Yves T'Sjoen

‘Waarom treedt de Voetbalbond zo weinig op tegen spelers en coaches die elke week hun boekje te buiten gaan?’

Yves T'Sjoen Hoogleraar moderne Nederlandse literatuur (UGent) en verbonden aan de Universiteit Stellenbosch

‘De voetbalsport, met alle reglementen die ieder jaar weer veranderen, is gebaat bij duidelijke grenzen. Grenzen van goed fatsoen’, schrijft Yves T’Sjoen.

Eindelijk winterstop in het provinciaal en jeugdvoetbal. De break komt geen moment te vroeg. Zo veel verhitte gemoederen kunnen weer enkele weken tot bedaren komen. De afgelopen maanden kreeg de populaire sport nogal wat te verduren: klachten voor witwaspraktijken en gesjoemel met wedstrijden. Voldoende reden om mijn abonnement bij een eersteklasseclub op te zeggen. Het mag duidelijk zijn dat boven hoofden in de pintjesliga het befaamde zwaard van Damocles hangt. De affaire komt aan het licht in een gezegend voetbaljaar. Nooit eerder scheerde het nationale voetbalteam zo hoge toppen op een WK voetbal, niet eerder stonden de Rode Duivels bovenaan de FIFA-wereldranglijst.

Waarom treedt de Voetbalbond zo weinig op tegen spelers en coaches die elke week hun boekje te buiten gaan?

Ook vanuit de andere reeksen komen verontrustende berichten. Begin november is in Oost-Vlaanderen de provinciale wedstrijd KVV Schelde – KFC Heusden stilgelegd omdat scheidsrechter Murad A. na een beslissing voor “terrorist” is uitgescholden. Vandaag staat in de krant dat de Pro League, naar aanleiding van de beschuldiging van antisemitisme en discriminerende spreekkoren van enkele Brugge-supporters, maatregelen neemt tegen racisme . De voorbije dagen bereikten mij ook het volgende verhaal. Tijdens een banale U17-wedstrijd in Kalken, in een derby van het plaatselijke Hoger Op tegen SK Overmere, is het spelletje weer eens ontaard. Ik hoorde over een duw, vervolgens een mep. Niet alleen opgehitste puberende jongens gingen naar verluidt met elkaar op de vuist. Ook de vader van het slachtoffer is na een slag van een bezoekende speler even buiten westen gegaan. Gevolg van het incident is dat politie is opgetrommeld, een pv werd opgesteld en iedereen kop in kas naar huis vertrok.

Ik ontving twee weken na de agressie het volgende bericht van de moeder: ‘Wraakroepend vind ik het en het maakt me allemaal kwaad en gefrustreerd.’ De frustraties hebben, naast het vergrijp en de fysieke en mentale consequenties ervan, te maken met de laksheid waarmee de Belgische Voetbalbond en de bevoegde instanties dergelijke gevallen beoordelen en een sanctie uitspreken. Naar verluidt kreeg de agressor drie weken speelverbod omdat hij een vuistslag heeft gegeven. Ik ging er per abuis vanuit dat wie een slag uitdeelt tijdens het beoefenen van een sportwedstrijd, in dit geval onder de verantwoordelijkheid van de KBVB, en dus de fysieke integriteit van een andere speler, een official of een toeschouwer belaagt, levenslang wordt geschorst. Aangezien de scheidsrechter het andere vergrijp niet heeft zien gebeuren, de agressie tegen een bekommerd toesnellende vader, krijgt de andere speler van SK Overmere geen straf. Het incident staat immers niet genoteerd in het scheidsrechterverslag. Intussen is de zaak in handen van het parket.

Het is verbijsterend te lezen en te horen dat dergelijke laakbare toestanden blijkbaar nog steeds plaatsvinden. De strafmaat staat niet in verhouding tot de feiten. Ik heb het al eerder aangekaart. Schaf jeugdcompetities gewoon af. Laat jongens en meisjes toch voetballen voor het plezier. Wie over de rooie gaat, wordt voor altijd geschorst en kan zich in het weekend met een ander tijdverdrijf onledig houden. Indien bevoegde commissies van de Voetbalbond zo laks blijven optreden, tegen uitingen van racisme, fysieke agressie en onsportief gedrag, dragen zij er aanzienlijk toe bij de sport mee in diskrediet te brengen. Zij bestendigen het beeld van de normvervaging die al langer bestaat op en rond de voetbalvelden. Soms kijk ik rugby, een fysiek bijzonder afmattende contactsport. Daar staat de referee niet ter discussie. Meer nog, wie protesteert en wat te opzichtig misbaar maakt, mag gaan afkoelen. Wie in het basketbal zich misdraagt, krijgt per direct een technische fout aan de broek en benadeelt dus zijn of haar team. Waarom kan dat niet in het voetbal? Vijf of tien minuten aan de kant, omdat de speler de sportieve sfeer op het veld met de voeten treedt.

De Voetbalbond moet drastischer maatregelen nemen. Een schorsing van drie speeldagen, met als aantijging een slag in het gezicht, is niet ernstig. Waarom worden clubs, waar zich al eerder vergrijpen voordeden, niet uit competitie gezet? Waarom horen we zelden iets over clubbesturen die het heft in eigen handen nemen, zelf optreden en bijvoorbeeld het lidmaatschap van overtreders opzeggen?

Toen mijn zoon, op de leeftijd van zestien jaar, en pas enkele maanden arbiter, een vuistslag kreeg en zijn neus brak, hebben we van de voorzitter en het bestuur van Telstar Melle, de club waar de jongen was aangesloten, nooit een verontschuldiging ontvangen. Na vier jaar wacht ik er nog altijd op. Mijn zoon weigert ooit nog één match van T. Melle te fluiten. Hoe zou je zelf zijn. Hoe boertig kan je in godsnaam zijn? Van clubs komen de verontschuldigingen duidelijk niet. Blijkbaar vindt men dat wangedrag hoogstens vervelend voor het publieke imago van de club. F.C. Tenstar Melle heeft destijds het lidmaatschap van de speler opgezegd, de vader van de jeugdspeler uit het bestuur verwijderd en zelfs de broer van de agressor, een jongen die daarmee niets te maken had, opzij geschoven.

Ik blijf ervan overtuigd dat dit alleen geschiedde omdat de zaak zoveel media-aandacht kreeg, tot items in televisie-journaals en bijdragen in kranten en de nationale radio. Met dergelijke clubbesturen valt weinig aan te vangen. Een ander instituut moet dan maar de regels aanscherpen.

Indien clubs zo lafhartig optreden, en niet de euvele moed hebben om zich bij het slachtoffer te excuseren en geleden fysieke schade te vergoeden, dan moet de Voetbalbond doorgedreven sancties nemen. Destijds kreeg de onverlaat vijf jaar schorsing. Het reglement voorziet echter dan in geval van fysieke agressie (tegen een scheidsrechter) jeugdspelers maximaal drie jaar worden geschorst. Mediabelangstelling en de ernst van de feiten hebben toen een exceptionele straf opgeleverd. Waarom kan in dergelijke gevallen het lidmaatschap van de KBVB niet voor altijd worden opgezegd? Waarom wordt zo weinig doortastend opgetreden tegen coaches en afgevaardigden die meestal elke week hun boekje te buiten gegaan?

De voetbalsport, met alle reglementen die ieder jaar weer veranderen, is gebaat bij duidelijke grenzen. Grenzen van goed fatsoen. Wie zich onsportief gedraagt, tegenover scheidsrechters, tegenspelers of toeschouwers, heeft geen plaats op de Vlaamse voetbalakker. Wanneer wordt eindelijk eens paal en perk gesteld? Van tierende, briesende en molenwiekende coaches langs de lijn, het laakbare theater van overbetaalde voetballers, de vijandigheden jegens de referee en andere officials heb ik al lang mijn buik vol.

Jarenlang was ik actief in het voetbal, als scheidsrechter. Nu kijk ik naar mijn moedige zoon op het veld, en slaak een zucht van verlichting wanneer de match wordt afgefloten en er geen noemenswaardig incident heeft plaatsgevonden, geen verwijten zijn geroepen, en wanneer hij niet om een futiliteit is belaagd. Ik kan het iedere dag op televisie en soms langs de velden niet meer aanzien.

Mijn oproep aan de Voetbalbond is: doe daar eens iets aan. Binnenkort mogen bestuursleden zelf de wedstrijden in goede banen leiden, bij gebrek aan scheidsrechters en betrokkenen die het wel goed voor hebben met het spelletje. Of beschouwt men normvervaging als inherent aan het voetbal? Laten we er dan maar mee ophouden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content