Guillaume Van der Stighelen

We kunnen er niet naast kijken: we zijn veel meer verwant met de kippen

Guillaume Van der Stighelen Guillaume Van der Stighelen schreef na zijn reclamecarrière de bestseller Echt (Lannoo), over onze drang naar authenticiteit.

In de laatste week van de zomer, leest u elke dag van de week een zomercolumn van Guillaume Van der Stighelen.

Guillaume Van der Stighelen
Guillaume Van der Stighelen© Karl Meersman

Mijn vrouw en ik hebben sinds kort drie kippen. We brengen de zomer door in bosrijk gebied ten noorden van de Antwerpse haven op een domein dat ooit eigendom was van de familie die de haven heeft uitgegraven. Groot dus. Met de vuilniszakken moeten we een heel eind rijden tot aan de openbare weg. Dus, dachten we, laat de natuur haar werk doen. We halen een paar van die kakelende afvalverwerkers in huis.

We hebben ze gekocht op een boerenmarkt in de buurt. U weet wel. Hoogmis van de authenticiteit. Beulingen worden er eerst uit hun industriële en hygiënische verpakking gehaald voor ze aan ruwe haken worden gehangen in een kraam dat wordt voortgetrokken door een bestelwagen uit het vorige millennium met opgeschilderde bloemen en gordijntjes. Een die Jazz Bilzen nog heeft meegemaakt, en elke honderd kilometer op volledig ambachtelijke wijze dertig liter diesel omzet in een dikke zwarte wolk van stof dat sinds kort om onbegrijpelijke redenen ‘fijn’ wordt genoemd. Een geweldig gezellig marktje dus. Elke zondagochtend staat de parking van de Aldi aan de overkant voor één keer vol met grote elegante wagens van Duitse makelij en hier en daar een Tesla. Elektrisch rijden en een biologische keuken gaan goed samen. Tussen de hamburgertent en een piramide authentieke watermeloenen staat nog een echte tuinbouwer uit de buurt met bakken erwten die je zelf uit de peul mag halen. En daarnaast: twee flinke Kempense vrouwen met kisten vol levende kippen.

We kunnen er niet naast kijken: we zijn veel meer verwant met de kippen

De ene dame, die door iedereen ‘ma’ wordt genoemd, geeft commentaar. Terwijl de andere in een kist graait en de beesten één voor één toont aan mensen zoals wij.

Ma roept dat de kippen van Kroatische afkomst zijn, en wij zijn verkocht. De beestjes worden in een doos gestopt onder luid protest, gefladder en krijsend gekakel. Geen schijn van waardering voor het betere leven dat hen bij ons wacht.

Spelen met de piemel

Als we ze even later kennis laten maken met het hok dat wij vakkundig in elkaar hebben geschroefd, tochtvrij en droog, zoals het bouwpakket voorschrijft, komen er nog meer menselijke kenmerken boven. Want laat u nooit wijsmaken dat wij afstammen van de aap. Gewoon omdat zo’n beest ook af en toe rechtop loopt en onder begeleiding zelfs kan fietsen. Het kan best zijn dat biologen iets van zichzelf herkennen als ze in de zoo een aap in een hoekje met zijn piemel zien spelen. Maar dat is nog geen reden om er een hele evolutietheorie aan vast te hangen. We zijn veel meer verwant met de kippen. Daar kunnen wij sinds kort niet meer naast kijken.

We kunnen er niet naast kijken: we zijn veel meer verwant met de kippen
© iStock

Er zijn de lichamelijke kenmerken. Zoals het feit dat kippen volleerde tweevoeters zijn. In tegenstelling tot de apen, die uren kunnen zitten staren naar de eigen ledematen om uit te zoeken welke twee nu dienen om voedsel te nemen en welke om op te lopen. En er is meer. Er zijn die blikken. Of ze nu naar een maïskorrel kijken of naar de achterflap van Le capital au XXIe siècle, altijd stralen ze die grote ernst uit die alleen grote academici is gegeven.

Kale planeet

Gevoelens hebben ze ook. Diepmenselijke gevoelens die gepaard gaan met heel verschillende en complexe persoonlijkheden. Er is de angstige, wij noemen haar Maryska. Wat zij precies heeft meegemaakt in het thuisland is niet duidelijk, maar het moet heel erg geweest zijn. Als ik een handvol graantjes naar haar smijt, vliegt ze met hysterisch gekrijs de bomen in. Klarysa, daarentegen, blijft er nuchter bij. Zij bekijkt een graantje met één oog, vervolgens met het andere, en dan pikt ze het op. Ze slikt het door en knikt dat het goed is. Zij bestudeert haar nieuwe omgeving met een open blik en aanvaardt de nieuwe toestand. En ten slotte is er Ionna. Zij leidt de boel. Als Maryska een lekker kevertje ziet kruipen volstaat één blik van Ionna opdat Maryska iets anders zou zoeken. Een slap blaadje sla of zo. Eender wat. Want ook dat hebben ze met het menselijke ras gemeen. Als je ze laat doen, vreten ze de hele planeet kaal.

Als je ze laat doen, vreten ze de hele planeet kaal.

Het is een plezier om ze bezig te zien. Heerlijk hoe dit zomerse landelijke leven tegelijkertijd rustgevend is, en leerzaam. Niet voor lang, helaas. Zo vertelt ons de buurman, die zijn kippen vasthoudt in een versterkte burcht van dubbel ingegraven gaas en gewapende overkapping. Hij geeft onze Ionna, Maryska en Karysa hooguit twee maanden. Dan heeft de vos ze te pakken. Hij maakt ze allemaal kapot. In één nacht. Geen leuk vooruitzicht. Maar een drama is het niet, want tegen dan moeten wij toch terug naar huis en daar hebben wij het druk. Veel te druk om er nog drie kippen bij te nemen, met elk hun eigen gevoelens dan nog. Nee, dat zou toch niet gaan. Leve de natuur.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content