Bij gebrek aan vergeldingsdrang

Eindelijk krijgt de kerk de rekening gepresenteerd!

De wettelijke gijzeling van het mijterclubje in Mechelen door de gerechtelijke politie zou mij als praktiserend antiklerikaal moeten aanzetten tot heidens dansen bij volle maan. Ik zou moeten genieten van het puberale gemekker van de prelaten over de ontbering van hun laptops en gsm’s. Van de verontwaardiging dat ze nu moeten werken in prehistorische omstandigheden. Mannen die zich vastklampen aan gewaden die dateren van de middeleeuwen, wier wet gebeiteld staat in stenen tafelen. Hun gezeur dat ze hun lonen niet kunnen uitbetalen – en dat met de grote vakantie die er aankomt.

Ik zou blij moeten zijn dat kardinaal Danneels die in 2003 door de Canvaskijker de hemel werd ingeprezen en de Castarprijs ontving, vandaag verantwoording moet afleggen over zijn mogelijke verzuim. Ik zou opgelucht moeten zijn dat de meest vrouwonvriendelijke multinational ter wereld controle krijgt.

Het bedrijf dat van oudsher op zondag een uur durende reclamespot kreeg op onze verder zogezegd reclamevrije vaderlandse zender. Het enige bedrijf dat niet meedoet aan frivoliteiten zoals de gelijkberechtiging van beide seksen. Dat zonder verpinken generaties pittige vrouwen, christelijke mystica’s en hun boeken heeft opgestookt. Een clubje dat ondanks aids en humanitaire wetten condooms des duivels noemt en abortus moord. Dat homofilie graag in de lijst van chronische ziekten wil laten opnemen. Een clubje dat zuigelingen hamstert als leden en geen respect opbrengt voor een volwassen wens tot ontdoping. Dopen. Het lijkt me vandaag meer realistisch baby’s recht uit hun nog bedwelmde moeder lid te maken van SABAM. De kans dat ze popidool worden is immers groter dan dat ze levend in een kerk komen.

Eindelijk krijgt de kerk de rekening gepresenteerd! En toch geeft de wat groteske politie-interventie mij niet de verhoopte overwinningsroes. Misschien is leedvermaak niet mijn ding. Ben ik nog niet toe aan het monkelende ‘heb ik het niet gezegd’. De domper op mijn feestvreugde is minstens tweeledig. Enerzijds stoort mij de hypocrisie van de brave burger die op communiefeesten de kom-eens-naar-mijn-kamermop niet schuwde en nu ‘wir haben es nicht gewusst’ hanteert. Eeuwenlang heeft de ‘goegemeente’ de perverse kanten van de clerus toegedekt. Toen een jaar of vijf geleden kinderporno werd aangetroffen in een Oostenrijkse kweekschool voor priesters waar sommige lessen eerder op x-rated entertainment leken, catalogiseerden we het nog onder trivia. Komkommertijdnieuws. We lieten toe dat de conservatieve bisschop Kurt Krenn uit Sankt Polten het ‘kwajongensstreken’ noemde. Er mag al eens gelachen worden toch? We kenden de verhalen, de slachtoffers, de priestervrouwen. We wisten dat het celibaat voor het gros van gods dienaars een offer te veel was. Maar de dialoog gingen we nooit aan. Net zoals we nooit repten over de rijkdom van Rome, de dure reisdrift van de paus en de onverbeterlijke vrouwonvriendelijkheid. Het zij zo. Maar nu, nu de witte rook is verdwenen en het dogma barsten begint te vertonen, nu plots verklaren we allemaal wat gisteren nog heilig was als des duivels. En geloof me, het zullen niet de eminente ketters zijn die op de eerste rij staan om de genadeslag toe te brengen. De Judaskus is immers een Bijbels gegeven.

Anderzijds vind ik ook het moment voor deze tabula rasa niet opportuun. Net wanneer we in dialoog moeten treden met andere religieuze gemeenschappen, al was het maar om onze verworven vrijheden te verdedigen, plegen we vadermoord. Voor het eerst in tijden konden we schaamteloos het christen-zijn als identiteit gebruiken, zelfs zonder enig verder engagement. In de ogen van fundamentalisten nog steeds een veel respectabelere positie dan die van vogelvrijverklaarde ongelovige.

Ook erg is dat we het kind met het badwater weggooien. Dat we negeren dat er ook heel geëngageerde rechtschapen priesters zijn die nog steeds een unieke sociale rol vervullen in hun kleine gemeenschap. Moeten we de gewetensbezwaarden in hun rangen, die niet langer naar het pijpen van Rome wilden dansen, niet steunen in hun belijden van een pur sang christelijkheid waarin universele normen en waarden de boventoon vormen? Vooraleer we door ons verbeten gegraaf naar de wortel van het kwaad een gaslek onder onze westerse cultuur veroorzaken?

Chris Van Camp

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content