‘Waarom het coronaprotest van zondag een wrang gevoel nalaat’

‘Terwijl er in het begin nog dagelijks werd geapplaudisseerd voor de helden van de zorg, maakt die lof nu plaats voor weerstand en woede’, schrijft Lore Baeten (CD&V).

Corona houdt nog steeds lelijk huis. De derde coronagolf is amper verwerkt in de ziekenhuizen, of de vierde komt nog harder binnen.

Elke dag zijn er zo’n 250 ziekenhuisopnames en vallen er 34 doden in ons land. Dit eist vooral zijn tol voor al wie vandaag in de eerste linie staat om zorg te verlenen. De testcentra en huisdokters zijn overbevraagd, heel wat verplegend personeel zit thuis met een burn-out, moe en afgemat. Bovendien lopen ze ook nog eens het risico om besmet te geraken door patiënten die zich niet lieten vaccineren. Van thuiswerk is er voor hen geen sprake, vaak draaien ze zelf extra shiften om ook deze golf te lijf te gaan.

Een golf die getekend wordt door hoge cijfers, veel ongevaccineerde burgers en helaas ook veel onbegrip. Want terwijl er in het begin nog dagelijks werd geapplaudisseerd voor de helden van de zorg, maakt die lof nu plaats voor weerstand en woede. Woede ten aanzien van de mondmaskers, de coronapas, het thuiswerk, … allemaal maatregelen die de druk op de zorg naar beneden zou kunnen halen en nodig zijn om het coronavirus in te dijken.

Helaas, in de plaats van te pleiten voor collectieve solidariteit wordt de roep voor individuele vrijheid steeds groter. In plaats van samen tegen het coronavirus in te gaan, gaat men in tegen de medeburgers, de wetenschap, het coronabeleid.

Uiteraard kan en moet je je stem verheffen tegen onrecht, maar het grootste onrecht vandaag lijkt me niet het feit dat er op bepaalde plaatsen een Covid Safe Ticket (CST) getoond moet worden. Toch brengt dit beleid bijna 35.000 betogers op de been. Volgens sommigen een belangrijk signaal, volgens anderen asociaal en egoïstisch bij een zeer hoge besmettingsgraad.

Chris Van den Abeele

Ook bij mij laten de beelden van het coronaprotest van zondag een wrang gevoel na. Meer dan 20.000 coronadoden kent ons eigen land en toch beroert een QR-code ons meer dan de zorg voor onze medemens. En die zorg wordt vandaag heel wat mensen ontzegd vanwege een tekort aan bedden of personeel.

Een bevriende verpleger vertelde mij onlangs nog over een patiënt die al wachtende op een operatie verlamd geraakte. Nu spendeert ze de rest van haar leven in een rolstoel, wetende dat ze had kunnen lopen mocht er een bed beschikbaar zijn geweest. Ik kan me niet voorstellen wat zoiets fysiek, maar vooral mentaal met een mens doet.

Ook VRT-journalist Chris Van den Abeele, die te horen kreeg dat hij prostaatkanker heeft, smeekte afgelopen week in een open brief aan iedereen om zich te laten vaccineren, zodat ook hij de nodige zorg kan krijgen.

Schrijnende situaties zijn het, maar wie komt er voor hen op straat? Wie betoogt er vandaag voor alle slachtoffers van corona, voor het zorgpersoneel dat onder druk staat, voor de mensen die geen hulp kunnen krijgen?

De witte doeken en banners die eens vol liefde en bemoedigende woorden uithingen, zijn nu ingeruild voor protestborden vol haat en verontwaardiging. Voor hen blijft het oorverdovend stil op straat, maar stilte behoort vaak tot de meerderheid.

Zij die zich wel al lieten vaccineren. Zij die zich houden aan de maatregelen. Zij die de veiligheid van hun familieleden, vrienden, collega’s en buren mee garanderen. Zij die al zo lang thuis werken. Zij die trouw zijn aan de wetenschap. Hen vraag ik niet langer stil te zijn, even luid te durven roepen, maar dan een roep van solidariteit.

Een roep om niet meer tegen elkaar te vechten, maar tegen het virus.