Ik reis naar het land van mijn overleden vader. En ik heb er weinig zin in.
Mijn naam is Rashif El Kaoui, mijn X-chromosoom komt uit de Vlaamse Kempenklei, mijn Y-chromosoom komt uit het mulle Marokkaanse Atlaszand.
Op het moment dat u dit leest, zal ik aan het wandelen zijn over het eerder genoemde Atlaszand. Op het moment van dit schrijven heb ik daar totaal geen zin meer in.
Ik ben een bastaard, een halfbloed oftewel dubbelbloed if you will… Veelal een passe-partout, nog vaker een passe-par-rien. Wegens een gecompliceerde vaderrelatie ben ik nog nooit in Marokko geweest. Zo’n drie jaar geleden besloot ik om samen met mijn collega-bastaard en vriend, de Nederlands-Turkse fotograaf en filmmaker Ahmet Polat, daar verandering in te brengen. Ik zou naar Marokko reizen, naar mijn ‘roots’, in het spoor van mijn overleden vader. Er hangt een documentaire voor Het uur van de wolf van de NPO aan vast. Ook een theatervoorstelling onder de mantel van Het Zuidelijk Toneel. Als theatermaker neem ik eindelijk mijn eigen verhaal in de hand. Het verhaal over mezelf als persoon en als artiest. En ik heb er nog weinig zin in.
Bij elk uitstel bleef ik achter met een beetje minder moed.
De reis naar Marokko is vanwege de coronacrisis ondertussen zo’n vijf keer uitgesteld. Vijf keer heb ik de moed bij elkaar geraapt, mijn koffer gepakt, mijn agenda herschikt – om uiteindelijk mijn koffer weer uit te pakken, mijn agenda opnieuw te herschikken en mijn moed bij elkaar te rapen. Bij elk uitstel bleef ik achter met een beetje minder moed.
Ik heb ontdekt dat ik mijn artistiek werk nodig heb als stok achter de deur om aan zelfontplooiing te doen. Indien er geen theatervoorstelling of documentaire zou zijn, weet ik niet of ik überhaupt de moed nog bij elkaar zou rapen. En ik voel me daar schuldig om. We leren op kunstscholen dat kunst geen exploitatie zou mogen zijn van persoonlijke tragiek. En dat kunst geen vorm van publieke therapie zou mogen zijn. En toch is de mooiste kunst ontstaan vanuit de meest diepe persoonlijke noodzaak. In de uiterlijke bezwering van innerlijke demonen. In het publiek maken van het meest intieme.
Ik neem het mes der zelfanalyse in de hand en snij in mijn vlees. Ik maak de snede verticaal, niet horizontaal, snel gestelpt met een doekje voor het bloeden. Niet als een kreet om hulp. Niet om medelijden op te wekken. Ik maak de snede verticaal en u mag komen kijken.
Ik weet dat ik moet gaan, maar ik weet niet of wil.
Rashif El Kaoui is acteur, rapper, podcastmaker en schrijver, en een zomer lang gastcolumnist van Knack.
*De Bastaard: Het vertrek is te zien op Theater aan Zee op 24, 25 & 26 juli.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
