‘Waarom ik de vluchtelingen in Zeebrugge wel eten geef’

Ronny Blomme trekt zich in Zeebrugge het lot van een groep Iraanse vluchtelingen aan. De vraag van de gouverneur om hen geen eten meer te geven, legt hij naast zich neer. Waarom? ‘Dit afschrikbeleid is niet doeltreffend. Wij helpen nu, waar de politiek tekort schiet.’

Veel mensen vragen zich af waar ik mee bezig ben. Ze zeggen het mij niet, maar ik weet wat er gezegd wordt op sociale media enzo: “Waarom geef je die mensen eten? Waarom trek je het je persoonlijk aan? Waarom geven, als zij jou niks kunnen teruggeven?”

Dat lijken vandaag steeds moeilijkere vragen te worden, terwijl het antwoord voor mij vanzelfsprekend is: ik wens het niemand toe om dag in dag uit zo te moeten leven.

Eerst kwam ik hen toevallig tegen in de duinen waar ik elke dag mijn hond uitlaat. Ze staarden naar de zee, aan de overkant het einddoel van hun reis. Ze vertelden me dat hun vrouw en kind er al een jaar woonden, of dat ze er vrienden hadden. De Noordzee vlak voor hen was de enige hindernis waar ze nog over moesten.

Ik kon alleen maar denken aan hoe goed mijn vrouw en ik het hadden, met ons appartementje, en ons pensioen. Als ex-militair wist ik dat het met de zachte winter lange tijd ‘doenbaar’ was om buiten te slapen.

Tot enkele weken geleden de vrieskou begon. Als je dan langskomt in je dikke jas, terwijl mensen staan te rillen van de kou en bedelen om eten, dan kan je niet doen alsof je neus bloedt. Zeker toen niet veel later bleek dat er al meldingen waren geweest van overlast en diefstal. Ik was niet boos, wel bezorgd: want dit was overlast uit noodzaak.

Samen met mijn vrouw en enkele buurtbewoners hebben we zelf initiatief genomen om hulp te bieden. We brachten die mensen twee keer per dag enkele boterhammen met warme thee zodat zij zich konden opwarmen. Hoe meer we met deze mensen in aanmerking kwamen, hoe meer wij beseften dat de vluchtelingencrisis een heel ander verhaal met zich meebrengt dan het verhaal van die ‘illegalen’ die ons land komen ‘binnendringen’. Dit was realistischer dan de ‘ver van mijn bed show’ die wij op televisie te zien kregen. Het ging hier om mensen, mensen die hulp nodig hebben.

Met onze actie hebben we de overlast voor onze buurt bijna tot nul herleid. Met behulp van heel wat organisaties hebben we hulpgoederen bijeen gebracht: dekens, voedsel en kledij. Omdat er ook enkele vluchtelingen onderkoeld en hierdoor ernstig ziek geworden waren, verzamelden wij ook enkele medicijnen. Mijn vrouw is altijd verpleegster geweest en nam haar verzorgende taak opnieuw op. Samen met andere buurtbewoners maakten we soep of warm eten. Hiervoor kregen we zelfs de steun van enkele lokale handelaars.

Enkelen onder hen spreken Engels. Ik vroeg hen wat hen bezielde om zo’n weg af te leggen om dan in zo’n barre omstandigheden terecht te komen. Het lijkt alsof het enige wat hen in leven houdt, Engeland is. Aan de asielprocedure in België hechten ze alleszins weinig geloof, zij willen hier niet blijven.

Politieacties zoals er de afgelopen weken zijn gehouden, zullen het probleem niet oplossen. Die drijven de vluchtelingen verder in de illegaliteit en de criminaliteit.

Onlangs werden onze hulpacties door de provinciegouverneur bestempeld als medeplichtigheid aan een ernstig misdrijf. Is mensen helpen die in nood verkeren een misdaad? Wij proberen enkel het hoofd te bieden aan een situatie, waar noch wij, noch deze mensen voor stonden te springen. Verzetten wij ons tegen de politie? Neen. Gaan wij voor een tweede Calais? Neen. Maar waar wij nu helpen, dat is waar de politiek tekort schiet. Dat afschrikbeleid is niet doeltreffend. Daarom vraag ik om een humanitaire oplossing te voorzien. Want mensen blijven mensen.

Ronny Blomme