Ontboezemingen van bekende mensen worden dezer dagen met de grootste scepsis ontvangen. ‘Zijn we echt zo cynisch geworden dat we meteen denken dat het profijt is dat hen drijft?’ schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman. ‘Of zijn we gewoon jaloers?’
Zijn we echt zo cynisch geworden dat als een schrijfster op televisie over haar misbruikverleden praat we meteen denken dat ze dat alleen maar doet om meer boeken te verkopen? En een weervrouw die vertelt hoe ze de dood van haar man heeft beleefd, doet dat natuurlijk omdat ze graag in de belangstelling staat. Net als de zangeres die in de krant uitlegt hoe ze uit een diepe depressie is geraakt of de presentator die openlijk over zijn kanker vertelt. Allemaal aandachtshoeren, zo oordeelt de goegemeente. Het enige wat ze ermee willen bereiken, is dat er over hen gepraat, geschreven en getweet wordt. Zodat ze meer lezers lokken, meer kijkers halen, meer boeken verkopen.
‘Wat zijn we toch allemaal jaloers op aandachtshoeren’
En dus krijgen die openhartige Vlamingen de goorste smurrie over zich heen. In de commentaarsecties van nieuwssites, maar vooral op de sociale media. ‘Wat een cinema!’ reageert een verbolgen kijker op de doortocht van de weervrouw in het één-programma Die huis. ‘Misbruik misbruikt’, kopt een blogger die meteen besluit dat de outing van de schrijfster niet meer dan een marketingtruc voor haar nieuwe boek is. ‘Schaamteloos om je problemen zo in de etalage te zetten’, oreert een lezeres. En dan heb ik het nog niet over lotgenoten die moord en brand schreeuwen omdat zij niet worden gehoord en die beroemdheden wel. ‘Omdat madam boeken schrijft mag ze op tv gaan zitten klagen. En wie luistert naar mij? Wie zegt dat zij erger is misbruikt dan ik?’ En om het helemaal af te maken: ‘Als slachtoffer herken ik andere mensen die misbruikt zijn van ver. En ik zeg u: zij is niet misbruikt. Zij liegt.’
De schaamte voorbij is het. Ver voorbij. En ik bedoel niet de ontboezemingen van al die bekende koppen, maar het bijtende cynisme van zij die ervan uitgaan dat alles wat anderen doen alleen maar op het eigen profijt is gericht. Toegegeven, ik voel me ook weleens onbehaaglijk bij getuigenissen die naar exhibitionisme neigen. Dan lees ik die gewoon niet, of zet ik de televisie af. En soms vraag ik me hoofdschuddend af waarom ze zich in godsnaam geroepen voelen om hun hele hebben en houden op straat te gooien. Weten ze dan niet dat ze zichzelf daarmee vogelvrij verklaren? Is er dan geen dierbare die hen dat uit het hoofd praat? Maar het is niet omdat ikzelf liever de luwte zou opzoeken als ik in hun schoenen stond, dat ik een oordeel te vellen heb over hun uitgesproken openheid.
Sommigen helpt het nu eenmaal om zoveel mogelijk over hun beproevingen te praten, anderen vinden dat ze dat aan hun lotgenoten verplicht zijn en er zijn er ook die al die aandacht eenvoudigweg goed doet – en waarom ook niet. Veel last hebben wij daar toch niet van? Of zo’n getuigenis raakt je, of je voelt je erdoor gesterkt, of je vindt er niets aan. Punt. Maar blijkbaar zijn er ontzettend veel mensen die zich er dood aan ergeren dat zovele anderen wel een boodschap hebben aan die getuigenissen. Je zou haast gaan denken dat ze jaloers zijn. Op het feit dat die bekende kop wél gehoord wordt, wél medeleven krijgt, wél veel boeken verkoopt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
