Jean-Marie Dedecker schrijft een open brief naar Hermes Sanctorum. ‘Jij verdient waardering omdat je vindt dat je partij te mak is om bij wet het dierenleed door de rituele slachtingen te verbieden.’
Beste Hermes Sanctorum,
Van harte geproficiateerd met je moedige beslissing om de schapenstal van Groen te verlaten uit ideologische overwegingen, en om consequent als onafhankelijke te gaan zetelen in het Vlaams Parlement. Anderzijds wil ik je nu ook al mijn medeleven betuigen met de calvarietocht die je te wachten staat als uitgestotene uit de volgzame kudde. Dat ik de vrijheid neem om je aan te schrijven is gebaseerd om mijn verleden als ervaringsdeskundige in de politieke “defenestratie”.
Het woord is ontleend aan een incident uit 1379 toen een woedende menigte enkele patriciërs door het raam van het Leuvense stadhuis kegelde. Ik ben ooit mijn politieke lijdensweg begonnen bij de VLD toen die nog niet Open was, maar wel nog liberaal. Toen de partij door de machtshonger van het triumviraat Verhofstadt-De Gucht-Dewael verkleurde van blauw naar paars en uiteindelijk naar bloedrood, botste dit met mijn donkerblauwe libertaire ziel. Maar wie zegt dat de keizer en zijn vazallen geen kleren aan hebben wordt door het raam gegooid.
Eerlijk gezegd, beste Hermes, ik heb er geen schaamhaartje wroeging aan overgehouden. Voor hun ideologisch verraad ligt de O-VLD vandaag nog altijd bont en blauw tussen de touwen. Geloofwaardigheid komt te voet maar verdwijnt in galop.
Ontluizen
Vandaar mijn waardering voor jou, beste Hermes, omdat je uit principiële beginselvastheid de deur van je partij achter je dichtgetrokken hebt. Omdat je vindt dat je partij te mak is om bij wet het dierenleed door de rituele slachtingen te verbieden. Mocht het uit opportunisme zijn, bijvoorbeeld om na een ontluizingsperiode van een jaar bij de N-VA aan te sluiten- iets waarvan ik je niet durf te verdenken – dan hou ik voor jou ook nog een kleine waarschuwing in petto.
Ik kreeg ooit nog een zesdaagse doortocht bij de N-VA, maar werd er voor dertig zilverlingen en voor een zestal parlementaire zitjes ritueel geslacht op het altaar van het kartel tussen de N-VA en de CD&V. Ik heb er geen halssnede aan overgehouden, maar een rug vol littekens. Tjevenstreken die al lang opgeborgen zitten in het collectieve geheugen.
Ik ken je niet, beste Hermes, en mijn sympathie gaat niet uit naar je ideologie maar naar je rechtlijnigheid. Ik ben geen gelovige van de groenlinkse kerk en het klimaatarmageddon. Groen is immers ecocentrisch, in strijd met het personalisme, en dus antropocentrisch. Het is indoctrinatie met een paternalistisch opgestoken vingertje om anders te gaan leven in de maakbare samenleving.
Meloenen
Of om het met de cliché-woorden van mijn vader zaliger te zeggen: de groenen zijn meloenen, rood aan de binnenkant en groen aan de buitenkant. Het zijn socialisten met een diploma. Ze verzetten zich tegen alles wat ons vooruitgang heeft gebracht en lijden chronisch aan een anti-beschavingsziekte, van een nucleaire neurose tot een bakfietssyndroom. Gehuld in hippiejurken pleiten ze voor de versluiering van de nieuwkomers. Eco-groentjes likken ijsjes van schapenmelk en ze ruziën over de idiootste biologische manier om je tanden te poetsen. Alles wat zich vlugger voortbeweegt dan een stootkar staat op de lijst van verboden voorwerpen.
Toen jij in het Vlaams parlement resideerde, beste Hermes, zat ik moederziel alleen aan de overkant van de straat in de federale praatbarak. De afstand tussen de veredelde Antwerpse gemeenteraad en de Nationale Kamer is breder dan de taalgrens, maar de kuiperijen van de machtscenakels zijn dezelfde. Democratie is het schaamlapje voor particratie.
In de politiek heerst de hoogconjunctuur van het revanchisme. Je gewezen partijleden zullen je met de rug aankijken. Smetvrees en karaktermoord. Wie die ban negeert komt in het verdomhoekje terecht en riskeert zijn verkiesbare plaats bij de lijstvorming. Muisgrijs de hielen van de macht likken is een politieke levensverzekering. Voor partijpolitici stopt de langetermijnvisie bij de volgende verkiezingen.
De ondraaglijke lichtheid van parlementaire controle
De P op je parlementaire nummerplaat staat voortaan voor Paria, of in het wetstraatees voor outlaw, buiten de wet gesteld en gemuilkorfd. Je mag in het Vlaamse kleuterparlement nog zesmaal per jaar een “actuele” vraag stellen aan een minister, en dan nog na goedkeuring van de kleuterleider. De ondraaglijke lichtheid van de parlementaire controle. Macht beschermt zichzelf. In de commissies word je nog gedoogd, maar dan zonder stemrecht en als laatste in de rij, vanop de ezelsbank. Die therapeutische praatsessies zijn immers paritair samengesteld, en je politiek soortelijk gewicht weegt minder dan een handvol schapenwol.
Elke schreeuw om aandacht wordt een hartenkreet en echoot weg in de woestijn van de macht. Voor de journalistiek word je “quantité négligeable” want je vertegenwoordigt alleen maar jezelf, hoe groot je gelijk ook mag zijn. Je wetsvoorstel voor een totaalverbod op onverdoofd slachten zal eroderen en overgenomen worden door andere partijen in fel afgezwakte compromissen.
Knagen van het groene geweten
Het is nochtans hoog tijd, beste Hermes, voor een totaal verbod. De demografie heeft immers altijd gelijk. Eenmaal men een kritisch aantal overschrijdt waardoor zonder deze groep de politieke partijen niet meer aan de macht kunnen komen, is het schaap verdronken en is het terug naar af. Vrijheid en verworvenheden worden dan bepaald in functie van die groep. Dat je ex-partij Groen deze barbaarse godsdienstige rituelen blijft gedogen heeft nu al met deze wetmatigheid te maken. Stemvee. De angst voor het verlies van moslimzieltjes in het stemhokje is groter dan het knagen van het groene geweten.
De heisa rond die slachtingen is een jaarlijks terugkerend kalenderverdriet op het ritme van het Offerfeest. In 2005 boog de senaat zich al maandenlang over een wetsvoorstel van ondergetekende- jawel, beste Hermes – voor een totaalverbod op deze middeleeuwse slachtpraktijken. Wat geldt voor boer Charel, moest ook gelden voor de imam en de rabbijn. Wonderlijk genoeg konden de moslims er zich schoorvoetend bij neerleggen, maar de joden niet. Halal wordt gekocht, koosjer gevreesd. Het wetsvoorstel werd toen geslacht door de Raad van State die vond dat godsdienstvrijheid voorrang had op dierenwelzijn. Elf jaar later vellen dezelfde Staatsraden nu hetzelfde arrest als toen.
Hangbuikzwijntjes en coyotes
Vlaams minister Ben Weyts is bevoegd voor immobiliteit en dierenwelzijn. Hij koketteert met gecastreerde katers, gechipte hondjes en tamme hangbuikzwijntjes. Hij wil zelfs de coyotes uit de auto’s wegjagen. Hij roeptoetert over een totaal verbod en bezit de macht om het advies van de Staatsraden perfect naast zich neer te leggen. Maar als een tam schaap schuift hij liever het probleem door naar een Raad van Wijzen.
Perceptie is belangrijker dan besluitvorming. Het panel zal geleid worden door de minzame Piet Vanthemsche, CD&V ‘er en oud-preses van de Boerenbond. In dit milieu worden dieren gerekend in kilo’s vleesopbrengst en in slachtafval. Een goede soepkip staat er gelijk met een stevige antibioticakuur. In 2017 moet het orakel een advies geven. Wedden dat het een salomonsoordeel wordt ? Tjevenstreken.
Beste Hermes, als succes de kunst is om van je ene mislukking naar de andere te gaan zonder je enthousiasme te verliezen, dan wens ik je er een emmer vol van. Wees echter op je hoede, want als eenzaat wordt je vlug gedefenestreerd langs het keldervenstertje.
Met respect
Jean Marie Dedecker
Het Schaduwparlement van Knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier