‘Zou Muidhond hetzelfde effect hebben als Jonathan werd gespeeld door een lookalike van Dutroux?’

Ik weet niet goed of Muidhond erin slaagt medeleven op te wekken.

Over weinig columns kreeg ik zo veel negatieve reacties als over die over Joker, een doodvervelende film die nooit gemaakt had moeten worden. Waarom zou ik mijn best moeten doen om mee te leven met de slechterik uit een stripreeks? De tranerige, sentimentele ontstaansgeschiedenis van Joker hielp niet. Kitsch, eigenlijk. Ik moest daaraan denken toen ik naar Muidhond zat te kijken, de nieuwe film van Patrice Toye, die nu ook eindelijk in de cinema is te zien. Toye – haar film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Inge Schilperoord – nam een pedofiel als hoofdpersonage, en stelde zichzelf ook tot opdracht om bij haar publiek wat medeleven en zelfs misschien wat mededogen los te krijgen.

Slaagt Muidhond daarin? Ik weet het niet goed.

Toye gaf zichzelf een serieuze voorsprong door voor Tijmen Govaerts te kiezen die als acteur Jonathan speelt, de pedofiel die aan het begin van de film uit de gevangenis terugkeert. Govaerts speelt niet enkel uitzonderlijk goed, hij is ook uitzonderlijk knap, aantrekkelijk en frêle. Hij lijkt meer op een slachtoffer van pedofilie dan op het beeld dat de meeste mensen van een pedofiel hebben. Het is moeilijk om voor te stellen dat deze film hetzelfde effect zou hebben als wanneer Jonathan werd gespeeld door een lookalike van Marc Dutroux.

Als Jonathan vrij komt en terug bij zijn moeder intrekt – hij is ook nog maar een jonge twintiger – leert hij Elke kennen, het buurmeisje. Van dan af laat hun verhaal zich navertellen als dat van een romantische komedie: Elke vindt Jonathan héél erg leuk, Jonathan probeert uit haar buurt te blijven, ze raken toch telkens weer aan de praat, ze beginnen spelletjes met elkaar te spelen in hun eigen wereld, Jonathan twijfelt, ze worden onafscheidelijk, Jonathan wordt, natuurlijk, verliefd. ‘Ik hou wél van haar’, roept hij tegen het einde van de film naar de moeder van Elke, die haar dochter verwaarloost.

Hij is op dat moment, in één scène, te ver gegaan in zijn liefde voor Elke, en de vraag is of hij eigenlijk ooit wel te vertrouwen is geweest. Zijn pedofielen mannen die zonder het zelf te willen verliefd worden op hun buurmeisje, of zijn het mannen die er goed in zijn zulke meisjes voor zich te winnen en om dan genadeloos toe te slaan? Ik raakte er niet uit, en de film doet geen enkele moeite om me daarbij te helpen. Voor een echte romcom is de sfeer veel te beklemmend. In Knack Focus zei Patrice Toye dat ze haar kijkers – liever dan te choqueren – wil verwarren. Dáár is ze zonder twijfel in geslaagd.