Yasmine Kherbache (SP.A)

‘Waarom zijn we vergleden naar een discours dat zo fatalistisch is over mensenrechten?’

Yasmine Kherbache (SP.A) Yasmine Kherbache is Antwerps gemeenteraadslid en Vlaams Parlementslid voor SP.A.

Yasmine Kherbache (SP.A) over waarom ze vandaag meestapt met de Refugee Walk.

Volgens een peiling van 11.11.11 vindt 8 op de 10 Vlamingen dat we solidair moeten zijn met vluchtelingen. Ja, we vinden de duizenden verdrinkingsdoden in de Middellandse Zee mensonterend. En dus zegt ons buikgevoel: we moeten hier iets aan doen. Betekent dat die 8 op de 10 Vlamingen ook naïef zijn en vinden dat ons land iedereen zomaar moet opvangen? Neen, allerminst. Ze zijn – terecht – bezorgd over de impact van de instroom van asielzoekers en migranten op ons samenleven. Precies daarom is er vandaag nood aan een sereen en grondig maatschappelijk debat. Op basis van feiten en niet op basis van karikaturen, laat staan cartoons. Op basis van menselijk fatsoen, met inachtneming van grondrechten waar elke mens aanspraak op maakt in dit land. Precies dat is wat ons onderscheidt van de dictaturen en oorlogsgebieden die vele mensen noodgedwongen ontvluchten. Op zoek naar veiligheid, op zoek naar een beter leven. Hoe we daarmee omgaan bepaalt de maat van de samenleving die we zijn. Of die we willen zijn.

‘Waarom zijn we vergleden naar een discours dat zo fatalistisch is over mensenrechten?’

Precies dat laatste baart me vandaag ernstige zorgen. Waarom zijn we in een mum van tijd vergleden naar een discours én een beleid dat inzake mensenrechten zo’n fatalistische houding aannneemt? Is het alsof het écht niet anders kan, grondrechten overboord gooien omdat anders een ‘deftig’ asiel- en migratiebeleid niet mogelijk is? Seriously? We hebben er ons intussen bij neergelegd, zo lijkt het wel. De bedenkelijke deal met Libië ligt nog vers in het geheugen, net als de schimmige afspraken vandaag met Soedan om hier mensen zonder papieren te identificeren. “Want er is geen andere manier”, krijgen we dan te horen. Uiteraard veronderstelt een asiel-en migratiebeleid contact en zelfs samenwerking met herkomst- en transitlanden. Maar wil dat ook zeggen dat we dan meteen al onze principes en waarden zomaar overboord moeten gooien? Neen, toch. Als we van erkende vluchtelingen via een inburgeringstraject eisen dat ze onze fundamentele democratische rechten en waarden niet alleen respecteren, maar zich ook eigen maken, waarom mogen wij die dan telkens parkeren als het ons uitkomt?

Er is een andere aanpak mogelijk. Een aanpak die niet alleen vertrekt van de immorele illusie dat zoveel mogelijk weg- of terugsturen van mensen op de vlucht voor geweld, vervolging of miserie, migratie tegenhoudt. Het moet meer zijn dan dat. Zoals voluit inzetten op die grondoorzaken die mensen er nu toe dwingen om hebben en houden te verlaten op zoek naar een veiligere en betere plek om te leven. Dat is werk van lange adem. Is dat makkelijk? Allerminst. Vraagt dat politieke moed? Absoluut. En België kan dat uiteraard niet alleen. Maar intussen kan het wel op het Europese en internationale toneel the force of the good versterken in plaats van criminele regimes te legitimeren.

‘Zolang mensen in een uitzichtloze situatie terechtkomen, zullen ze blijven vluchten en betere oorden op te zoeken. Politici die beweren zulke migratie te stoppen, maken de mensen blaasjes wijs.’

Zolang mensen in een uitzichtloze situatie terechtkomen, zullen ze blijven vluchten en betere oorden op te zoeken. Politici die beweren zulke migratie te stoppen, maken de mensen blaasjes wijs. Zaak is om dit menselijk verkeer op een humane manier te regelen. Ja, grenscontrole en uitwijzing van mensen zonder wettelijk verblijfsrecht zijn essentieel deel in elk asiel-en migratiebeleid. Niemand die het tegendeel beweert. Maar investeringen in menswaardige opvang, in de begeleiding van vluchtelingen begeleiden tijdens hun procedure, in erkende vluchtelingen een volwaardige plek geven in onze samenleving zijn even essentieel. Tal van NGO’s – of dat nu Artsen zonder Grenzen is op de Middellandse Zee of – dichter bij ons – Vluchtelingenwerk Vlaanderen daar een cruciale rol in. Precies nu moeten die organisaties de middelen en de nodige steun krijgen om hun rol te vervullen, ja zelfs te helpen in dat moeilijke evenwicht, in die uitdaging.

Helaas heeft de regering dat zo niet begrepen en moet Vluchtelingenwerk Vlaanderen vandaag een beroep doen op donaties en hulp van sponsors om haar werk te doen. Zo organiseert ze vandaag voor het tweede jaar op rij de Refugee Walk, een tocht van 40 kilometer door de Limburgse Kempen. 860 Stappers zullen die dag 34.000 km afleggen, een fractie van de afstanden die 60 miljoen vluchtelingen afgelopen jaar wereldwijd hebben afgelegd op zoek naar veiligheid, op zoek naar toekomst. Het opgehaalde geld moet dienen om al die vrijwilligers – die onder de koepel van Vluchtelingenwerk Vlaanderen gewoon menselijk willen zijn – een duwtje in de rug te geven.

Precies daarom stap ik mee. Maar ook om te luisteren, om van gedachten te wisselen en daaruit te leren. Van de Soedanees die vandaag in de grootste onzekerheid leeft, tot de Syriër die hier sinds enkele maanden opnieuw een leven probeert op te bouwen. Van vrijwilligers zonder naam die onze samenleving rijk is, tot vertegenwoordigers van NGO’s die hun werk proberen te doen. En staptocht niet tegen wie of wat dan ook, maar gewoon voor mensen. Wie kan daar nu tegen zijn?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content