendarische tankbevelhebber Erwin Rommel. Zijn successen tegen de Britse troepen in Egypte maakten van hem een held, de ‘woestijnvos’. Hij werd meteen de jongste veldmaarschalk. Maar na de nederlaag bij El Alamein moest hij terugkeren naar Duitsland. Meestal wordt hij beschouwd als een bevelhebber die bij zijn soldaten zeer geliefd was. Maar ‘generaal Bluf’ zorgde ook voor veel slachtoffers en verliezen bij zijn vaak agressieve aanvallen.

Dat hij een legende werd, had hij ook aan de Britten te danken. Churchill noemde hem ‘een zeer behendig en moedig tegenstander, een groot generaal’. Toen bij het onderzoek naar de aanslag op Hitler op 20 juli 1944 ook Rommels naam werd genoemd, kon hij kiezen. Zelfmoord of een Volksrechtbank. Rommel koos voor het eerste. Hij kreeg een staatsbegrafenis, zijn familie werd met rust gelaten. Het geheim van zijn ‘verraad’ kon geheim blijven.

Handige Speer

Misschien wel het boeiendste en meest overtuigende hoofdstuk in ‘Geheimen van het Derde Rijk’ gaat over Albert Speer. De onlangs overleden schrijver Bernlef noemde hem ‘de ruïnebouwer’. Speer hoorde tot de meest intieme vrienden van Hitler. Hij was zijn megalomane architect en werd de machtige minister van Bewapening en Oorlogsindustrie.

Speer kreeg tijdens de processen van Neurenberg twintig jaar gevangenisstraf, vooral omdat hij slaven had gebruikt. Speer gaf toe medeschuldig te zijn aan de nazimisdaden, maar ontkende altijd dat hij van de Holocaust geweten had. Een leugen die alleen de rechter uit de Sovjet-Unie niet geloofde. Een concentratiekamp in de Elzas werd op Speers initiatief gebouwd. De handige Speer verdiende na zijn vrijlating in 1966 nog een fortuin met zijn ‘Erinnerungen’ en ‘Die Spandauer Tagebücher’ die hij schreef tijdens zijn gevangenisstraf in Spandau. Ook met de verkoop van geroofde Joodse kunst verdiende hij aardig wat geld. ‘Hadden de rechters in Neurenberg geweten hoe groot zijn schuld was, dan hadden ze hem waarschijnlijk ook ter dood veroordeeld’, aldus Knopp.

Fred Braeckman