‘Zodra de buffetten weer opengaan, zullen we wel weten dat de coronacrisis écht voorbij is’

Wanneer bereiken we écht het rijk van de vrijheid?

Nu er een datum is voor de heropening van cafés en restaurants, lijkt ook deze tweede lockdown stilaan voorbij. Maar over één soort etablissementen is de voorbije dagen in alle talen gezwegen. Die soort bleef ook tussen de twee lockdowns in de zomer van 2020 gesloten. Ik durf er zelf niet over te beginnen als ik een viroloog aan de lijn heb, maar het gaat om wat ik het voorbije jaar het meest heb gemist: buffetten.

Ik heb enige schroom om erover te schrijven, want het zou wel eens het allerlaatste taboe kunnen zijn. Mijn favorieten zijn, in Antwerpen: het Bizanaat, een Marokkaans buffet aan de Dageraadplaats en het brunchbuffet in de foyer van de Bourlaschouwburg op zondagochtend. Ik wil er alleen met mijn beste vrienden heen, hoewel zij daar niet allemaal zo over denken. De vriend met wie ik misschien wel het vaakst buffetten afloop, gaat er prat op dat hij soms zelfs voor een eerste date al in zijn favoriete buffetrestaurant afspreekt. Ik vind dat verbluffend – ik geloof het ook niet -, aangezien ik tijdens een eerste date zelfs het chocolaatje dat bij mijn koffie wordt geserveerd onaangeroerd laat liggen. Alles om een ascetische levensstijl voor te liegen. Buffetten zijn pas iets voor als er een samenlevingscontract bij de notaris ligt.

Dat raakt, allicht, aan de twee theorieën over de aantrekkingskracht van buffetten: bestaan zij om mensen veel verschillende dingetjes te laten eten op één avond, of gewoon om hen véél te laten eten? We hebben het hier, voor alle duidelijkheid, over de all you can eat-formules. Er zijn vast ook mensen die beweren het fijn te vinden om van al die gerechtjes een kleine portie te nemen, en om zo veel mogelijk smaken te proeven. Die leugen kun je eenvoudig factchecken: hou eens bij wat buffetgangers werkelijk op hun bord scheppen, en snel zal blijken dat zij van een beperkt aantal gerechten drie, vier of wel vijf extra porties halen. Kippenboutjes, bijvoorbeeld, of van die driehoekjes met bladerdeeg en een beetje suiker op. Het is die ongegeneerde gulzigheid die van buffetten een plaats maakt om alleen met echte intimi te komen.

Helaas, zo’n buffet is natuurlijk een superspreading event. Zelfs de mensen die het hardst zeuren over de lockdownmaatregelen hebben nu geen zin om aan te schuiven bij een buffet waar een zaal vol onbekenden over dezelfde schotels hangt. Afhalen bij zulke restaurants is ook op geen enkele manier te vergelijken met het echte ritueel. Maar zodra de buffetten weer opengaan, zullen we wel weten dat de coronacrisis écht voorbij is.