Wat deze millennial geleerd heeft over de liefde: ‘Zo veel regeltjes, zo veel zorgen, zo veel onzin’

Wie zoekt nu géén lief op Tinder, zou je stilaan denken. Maar al dat geswipe tussen geforceerde portretten vervult je leven niet. Knack-medewerkster Elisabeth Lucie (28) vertelt haar persoonlijke verhaal met Vincent. ‘De online datingwereld heeft wanhopig veel nood aan communicatie.’

Deel 1: mijn verhaal

Ik ben 28 jaar oud en al 11 jaar samen met dezelfde man. Dat is eerder uitzonderlijk, daar ben ik me van bewust. Die man, Vincent, en ik zaten in 2008 in dezelfde klas in het zesde middelbaar. Hij volgde economie en ik Latijn, twee richtingen die samengegooid werden op één grote ‘moderne talen’-hoop. Hij zat op de eerste bank van de middelste rij, ik op de tweede bank rechts.

Vlak voor ik Vincent leerde kennen, had ik beslist dat ik klaar was met de liefde. Ik was 17 en had net onbedoeld het hart gebroken van een Brusselse jongeman die dacht dat wij een koppel waren na een feestje in de Rumba in Leuven, terwijl ik dacht dat we gewoon op drum-‘n-bass aan het dansen waren met onze rugzakken aan. 2007 in een notendop.

Op dat moment dacht ik alles te weten over de liefde: hoe pijnlijk onbeantwoorde liefde is; dat romantische ontmoetingen altijd in de regen gebeuren, met tranen, en begeleid door de soundtrack van Love Actually; dat liefde pas liefde is als er ruzie gemaakt wordt; en vooral: dat ik er klaar mee was.

Dat heeft twee weken geduurd. Want toen besliste Vincent dat we, in plaats van elke dag op MSN te chatten, eens in het echte leven moesten afspreken. Praten in de klas was moeilijk, dus gingen we op woensdagnamiddag chocolademelk drinken, met een Princekoek erbij. Dat was fijn. Twee dagen en urenlange chatgesprekken later waren we blijkbaar plots volwassen, want toen volstond chocolademelk niet meer en gingen we op restaurant. Vincent vertelde me later dat hij die avond dingen aan mij verteld heeft die hij in jaren nooit aan zijn vrienden vertelde. Of dat aan mijn ogen lag of aan de twee mojito’s waar hij al zijn zakgeld aan uitgaf, zullen we wellicht nooit weten. Datzelfde weekend kwam hij nog op bezoek om samen naar Amélie Poulain te kijken, waarna hij, pretentieloos, een kleine Yann Tiersen-imitatie neerzette aan mijn buffetpiano. Ik dacht: dat is hem, kuste hem bij het afscheid, en voilà, hier zijn we dan, een dik decennium later.

Wat liefde betekent, verandert in een periode van elf jaar geregeld. Tien jaar geleden was liefde hij die met bloemen stond te wachten op het plein tot ik klaar was met mijn studentenjob. Hij die in het midden van de nacht zijn vader wakker maakte zodat hij naar me toe kon komen toen ik voor de eerste keer een paniekaanval had. En hij die als achttienjarige bij mij bleef, ondanks paniekaanvallen.

In de jaren daarna werden we stilletjes aan volwassen, en waren er zeeën van tijd voor elkaar. Liefde was toen samen grote stappen beleven, afstuderen, weten dat er thuis iemand wacht met een fles cava wanneer je je eerste job krijgt, en dito wanneer je ontslagen wordt. Zorgen voor elkaar, en mekaars grootste supporter zijn.

Sinds we een kind hebben, voelt alles opnieuw anders. Nu kan liefde betekenen: elkaar met rust laten. Elkaar een halve dag alleen gunnen. En na die halve dag niet kunnen wachten om weer samen te zijn.

Deel 2: de basis

Ik dacht nooit van mezelf dat ik traditioneel was. Ik weiger dat nog altijd toe te geven. Maar wat de liefde betreft, kan ik niet anders dan te zeggen dat ik zo klassiek ben als maar kan. Cliché, zelfs. Zonder het goed en wel te beseffen, heb ik met mijn high school boyfriend een appartement gekocht, ben ik ermee getrouwd, en kregen we een dochter. En dat allemaal in die volgorde en op de juiste leeftijd.

Beter dan toen ik 17 was, weet ik nu dat een vaste en veilige relatie hebben niet betekent dat alle avontuur en drama uit je leven verdwijnt. We zijn daar soms naar op zoek, naar drama. Omdat het lijkt dat het omgekeerde van drama verveling is. Maar misschien is het omgekeerde van drama wel gewoon geluk. En wees gerust, er staan nog altijd genoeg mensen en dingen klaar om je wereld op zijn kop te zetten, terwijl je wel iemand naast je hebt die er voor je is, ongeacht wat er ook gebeurt.

Mensen vragen soms aan Vincent en mij wat ons geheim is, alsof we in een verborgen vereniging zitten van mensen in lange relaties die beloofd hebben daar altijd over te zwijgen. Een Fight Club voor langetermijnmonogamie. Terwijl er helemaal geen geheimen zijn. Er zijn vooral veel dingen waarvan iedereen met een beetje gezond verstand weet dat ze nodig zijn in alle relaties: communicatie, geduld, fijne uitjes met twee, zorg voor elkaar, eerlijkheid en liefde. Zo simpel is het. Je moet het gewoon doen.

Als het goed zit, kost dat allemaal zelfs niet enorm veel moeite. Als het goed zit, en als het liefde is, is dit de persoon die jou graag ziet voor alles wat je bent. Die jou graag ziet, niet ondanks maar net vanwege alle dingen waar je zelf aan twijfelt. Praat met elkaar, ga samen op reis, ga alleen op reis, zorg voor degene van jullie tweeën die het op dat moment het hardst nodig heeft, deel je zorgen en ideeën, ken elkaars persoonlijkheid en weet hoe je ermee moet omgaan zonder die te willen veranderen.

Natuurlijk moet je die persoon eerst wel vinden. En dat is geen gemakkelijke opdracht. De (online) datingwereld heeft wanhopig veel nood aan duidelijkheid en communicatie. Dat weet ik niet uit eigen ervaring, maar wel van ongeveer iedereen die ik ken die het ooit probeerde. Wachten tot je antwoord krijgt op je berichtje, of geen berichtje sturen omdat je de vorige keer al als eerste gestuurd hebt, niet durven te zeggen dat je opnieuw wilt afspreken uit angst om te enthousiast over te komen en hard-to-get moeten spelen. Zo veel regeltjes, zo veel zorgen, zo veel onzin. Daar komt dan nog bij dat niemand nog tevreden is. Iedereen houdt zijn opties open, staat klaar voor iets nieuws en iets, zogezegd, beters. Het probleem daarmee is dat er op het einde geen opties meer over zijn, en je nog altijd alleen op de sofa zit.

Je maakt de zoektocht naar de grote liefde niet makkelijker door je opties te beperken tot mensen die voldoen aan een hele resem oppervlakkige eisen, die niets zeggen over wie die persoon is. Ik ben zelf eerder toevallig de liefde van mijn leven tegengekomen, dus ik ben geen expert in de zoektocht ernaar, maar wat ik alvast met enige zekerheid kan zeggen, is dat het niet zal afhangen van wat zijn hoogste diploma is, hoe groot hij is, of hoe jong zij is en welke kleur haar ze heeft.

En wat ik ook weet, is dit: als je denkt dat je die liefde gevonden hebt, moet je het risico durven te nemen om ervoor te gaan. Je bent misschien bang dat je de persoon niet helemaal kent, en dat klopt. Dat zal je wellicht ook nooit doen. Of dat je ooit weer uit elkaar zult groeien, en dat kan. Of je bent bang dat je iemand beter zult tegenkomen. De kans is klein.

Voelt het juist, dan is het op dat moment juist. Stel je niet te veel vragen, en durf een stap te zetten. Als het toch niet goed zit, kan die stap ook een stap terug zijn. Zolang je maar stapt.

Deel 3: selflove

Voor het geval het nog niet duidelijk is: ik ben een romanticus. Ik geloof in grote liefde. Maar ik geloof ook dat je niet kunt verwachten dat eenzelfde persoon je alles kan geven wat je nodig hebt. Daarvoor heb je vrienden nodig, vriendinnen, (zelfgekozen) familie, maar vooral: jezelf.

Zonder zelfliefde kan liefde niet zijn. Dat is niet bepaald een vernieuwende of originele gedachte; vraag maar aan Lizzo, Brené Brown of RuPaul. Het spreekt voor zich, maar het is niet evident. En niet makkelijk. Het is niet makkelijk omdat je als vrijgezel algauw jezelf in twijfel trekt na de zoveelste slecht afgelopen date. Het is niet makkelijk omdat je als nieuwe ouder helemaal opnieuw moet leren wie je bent en wat je wilt. Het is niet makkelijk omdat je bent opgevoed met het idee dat je in de eerste plaats voor anderen moet zorgen. Het is moeilijk, maar het is nodig.

Weten dat een mens is wie hij is, en dat dat meer dan oké is. Iemand de tijd geven om tot rust te komen. Fouten vergeven. Dat zijn dingen die je vanzelfsprekend doet voor mensen die je graag ziet, en dat is exact wat je voor jezelf moet doen. Dat is liefde.