Jan Beddegenoodts

‘Bent u ook zo bang?’

Jan Beddegenoodts Documentairemaker en fotograaf

Documentairemaker en fotograaf Jan Beddegenoodts trekt met een wandelende foto-expositie door Europese hoofdsteden als Athene, Lissabon, Riga, Berlijn en Reykjavik. Voor het project ‘Moving Europe’ zoekt hij tegelijk naar verhalen over beweging in Europa, met een focus op jongeren die richting crisissteden trekken op zoek naar opportuniteiten en jongeren die crisissteden verlaten bij gebrek aan werk.

Trailer: Moving Europa

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
‘Bent u ook zo bang?’

‘Bent u ook zo bang?’ Met deze vraag knoopte ik de laatste maanden de meeste gesprekken aan en ik constateer dat dit veel beter werkt dan ‘Hoe is ’t?’. Iedereen heeft er wel iets over te vertellen. Iedereen is wel ergens bang voor. Het idee voor de ‘Iedereen Heeft Bang Fuif’ was geboren en snel weer begraven wegens te druk.

Ik ben immers al maanden bezig met een wandelende ‘Burning Man‘ foto-expositie die door Europese steden wandelt. Een gevolg van mijn mantra tijdens mijn drie jaar durende werkperiode rond het Israëlisch-Palestijns conflict: ‘Hierna doe ik iets vrolijks.’

Draagvlak

Eerst wilde ik me wekenlang in het Centraal Station stationeren bij dezelfde wc-pot en iedereen fotograferen die er zijn grote boodschap was gaan doen, om hen nadien de vraag te stellen wat ze hadden gegeten. Buiten angst, is dit immers nog één van de weinige dingen die mensen gemeen hebben. Mijn cultuurminnende vrienden maakten me echter duidelijk dat hier te weinig draagvlak voor was. Nadien werd er een seminarieweekend georganiseerd in een klooster in Frankrijk omdat sommigen vonden dat we het woord ‘draagvlak’ moesten opbergen wegens te achterhaald.

Meer en meer overkomt mij het gevoel dat de mensen rondom mij een soort van theatrale performance aan het opvoeren zijn.

Enkele kilometers verder was er een klopjacht bezig op terroristen die enkele cartoonisten hadden dood geschoten. Alle kranten stonden er vol van en het leger marcheerde terug door de straten. Iedereen bang. Het werd tijd voor mij om te vertrekken. Ik stak de foto-expositie in een grote zwarte koffer en kocht bretellen. ‘Niet enkel soldaten zullen door onze straten marcheren’, dacht ik.

Eerst koffie. Ik zet mij op een terras in de schaduw van de kathedraal. Aan de overkant probeert een oude man tegen de kathedraal te plassen maar hij is te dronken om zijn broek open te ritsen. Vol tristesse observeer ik de dronken man die zijn broek onderplast. Een jong gastje haalt gelukkig snel zijn gsm boven om een taxi te bellen voor de oude man die nog met moeite op zijn benen kan staan. Ik vind het altijd schoon als ik mensen mekaar spontaan zie helpen. De jongeman begint de oude man echter van op een korte afstand te filmen en met pretogen roept hij ‘Faaaaaacebook!’ ‘Is dat nu nodig?’, vraag ik hem triest. Hij negeert mijn vraag en Facebookend loopt hij verder.

Meer en meer overkomt mij het gevoel dat mensen rondom mij een soort van theatrale performance aan het opvoeren zijn. Ik vraag enkele terrasgenoten of er zich voor onze neus een tragikomisch straattheater afspeelde of dat ik stilletjes aan psychotisch aan het worden was. Stilzwijgend wijzen ze mij, caffè latte sippend, op het tweede.

Antwerpen

‘Geen nood mijn vrienden!’, brul ik over het terras. ‘Het is tijd! Tijd dat we vertrekken om tussen deze theatrale psychoses en marcherende soldaten onze plaats op eisen!’

Jan Beddegenoodts in Athene
Jan Beddegenoodts in Athene© Angela Kal

Ik verzamel mijn troepen, neem de foto-expositie uit m’n koffer en laat de parades beginnen. Een kleurrijke fotostoet beweegt zich over de Meir van Antwerpen. Na een halfuurtje worden we vergezeld door een half kale man met een oortje die verkleed is in een undercoverflik. ‘Wees welkom mijn vriend,’ zeg ik hem. ‘Wij zijn allemaal al wel eens eenzaam.’ Een vrouw verkleed in een vogel met een witte baljurk gevolgd door 50 mannen in het zwart, wandelt door de hoerenbuurt van Amsterdam. Prostituees stormen uit hun glazen bokaal om de fanfare in extase te volgen tot diep in de grachten.

Athene

In Griekenland marcheren 15 vrouwen verkleed als bankiers vergezeld van een 40-koppige drumband door Exarchia, de anarchistische wijk van Athene waar vaak auto’s branden en de flikken niet meer komen. Geen witte galerij maar glas op de grond, graffiti op de muur en traangas in de lucht. Het geld is op maar onze expositie is gratis.

‘Maar is hier wel draagvlak voor?’ vraagt een man op de straat. ‘Die term is begraven’, fluistert onze ober en hij biedt de man een drankje aan.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Marcherend brengen onze troepen kunst en schoonheid gratis op straat. De winkelier, de anarchist, de bedelaar, de barrista en de mensen op een terras: gemeenschappelijke bezoekers van onze vliegende galerij. De publieke ruimte omkadert onze expositie. De straatveger ziet ons aankomen en de vernissage begint. De flik ziet ons vertrekken en de finissage zit er op. En wij, wij wandelen verder. En U, U komt ons nog wel tegen.

Duizenden reden om te protesteren, onze foto’s trots omhoog en verder marcheren. De waanzin raast door de trompetten. De schoonheid wordt op het drum vel neergeslagen. U ziet ons graag komen maar wij zijn al terug weg. U knippert met uw ogen en uw oren suizen. Het licht op groen. De echo van de verwondering.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content