Wetstraatjournalist Goedele Devroy: ‘Ik zet me schrap voor wat komt op sociale media’

Goedele Devroy is journalist bij de VRT. Vanaf 23 september presenteert ze Villa Politica. Maar hoe is zij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had zij 15 minuten en 23 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

De bosbranden overal ter wereld, het slinkende Amazonewoud, de dalende biodiversiteit: van zulke onheilsberichten kan ik wakker liggen. En dichter bij huis, van een recente beslissing van de Vlaamse regering over de gehandicaptenzorg. Iedereen uit de groep ‘prior 1’ wordt binnen het anderhalve jaar geholpen: fantastisch. Maar iedereen uit ‘prior 2’ en ‘prior 3’ – duizenden mensen – kan het vergeten. Een contractbreuk van enorme proportie, maar geen haan die ernaar kraait.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Verbied bladblazers: het zijn de meest nutteloze en lawaaierige voorwerpen denkbaar. En in dezelfde categorie: ook knetterbrommers mogen wat mij betreft voorgoed verdwijnen.

Wat is uw grootste prestatie?

Al 23 jaar combineer ik een fulltimejob met tientallen uren mantelzorg per week, voor mijn zoon Quinten die een zware beperking heeft.

Wat is uw grootste mislukking?

Dat ik nooit andere kinderen kreeg. Ik had heel graag ook minstens één gezond kind gehad.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Nee. Ik zou nooit mijn zoon achterlaten.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Ik woonde midden in het centrum van Leuven, op 500 meter van de Oude Markt. En toch was het daar in de jaren zeventig nog heel groen en rustig, wij kweekten zelfs al onze groenten zelf. Indertijd schaamde ik me daarvoor, want al mijn klasgenoten woonden in villa’s op het platteland. Maar eigenlijk waren wij onze tijd ver vooruit.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Tijdens mijn vele wandelingen in het bos van Heverlee raap ik alle blikjes op die ik zie liggen. En dat zijn er veel, helaas. Verder kan ik geweldig zeuren tegen huisgenoten die de kraan te lang laten lopen of het licht laten branden.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Voorlopig valt dat nogal mee. Al zet ik me alvast schrap, want het moet misschien nog beginnen.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Ja, tegen de poes.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Van geen enkele grote beslissing die ik weloverwogen genomen heb. Ook al loopt het daarna verkeerd af.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Dat vind ik zo’n cliché. Er is veel racisme, maar dat is helaas iets van alle tijden.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Ik luister nog steeds naar de muziek uit mijn jeugd: David Bowie, Paul Simon, ABBA, Blondie… En ook boeken hebben me altijd geraakt. Voor mijn twintigste had ik zowat alle grote klassiekers gelezen, van Tolstoj tot Proust.

Waarover zou u meer willen weten?

De naam van elke boom en vogel die ik zie. Ik zoek ze altijd op, maar vergeet ze veel te snel.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Ongeveer 1000 euro.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Het evenwicht vinden tussen nabijheid en mijn behoefte om alleen te zijn.

Vindt u seks overschat?

Eigenlijk wel. Er wordt zo vaak gezegd en geschreven dat seks het ultieme motief is van elke mens, maar dat geloof ik niet.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Sinds ze overleden zijn. Mijn moeder vijftien jaar geleden, mijn vader vijf.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Ik rook en probeer dat te compenseren door veel te sporten: joggen, fietsen, wandelen en yoga. Zo word ik hopelijk toch heel oud.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Waarschijnlijk zou ik wel willen, maar ik zou nooit mijn zoon kunnen achterlaten. We zullen gedoemd zijn om hier te blijven en het ergste af te wachten.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat geduld een hele mooie deugd is en meestal ook wel resultaat oplevert.