Waaghals of marionet: hoe zal Charles Michel de geschiedenis ingaan?

Marionnetten gaan nooit de geschiedenis in, met uitzondering van een houten pop met een lange neus die zo graag een mens wilde worden, schrijft de Waalse oud-journalist Luc Delfosse.

Hoe zal Charles Michel de geschiedenis ingaan? Als een waaghals die de ideologische breuk ingezet heeft door een homogene rechtse regering te onderhandelen? Als een soort nieuwe Karel Martel die een archaïsche en stomverbaasde PS (Elio Di Rupo was er wel degelijk van overtuigd dat CD&V op het laatste moment voor hem zou kiezen) naar zijn regionale bolwerken verdrijft? Of wordt hij het slachtoffer van een hallucinatie à la Neville Chamberlain, namelijk een politiek leider die tot elke prijs de macht wil en om de hevige schok die het land nodig heeft te kunnen toedienen, een verbond sluit met een partij die hijzelf en alle kopstukken van de MR nog zes maanden geleden afgrijselijk achtten?

De waarheid is dat we na het lezen van het regeringsakkoord en gezien de verdeling van de postjes in een ploeg die letterlijk wordt opgeslokt door N-VA, niet goed zien hoe Michel junior het beeld van de leider van een rompkabinet zal kunnen vermijden. Een soort termietfokker die zijn dodelijkste vijanden in het hart van de federale structuur zou verspreid hebben. Die termieten kunnen zich trouwens zeer goed schikken naar de aanwezigheid van enkele parasieten. Het V-teken van de ministers van Bart De Wever tijdens hun eedaflegging voor de koning zegt veel over hun verwerpelijke en cynische staat van euforie. En nu maandag geeft de kleine zin van Jan Jambon aan La Libre Belgique en La Dernière Heure een nog rauwer beeld van hun geestestoestand: “De collaboratie was een fout. De Vlaamse beweging is tientallen jaren geïsoleerd geweest”, verklaarde de vicepremier en minister voor Veiligheid. Geen dodelijke fout dus, nee eigenlijk een gewone … tactische flater die de nummer twee van de regering zich geoorloofd acht met een laagje glanslak te verbergen door één van de lievelingstrucs van de negationisten te gebruiken. En dat uiteraard zonder de minste excuses of spijtbetuiging.

Toch blijven we helaas denken dat Michel Junior vanaf het begin een gigantische fout gemaakt heeft door geen veto tegen de benoeming van Jambon te stellen. In plaats daarvan moeten we stomverbaasd naar zijn schandelijke “opheldering” in de media kijken. Wat leren we daaruit, behalve dat Jambon een bedrieglijk karakter heeft? Eenvoudigweg dat de eerste minister al in de eerste uren van zijn mandaat niet veel te zeggen heeft. Dat de tweespan, waarvan hij in theorie de leider is, hem opgelegd werd. Dat Vlaanderen in het algemeen en de N-VA in het bijzonder hem in gijzeling houden, zoals de Vlaams-nationalisten ook wat de laatste federale regering van dit land moet zijn in een krachtsverhouding houden, een “droomregering” om het met de enthousiaste woorden van de voorzitter van de N-VA te zeggen. Een regering De Wever – Peeters – De Block om het beestje bij zijn naam te noemen.

Charles Michel wordt op die manier van binnen- en buitenuit onderworpen, hij weegt minder dan een kwart van het Franstalig electoraat, hij wordt betwist tot in zijn eigen politieke familie, hij beweegt zich in een desastreuze economische context en een sociale omgeving die hij onvermijdelijk explosief zal maken als hij de aangekondigde Copernicaanse revolutie tot een goed einde wil brengen. Hij zal gedwongen zijn de rol van voorhamer, loodsmannetje en schild te spelen, of nog erger, van illusie van een Vlaamse coalitie waar de N-VA zonder mededogen de toon aangeeft en het orkest zal afzetten zodra ze het opportuun zal vinden te verklaren dat dit land onbestuurbaar is en dat het tijd is voor iets anders.

Charles Michel speelt sinds het begin poker met valse dobbelstenen. In plaats van de rol van fokker van Trojepaarden, had hij op zijn minst, zoals we sinds het begin van de zomer tot vervelens toe herhalen, Bart De Wever, de absolute winnaar van de parlementsverkiezingen, moeten laten besturen in plaats van hem de aangename rol van marionettenspeler te geven. Marionnetten gaan nooit de geschiedenis in, met uitzondering van een houten pop met een lange neus die zo graag een mens wilde worden.

Luc Delfosse